«Ξέρετε πώς είναι να έχεις απέναντί σου ένα ζόμπι που δεν μπορείς να σκοτώσεις, όπως στην τηλεοπτική σειρά “The Walking Dead”; Κάπως έτσι είναι ο Τραμπ. Είναι το πορτοκαλί ζόμπι που οι Ρεπουμπλικανοί αγωνιούν να εξοντώσουν, αλλά η ιδιοσυγκρασία του, που παρακινείται από το χρήμα και τη δημόσια προβολή, δεν αναγνωρίζει κανένα εμπόδιο στον δρόμο για την εξουσία». Τάδε έφη Αντονι Σκαραμούτσι, διευθυντής επικοινωνίας του Λευκού Οίκου επί Τραμπ, μετά την ανακοίνωση του παλιού του αφεντικού ότι θα διεκδικήσει εκ νέου την προεδρία στις εκλογές του 2024.
Ο πολιτικός θάνατος του Τραμπ έχει αναγγελθεί από τις 3 Νοεμβρίου του 2020, όταν έχασε τις εκλογές από τον Τζο Μπάιντεν με διαφορά επτά εκατομμυρίων ψήφων ή έστω από τις 6 Ιανουαρίου του 2021, όταν η προσπάθεια αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος κατέληξε στην επονείδιστη εισβολή του αφιονισμένου από τον ίδιο συρφετού στο Καπιτώλιο. Ο ίδιος όμως δεν εννοούσε να αποσυρθεί από τον κεντρικό του ρόλο στην αμερικανική πολιτική σκηνή, που κατέχει τα επτά τελευταία χρόνια. Αφού κατάφερε να επιβάλει εκατοντάδες υποψηφίους που ορκίζονται στον τραμπισμό της MAGA (Make America Great Again) στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών, πήρε πάνω του τη μάχη των ενδιάμεσων εκλογών για το Κογκρέσο και τις πολιτείες, βλέποντάς τες ως εφαλτήριο για την αναμέτρηση του 2024.
Εκείνο που κατάφερε, με τον ναρκισσισμό και τη μεγαλομανία του, ήταν να μετατρέψει τις εκλογές από δημοψήφισμα για τον αντιδημοφιλή Τζο Μπάιντεν και την πολιτική του, σε δημοψήφισμα για τον ίδιο. Μόνο που το αποτέλεσμα δεν ήταν εκείνο που προσδοκούσε. Οι Ρεπουμπλικανοί έχασαν τη μάχη της Γερουσίας και λίγο έλειψε να μην κερδίσουν ούτε τη Βουλή των Αντιπροσώπων, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του Τραμπ. Οι υποψήφιοι γερουσιαστές που προσωπικά υποστήριξε ηττήθηκαν σχεδόν σε όλες τις διαφιλονικούμενες πολιτείες (Πενσιλβάνια, Αριζόνα, Νεβάδα, Νιου Χάμσαϊρ) με μόνη εξαίρεση το Οχάιο. Το ίδιο συνέβη στη μάχη για τις πολιτειακές αρχές, καθώς οι υποψήφιοι του MAGA απέτυχαν να εκλεγούν σε Αριζόνα, Πενσιλβάνια, Ουισκόνσιν και Μίσιγκαν. Ο Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης της Φλόριντα Ρον ντε Σάντις, που επικράτησε συντριπτικά στην πολιτεία του, ήταν ο μόνος που είχε εισπράξει στην προεκλογική περίοδο σκωπτικά σχόλια από τον Τραμπ γιατί θεωρείται πιθανός αντίπαλός του το 2024.
Ναρκοθετημένος ο δρόμος της επιστροφής για τον τέως πρόεδρο, που βγήκε αποδυναμωμένος από τη δοκιμασία των ενδιάμεσων εκλογών.
Με άλλα λόγια, την επομένη των ενδιάμεσων εκλογών ο Τραμπ βρέθηκε στο ναδίρ της μετεωρικής πολιτικής διαδρομής του. Παρ’ όλα αυτά, έσπευσε να ανακοινώσει την περασμένη Τρίτη την υποψηφιότητά του, υπολογίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποθάρρυνε άλλους επίδοξους διεκδικητές να κατέβουν στην κούρσα εναντίον του. Στη μεγαλοπρεπή αίθουσα χορού, στην έπαυλη του Μαρ-α-Λάγκο στη Φλόριντα, με τους 15 πολυελαίους και την περίσσεια επίχρυσων διακοσμήσεων, εκφώνησε μια χαώδη ομιλία που ξεπέρασε τη μία ώρα, για να σερβίρει στους καλεσμένους του μια ξαναζεσταμένη σούπα από το 2016: Η Αμερική καταρρέει, με «αιματοβαμμένους δρόμους», «πόλεις-καταβόθρες» και «εισβολή (μεταναστών) από τα νότια σύνορα», αλλά ο ίδιος είναι έτοιμος να τη σώσει (ξανά), όχι ως «συμβατικός πολιτικός», αλλά ως Σούπερμαν και θύμα μαζί, ο βασιλιάς του MAGA, ο άνθρωπος του λαού, που τον εχθρεύονται και τον πολεμούν οι «διεφθαρμένες ελίτ».
