Πολύ πριν ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν καταλάβει μεγάλη ρωσική πόλη και διατάξει ένοπλη πορεία προς τη Μόσχα απειλώντας την επιβίωση του καθεστώτος Πούτιν, ο ιδιοκτήτης κέτερινγκ και μετέπειτα μισθοφόρος είχε ήδη χάσει την προσωπική μάχη του για επιρροή.
Ο μισθοφορικός στρατός του Πριγκόζιν είχε παραμεριστεί και τα επικερδή συμβόλαια κέτερινγκ με κρατικούς οργανισμούς απειλούνταν. Ο στρατηγός Σουροβίκιν, τον οποίο θαύμαζε πολύ, είχε απομακρυνθεί από τη διοίκηση των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, ενώ ο Πριγκόζιν είχε χάσει επίσης τη σημαντικότερη πηγή στρατολόγησης εθελοντών: τις ρωσικές φυλακές.
Στις 13 Ιουνίου η μόνη ελπίδα του για παρέμβαση της τελευταίας στιγμής προκειμένου να αποφύγει να ηττηθεί από τον αντίπαλό του, τον υπουργό Αμυνας Σεργκέι Σοϊγκού, είχε εκπνεύσει. Ο Πούτιν τάχθηκε δημοσίως κατά του Πριγκόζιν, διαλύοντας ουσιαστικά τον όμιλο Wagner, οι μαχητές του οποίου όφειλαν να υπογράψουν συμβόλαια με τον ρωσικό στρατό. Ο πάλαι ποτέ ηγέτης της Wagner έπρεπε τώρα να δηλώσει υποταγή στον Σοϊγκού, γνωστό για το ταλέντο του στην πολιτική επιβίωση και ορκισμένο εχθρό του Πριγκόζιν.
Η ένοπλη στάση που ακολούθησε εξέπληξε όλο τον πλανήτη. Η εξέγερση, όσο σύντομη κι αν ήταν, αντιμετωπίστηκε από όλους ως δυσοίωνο σημάδι για το μέλλον της προεδρίας Πούτιν και για τη σταθερότητα της χώρας.
Πολλές πολιτικές προσωπικότητες στη Ρωσία ηττήθηκαν στις αντιπαραθέσεις τους με τον Πούτιν, για να οδηγηθούν σε αυτοεξορία, στη φυλακή ή την ανωνυμία. Η εξέγερση του Πριγκόζιν ακολούθησε, όμως, διαφορετική πορεία, με την κλιμακούμενη δυσαρέσκειά του να προβάλλεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για εβδομάδες.
«Ο Πριγκόζιν δεν στασίασε για να αποκτήσει την εξουσία ή για να καταλάβει το Κρεμλίνο. Η πράξη του πηγάζει από αίσθημα απελπισίας. Υποχρεώθηκε να αποσύρει τους άνδρες του από την Ουκρανία και είδε ότι αδυνατούσε να συντηρήσει τον ιδιωτικό στρατό του χωρίς γενναία κρατική επιχορήγηση, ενώ την ίδια ώρα το καθεστώς στρεφόταν εναντίον του. Ο Πούτιν τον αγνοούσε και στήριζε δημοσίως τους χειρότερους εχθρούς του», λέει η Τατιάνα Στανόβαγια, μέλος του ινστιτούτου Carnegie.
Ο Πριγκόζιν είχε οικοδομήσει πραγματική οικονομική και στρατιωτική αυτοκρατορία. Οι πολιτικές του φιλοδοξίες και η ανοιχτή κριτική στο καθεστώς οδήγησαν το υπουργείο Αμυνας να περιορίσει τη χρηματοδότησή του. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι ο Πριγκόζιν μοιάζει να εξεπλάγη όταν ο Πούτιν καταδίκασε τις πράξεις του, το Σάββατο, αποκαλώντας τον προδότη. Ο Πριγκόζιν έσπευσε να αποδεχθεί την πρώτη ευκαιρία αποκλιμάκωσης και απόσυρσης των στρατιωτών του.
«Η εξέγερση ήταν μια κίνηση απελπισίας ενός ανθρώπου που έχει εγκλωβιστεί. Οι εναλλακτικές του μειώνονταν όσο εντεινόταν η διένεξή του με το υπουργείο Αμυνας», λέει ο επικεφαλής ρωσικών μελετών του ινστιτούτου CNA στη Βιρτζίνια, Μάικλ Κόφμαν.
Η αντιπαλότητα Πριγκόζιν – Σοϊγκού χρονολογείται τουλάχιστον από τη ρωσική επέμβαση στον συριακό εμφύλιο, όταν άνδρες της Wagner και Ρώσοι στρατιώτες ανταγωνίζονταν για εξοπλισμό και λάφυρα πολέμου.
Τον Φεβρουάριο, ο Πριγκόζιν ανακοίνωσε ότι η πρόσβασή του στις ρωσικές φυλακές για τη στρατολόγηση μισθοφόρων είχε διακοπεί. Το υπουργείο Αμυνας άρχισε να στρατολογεί από φυλακές λίγο αργότερα, υιοθετώντας την τακτική της Wagner. Οι εντάσεις μεταξύ του μισθοφορικού στρατού και των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων βγήκαν στην επιφάνεια στα τέλη Φεβρουαρίου, με τον Πριγκόζιν να κατηγορεί δημοσίως τον Σοϊγκού και τον στρατηγό Γκερασίμοφ για προδοσία, υποστηρίζοντας ότι παρακρατούσαν σκόπιμα πυρομαχικά από τους άνδρες της Wagner στην πρώτη γραμμή των μαχών. Ο πρόεδρος Πούτιν προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεσολαβήσει.
Ειδικοί του Κρεμλίνου αναρωτιούνταν τότε γιατί ο πρόεδρος Πούτιν δεν τιθάσευε τον Πριγκόζιν, εκτιμώντας ότι οι εκρήξεις του αφεντικού της Wagner ήταν ευπρόσδεκτες από τον πρόεδρο, στην τακτική του να διχάζει τον περίγυρό του.
Τις τελευταίες ημέρες πριν από την εξέγερση του Σαββάτου, ο Πριγκόζιν έμοιαζε απογοητευμένος και απαισιόδοξος, λέγοντας ότι κανένα από τα προβλήματα που πλήττουν τον ρωσικό στρατό δεν επρόκειτο να διορθωθεί. Σε αποστροφή του λόγου του σε βίντεο της περασμένης εβδομάδας, ο Πριγκόζιν λέει ότι ο Σοϊγκού θα έπρεπε να εκτελεστεί, προτείνοντας στους συγγενείς των πεσόντων στην Ουκρανία να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους για να τιμωρήσουν τους ανίκανους κρατικούς λειτουργούς.
