Μια ομάδα καγκουρό παρακολουθεί με ενδιαφέρον τη μπάλα καθώς κυλάει, ενώ σε κοντινή απόσταση ένας κροκόδειλος μήκους 3,5 μέτρων λικνίζεται νωχελικά στο νερό. Λίγο πιο πέρα, ένα μεγαλόσωμο και δηλητηριώδες φίδι ξεπροβάλλει μέσα από την τρύπα του γκολφ και απομακρύνεται χωρίς βιασύνη.
Η εμπειρία του γκολφ στην Αυστραλία είναι, κυριολεκτικά, μοναδική, λόγω της έντονης παρουσίας της άγριας ζωής, καθώς οι απέραντες εκτάσεις των γηπέδων γκολφ προσφέρουν ιδανικά ενδιαιτήματα για τη χερσαία και υδρόβια πανίδα, καθώς και για τα πουλιά.
Η παρουσία της άγριας ζωής στα γήπεδα γκολφ της Αυστραλίας δεν αποτελεί, βέβαια, μοναδική περίπτωση, αφού στην ιστορία του αθλήματος δεν είναι λίγες οι φορές που αγώνες διακόπηκαν από διάφορα πλάσματα, όπως σκίουρους, ελάφια, ακόμα και γλάρους.
Λίγες χώρες, ωστόσο, διαθέτουν τόσα επικίνδυνα ζώα όσα η Αυστραλία, με τη συνθήκη αυτή να καθιστά την εμπειρία του γκολφ, πραγματική πρόκληση.
Οχι τάισμα, όχι χάιδεμα
Περισσότερα από 300 καγκουρό, το «εθνικό» ζώο της Αυστραλίας, απολαμβάνουν την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στο Anglesea Golf Club, που βρίσκεται στο Μεγάλο Ωκεάνιο Δρόμο, κατά μήκος της εκπληκτικής νότιας ακτής της Βικτώριας, σε μικρή απόσταση από το κέντρο της Μελβούρνης.
Φυσικά, τα καγκουρό ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής και μάλιστα, όταν η έκταση αγοράστηκε το 1953 για να μετατραπεί σε γήπεδο γκολφ, ο αγρότης που την πούλησε επέβαλε τον όρο τα μαρσιποφόρα να συνεχίσουν να ζουν απρόσκοπτα εκεί.
Εβδομήντα χρόνια μετά κι ενώ το γήπεδο παραμένει γεμάτο καγκουρό, ο σύλλογος διαθέτει πλέον την κατάλληλη εμπειρία ώστε να μπορεί να προσφέρει στους επισκέπτες, μέσω περιηγήσεων που διοργανώνει, την ευκαιρία να δουν από κοντά τα ιδιαίτερα αυτά ζώα.
«Οι άνθρωποι που έρχονται από την Αγγλία λένε ότι τα πρόσωπά των καγκουρό μοιάζουν με αυτά των ελαφιών, με τα υπέροχα μάτια και τις λεπτές μικρές μύτες τους», αναφέρει στο CNN η Μαργκ Λέισι, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Anglesea Golf Club.
Χωρίς περίφραξη στην περίμετρο του γηπέδου, τα καγκουρό μπορούν να περιπλανιούνται ελεύθερα, αν και αυτό ισχύει κυρίως για τα αρσενικά αφού τα θηλυκά και τα νεότερα συνήθως παραμένουν σε συγκεκριμένα σημεία.
Ο σύλλογος δεν δίνει παρά μόνο δύο οδηγίες προς τους επισκέπτες σχετικά με τα καγκουρό: να μην τα ταΐζουν και να μη τα χαϊδεύουν. Όσοι βέβαια γνωρίζουν καλά το γήπεδο είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με την παρουσία τους και δεν υποκύπτουν σε «πειρασμούς» που θα λειτουργούσαν βλαπτικά.
Τα καγκουρό δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις μπάλες του γκολφ και νιώθουν τόσο άνετα κοντά στους ανθρώπους, που συχνά παραμένουν ακίνητα μέχρι οι παίκτες να τα πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη του 1,5 μέτρου.
Οι παίκτες του γκολφ δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα καγκουρό απ’ ότι εκείνα για τους ανθρώπους.
Όπως εξηγεί η Λέισι, «οι παίκτες δε βαριούνται ποτέ τα καγκουρό. Αν υπάρχει ένα μωρό-καγκουρό που κάνει ένα μικρό άλμα, απλά σταματάς να παίζεις και το βλέπεις με το στόμα ανοιχτό, ακόμα κι όταν το έχεις δει εκατοντάδες φορές».
Κίνδυνος στο νερό
Ο κανόνας για την απαγόρευση του χαϊδέματος και της επαφής με τα άγρια ζώα, έχει νόημα μόνο για τα καγκουρό καθώς σε περιπτώσεις άλλων ζώων που διαβιούν στα γήπεδα γκολφ της Αυστραλίας θεωρείται αυτονόητο.
Οι θερμότερες περιοχές στη Βόρεια Επικράτεια και στο Κουίνσλαντ αποτελούν ιδανικούς βιότοπους για τον κροκόδειλο του θαλασσινού νερού, ο οποίος μπορεί να φτάσει έως και τα 6 μέτρα σε μήκος. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρμόδιων αρχών, περισσότεροι από 100.000 κροκόδειλοι του θαλασσινού νερού ζουν στη Βόρεια Επικράτεια.
