Οσοι έχουν παρατηρήσει από κοντά, έστω και φευγαλέα, έναν πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιετειών να ασκεί τα καθήκοντά του συνειδητοποιούν γιατί ο Τζο Μπάιντεν δεν θα μπορούσε να αποχωριστεί τον θώκο ύστερα από μία θητεία.
Τους τελευταίους έξι μήνες, πολλοί σχολιαστές τοποθετήθηκαν πάνω στο ζήτημα, θέτοντας ερωτήματα για την ικανότητα του 80χρονου Μπάιντεν να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της προεδρίας, αμφισβητώντας τη διαύγεια και την ενεργητικότητά του. Αλλοι αναρωτήθηκαν μήπως οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι θα προτιμούσαν άλλον υποψήφιο.
Η συζήτηση αυτή βασίσθηκε στην εσφαλμένη υπόθεση ότι ο Μπάιντεν σκεφτόταν να μην παρουσιαστεί στις εκλογές του 2024, αποδεικνύοντας την ανοησία των σχολιαστών. Ισως πάλι να είμαι υπερβολικά αυστηρός με το σινάφι μας. Η ηλικία του Μπάιντεν και μόνο μάς έκανε –δικαίως– να αναρωτιόμαστε εάν ενδεχόμενη κρίση της υγείας του θα οδηγούσε τη χώρα σε άγνωστη ατραπό.
Πώς θα μπορούσαμε, όμως, να υποθέσουμε ότι κάποιος ο οποίος έχει γευθεί την εξουσία του Οβάλ Γραφείου θα εγκατέλειπε οικειοθελώς τη θέση του. Ενας πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει να είναι πρόθυμος να υποστεί το μαρτύριο της προεκλογικής εκστρατείας και την αδυσώπητη ματιά του Τύπου. Οσοι πιστεύουν –και ο Μπάιντεν είναι ένας από αυτούς– ότι η θέση τους είναι στον Λευκό Οίκο αναζητούν επιβεβαίωση από έναν κόσμο τον οποίο ατενίζουν πλέον από ψηλά.
«Οι περισσότεροι έτρεφαν τη φιλοδοξία αυτή από το δημοτικό. Αλλων η όρεξη άνοιξε τρώγοντας. Οπως και να έχει, υπάρχει κάτι αφύσικο να θέλεις τόσο πολύ τη δουλειά αυτή», λέει ο ιστορικός Τιμ Ναφτάλι.
Είμαι βέβαιος ότι αυτή η αίσθηση παντοδυναμίας είναι το κύριο κίνητρο του Ντόναλντ Τραμπ στη διεκδίκηση δεύτερης θητείας, ακόμη περισσότερο και από την ασυλία ποινικών διώξεων και το οικονομικό όφελος που του πρόσφερε η προεδρία. Οι μόνοι πρόεδροι τον τελευταίο αιώνα οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν διεκδικήσει την επανεκλογή τους και δεν το έκαναν –Κάλβιν Κούλιτζ το 1928, Χάρι Τρούμαν το 1952 και Λίντον Τζόνσον το 1968– είχαν υπηρετήσει ήδη περισσότερο από μία θητεία, έχοντας αντικαταστήσει θανόντες προέδρους.
«Η απόφαση να μην κατέβει ένας πρόεδρος ερμηνεύεται ως παραδοχή συνολικής αποτυχίας. Ή πιστεύεις ότι τα πήγες καλά και θέλεις να συνεχίσεις ή εκτιμάς ότι απέτυχες στην πρώτη σου θητεία και θέλεις να τα πας καλύτερα στη δεύτερη. Πιστεύω ότι ο Μπάιντεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία και θεωρεί ότι τα πήγε περίφημα μέχρι τώρα», λέει ο σύμβουλος των εκστρατειών του Τζορτζ Μπους και του Μιτ Ρόμνεϊ, Στιούαρτ Στίβενς.
Από την άλλη, η δημόσια εικόνα του Μπάιντεν, με την ανεπιτήδευτη ρητορική του και τις αναφορές στις ρίζες του στην εργατική πόλη Σκράντον της Πενσιλβάνια, πείθει πολλούς ψηφοφόρους ότι ο Τζο είναι ένας από αυτούς. Δεν πρέπει, όμως, να αγνοούμε ως κίνητρο της σημερινής του απόφασης για δεύτερη κάθοδο την πικρία που πρέπει να ένιωσε ο Μπάιντεν όταν, ύστερα από οκτώ χρόνια πιστής υπηρεσίας στον Ομπάμα, είδε τον πρόεδρο να χρίζει διάδοχό του τη Χίλαρι Κλίντον. Η επιμονή του, ωστόσο, είναι αποδεδειγμένη, όπως έδειξε μετά τα καταστροφικά για αυτόν αποτελέσματα στις πρώτες προκριματικές για το χρίσμα στην Αϊόβα και στο Νιου Χάμσαϊρ για τις εκλογές του 2020.
