Ο Μέτλαντ Τζόουνς ο Νεότερος είναι διάσημος σε όσους ασχολούνται με την οργανική χημεία. Διδάσκει επί δεκαετίες, αρχικά στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον και μετέπειτα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU). Το βιβλίο που συνέγραψε εκτιμάται σημαντικό, ενώ έχει βραβευθεί πλειστάκις για το διδακτικό έργο του, ενώ θεωρείται ένας από τους πιο «κουλ» καθηγητές του NYU.
Την περασμένη άνοιξη, όμως, ενώ το πανεπιστήμιο επέστρεφε στην κανονικότητα μετά την πανδημία, συνέβη κάτι αναπάντεχο: 82 από τους 350 φοιτητές του υπέγραψαν αίτημα διαμαρτυρόμενοι πως οι διαλέξεις του ήταν υπερβολικά δύσκολες και συχνά έβαζαν τέλος στα όνειρα κάποιων να συνεχίσουν τις σπουδές τους στην ιατρική. Θεώρησαν τον δρα Τζόουνς υπεύθυνο για την κακή βαθμολογία τους και τον κατήγγειλαν στις πανεπιστημιακές αρχές. Λίγο πριν από την έναρξη της νέας διδακτικής περιόδου, η σύμβασή του δεν ανανεώθηκε από το πανεπιστήμιο. Επίσης, οι πανεπιστημιακές αρχές προσπάθησαν να κατευνάσουν τους φοιτητές, υποσχόμενες επαναξιολόγηση της βαθμολογίας τους ή ακόμη και πλήρη ακύρωσή της.
Ο Μαρκ Ουόλτερ, επικεφαλής του τμήματος προπτυχιακών σπουδών του πανεπιστημίου, σε επιστολή του προς τον καθηγητή Τζόουνς πριν από την απόλυσή του, τον ενημέρωνε ότι «θα τείνει χείρα συμφιλίωσης προς τους φοιτητές και εκείνους που καταβάλλουν τα δίδακτρα», εννοώντας τους γονείς τους. Η στάση του πανεπιστημίου βρήκε οπαδούς και πολεμίους. Ο Παραμτζίτ Αρόρα, καθηγητής Χημείας και συνεργάτης του Τζόουνς, τόνισε ότι «οι πρυτάνεις προφανώς θέλουν ευτυχισμένους φοιτητές, που λένε υπέροχα πράγματα για το πανεπιστήμιο, ώστε να προσελκύσουν και άλλους και να ενισχυθεί η θέση του εκπαιδευτικού ιδρύματος στην ετήσια κατάταξη του περιοδικού U.S. News».
Στην πραγματικότητα, η υπόθεση θα μπορούσε να είναι μελέτη περί των πιέσεων στην ανώτατη εκπαίδευση των φοιτητών που ανήκουν στη Γενιά Ζ (γεννήθηκαν μεταξύ 1997 και 2012). Αραγε τα πανεπιστήμια πρέπει να μετριάσουν τις πιέσεις στους φοιτητές που ακόμη και τώρα βιώνουν τις συνέπειες της πανδημίας στην ψυχική τους υγεία και ακαδημαϊκή ζωή; Με ποιον τρόπο πρέπει να αντιδράσουν στις διαρκώς αυξανόμενες διαμαρτυρίες τους κατά καθηγητών; Μήπως τα παιδιά έχουν υπερβολική δύναμη έναντι των συμβασιούχων καθηγητών, που δεν προστατεύονται από τη μονιμότητα;
H φήμη του δόκτορος Τζόουνς οφείλεται στο ότι άλλαξε τον τρόπο διδασκαλίας της οργανικής χημείας. Εκτός από το βιβλίο του, «Οργανική χημεία», που σήμερα βρίσκεται στην πέμπτη έκδοση, επινόησε ένα νέο τρόπο εκμάθη-σης του αντικειμένου που δεν βασίζεται στην απομνημόνευση, αλλά στην ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, σε συνέντευξή του ο δρ Τζόουνς προειδοποιούσε ότι παρατηρεί μείωση της ικανότητας συγκέντρωσης των φοιτητών, παρότι όλο και περισσότεροι παρακολουθούσαν τις διαλέξεις του ελπίζοντας να συνεχίσουν στην ιατρική. «Ολο και περισσότεροι φοιτητές δεν καταλαβαίνουν το περιεχόμενο των ερωτήσεων», ανέφερε σε επιστολή του προς το πανεπιστήμιο. Τα προβλήματα γιγαντώθηκαν λόγω της πανδημίας. «Οι φοιτητές την τελευταία διετία κατακρημνίστηκαν από τους βράχους. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι άθλια. Επειτα από χρόνια χαμένων μαθημάτων λόγω της COVID-19 οι φοιτητές όχι μόνο δεν μελετούν, αλλά δεν γνωρίζουν και πώς να το κάνουν», τόνιζε.
Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληξαν και συνάδελφοι του καθηγητή, που κατέγραψαν πολλά κρούσματα αντιγραφής στις εξετάσεις. Πάρα τη χαλάρωση των μέτρων κατά της πανδημίας, την άνοιξη, σημειώνει ο δρ Τζόουνς, οι φοιτητές εξακολούθησαν να μην έρχονται στις διαλέξεις. «Δεν παρακολουθούσαν τα βίντεο και δεν μπορούσαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις», επισημαίνει.
Η υπόθεση του καθηγητή Τζόουνς συνιστά εικόνα των τεράστιων αλλαγών στον τρόπο διδασκαλίας, από την εποχή που ο καθηγητής έθετε τα κριτήρια και ανέμενε να τα ικανοποιήσουν οι φοιτητές μέχρι τη σημερινή, περισσότερο υποστηρικτική, προσέγγιση, που έχει στο επίκεντρο τους νέους.