Το 2016 πέρασε…
Τίποτα όμως δεν δείχνει ότι η αλχημεία του 2016 μπορεί να λειτουργήσει ξανά. Τότε είχε τον αέρα του αουτσάιντερ που αναδείχθηκε νικητής. Σήμερα έχει κολλήσει στην πλάτη του η λέξη που μισεί όσο καμία άλλη – ο loser, ο χαμένος, που παίρνει την παράταξη στον λαιμό του. Σε πολλές προκριματικές των Ρεπουμπλικανών τη φετινή χρονιά προσήλθαν Δημοκρατικοί για να ψηφίσουν τραμπικούς, θεωρώντας τους πιο εύκολους αντιπάλους – και δικαιώθηκαν. Ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς, επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών, δήλωσε ότι ως Αμερικανός φρίττει στην προοπτική μιας νέας υποψηφιότητας Τραμπ, αλλά ως πολιτικός που δεν θέλει να κερδίσουν τη μάχη του 2024 οι Ρεπουμπλικανοί ομολογεί ότι από αυτή τη σκοπιά «μπορεί να είναι καλό πράγμα».
Θα ήταν πρόωρο να ξεγράψει κανείς οριστικά τον Τραμπ, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 30% του εκλογικού σώματος συσπειρώνεται σταθερά γύρω του, ενώ το 66% των Ρεπουμπλικανών αυτοπροσδιορίζεται ως MAGA. Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος μέχρι τον Νοέμβριο του 2024 διαγράφεται ανηφορικός και ναρκοθετημένος για τον τέως πρόεδρο. Ηδη τρεις δισεκατομμυριούχοι σπόνσορες των Ρεπουμπλικανών απέσυραν την υποστήριξή τους και αναζητούν άλλες λύσεις. Το συγκρότημα Μέρντοχ στράφηκε εναντίον του, κάτι που σημαίνει ότι ο Τραμπ δεν θα υποστηρίζεται πλέον από το Fox News, ενώ παραμένει αποκλεισμένος από το Twitter. Στο μεταξύ, έχει να αντιμετωπίσει σωρεία δικαστικών ερευνών –για τα απόρρητα έγγραφα που είχε πάρει στο Μαρ-α-Λάγκο, για τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου, για οικονομικά σκάνδαλα κ.ά.– με αρκετούς να αναρωτιούνται μήπως η πρόωρη ανακοίνωση της προεδρικής υποψηφιότητας είχε ως κύριο στόχο να εκβιάσει την ασυλία του.
Δελφίνοι για το χρίσμα
H υποψηφιότητα Τραμπ επιταχύνει την κούρσα προς τις εκλογές του 2024, αν και οι πρώτες προκριματικές αναμετρήσεις απέχουν περισσότερο από ένα χρόνο. Στους Ρεπουμπλικανούς, πέραν του Ρον ντε Σάντις, έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το χρίσμα ο τέως αντιπρόεδρος Μάικ Πενς και ο τέως υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο. Αλλα ονόματα που ακούγονται είναι εκείνα της Νίκι Χέιλι, πρώην πρέσβειρας των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, των κυβερνητών Βιρτζίνια, Γκλεν Γιάνγκιν, και Τέξας, Γκρεγκ Αμποτ, και του τηλεοπτικού παραγωγού Τάκερ Κάρλσον. Στους Δημοκρατικούς, το εκλογικό αποτέλεσμα ενίσχυσε τη θέση του Τζο Μπάιντεν, αλλά η ηλικία του (θα είναι 82 ετών το 2024) και οι μειωμένες αντοχές του καθιστούν αμφίβολο το εάν θα διεκδικήσει δεύτερη τετραετία. Η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις είναι μια προφανής εναλλακτική λύση, αλλά η προηγούμενη καμπάνια της για το προεδρικό χρίσμα υπήρξε απογοητευτική. Πρόβλημα αποτελεί το ρήγμα ανάμεσα στην αριστερή και την κεντρώα πτέρυγα, που κατάφερε να γεφυρώσει προσωρινά ο Μπάιντεν. Υπόψη ότι στις πρόσφατες εκλογές οι Δημοκρατικοί υστέρησαν των Ρεπουμπλικανών κατά τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.