Μπορεί οι χαμηλότερες θερμοκρασίες που επικρατούν στο Κουίνσλαντ να καθιστούν την επικράτειά του λιγότερο «δημοφιλή» για τους κροκόδειλους, ωστόσο, η παρουσία τους στις υδάτινες οδούς της πολιτείας παραμένει μία –συχνά- επικίνδυνη πραγματικότητα.
Μόλις τον περασμένο Μάιο εντοπίστηκαν στο Κουίνσλαντ ανθρώπινα λείψανα στα σωθηκά κροκόδειλου, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα, ένας ψαροντουφεκάς σώθηκε από επίθεση κροκόδειλου που δέχθηκε.
«Όλοι ρωτάνε για τους κροκόδειλους»
Στα διάφορα γήπεδα γκολφ του Κουίνσλαντ, μεταξύ των οποίων και το Half Moon Bay Golf Club κοντά στο Κερνς, όπου τα βουνά καλύπτονται από τροπικά δάση, η παρουσία της άγριας ζωής περνάει σε άλλη κλίμακα.
Εκτός από την τεράστια ποικιλία πτηνών, από ζωηρούς και κατακόκκινους σπίνους μέχρι ερωδιούς που τριγυρνούν στη λιμνοθάλασσα, τα εδάφη είναι γεμάτα φίδια, μεταξύ των οποίων πύθωνες αλλά και δηλητηριώδη ταϊπάν, σαύρες και επικίνδυνα έντομα.
Την ίδια ώρα, μπορεί κανείς να αντικρίσει χελώνες και μια σειρά ψαριών που κολυμπούν στα νερά της περιοχής, εντούτοις, από όλα τα ζώα, οι κροκόδειλοι είναι εκείνοι που προσελκύουν τα πλήθη των επισκεπτών.
«Όλοι ρωτάνε για τους κροκόδειλους, άλλοι από φόβο και άλλοι από ενθουσιασμό», εξηγεί ο γενικός διευθυντής του Half Moon Bay Golf Club, Τιμ Μακκρίλ.
«Οι κροκόδειλοι αποτελούν κύριο πόλο έλξης αφού οι επισκέπτες θέλουν να τους συναντήσουν. Σίγουρα υπάρχει ενδιαφέρον και για άλλα ζώα, όπως χελώνες και πουλιά, αλλά δεν φαίνεται πως είναι αυτά που προσελκύουν τους ανθρώπους στον χώρο μας», επισημαίνει.
Η συνάντηση με ένα κροκόδειλο μπορεί να αναφερθεί στους τοπικούς δασοφύλακες μέσω ηλεκτρονικής εφαρμογής στο κινητό ή τον υπολογιστή. Σε περίπτωση που δηλωθεί ως «προβληματικός» κάποιος κροκόδειλος -βάσει της τοποθεσίας, του μεγέθους ή της συμπεριφοράς του- δρομολογείται η απομάκρυνση και μετεγκατάστασή του σε αδειοδοτημένο ζωολογικό κήπο ή φάρμα.
Αξίζει να σημειωθεί πως η τελευταία φορά που οι δασοφύλακες απομάκρυναν μεγάλο κροκόδειλο από το Half Moon Bay ήταν το 2019. «Οι προκλήσεις αφορούν τη διαχείριση των κινδύνων. Έχουμε αρκετούς περίεργους θαμώνες που δεν αντιμετωπίζουν με υπευθυνότητα ορισμένους κινδύνους», αναφέρει ο Μακκρίλ.
Μέσα στην τρύπα
Υπάρχουν όμως και ορισμένες φορές που οι θαμώνες ούτε ευθύνονταν, ούτε επιδίωξαν κάποια «απρόσμενη» συνάντηση.
Η Αμάντα Τζέιν είναι μέλος του The Coast Golf Club, ενός γηπέδου γκολφ, πάνω στους βράχους της εκπληκτικής ακτογραμμής του Σίδνεϊ. Μάλιστα, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, οι παίκτες γίνονται συχνά μάρτυρες της μετανάστευσης των φαλαινών.
Ένα Σάββατο του περασμένου Ιανουαρίου κι ενώ η Αμάντα Τζέιν κρατούσε τη σημαία, περιμένοντας τη φίλη της να χτυπήσει τη μπάλα, παρατήρησε ένα μαύρο φίδι με κόκκινη κοιλιά, μήκους τεσσάρων ποδιών, να κινείται προς το μέρος της.
Η παρτενέρ της Τζέιν, τρομοκρατημένη από την παρουσία του φιδιού, μαρμάρωσε. Ωστόσο, η Τζέιν παρέμεινε ψύχραιμη περιμένοντας το φίδι να ηρεμήσει και να κουλουριαστεί. Χωρίς κανένα ίχνος επιθετικότητας, το φίδι σήκωσε το κεφάλι του, προσφέροντας μια μοναδική ευκαιρία φωτογράφησης.
«Έμεινα ήρεμη και απλώς έβαλα ξανά τη σημαία. Αμέσως όμως μετά το συμβάν σκέφτηκα, “Θεέ μου, έφτασα τόσο κοντά να βρεθώ μέσα σε μια κόκκινη κοιλιά”».
Αρκετά ακόμη φίδια έχουν εντοπιστεί από τότε, όμως, παρά την προσοχή που απαιτείται από πλευράς επισκεπτών, αποτελούν συχνά ένα ευπρόσδεκτο θέαμα.
Για την Τζέιν, με καταγωγή από την Αγγλία, το περιστατικό είναι απλώς ισοδύναμο με την εμπειρία του γκολφ στην Αυστραλία.
«Δεν έχει σημασία αν είσαι σε γήπεδο γκολφ ή αν περπατάς σε θαμνώδεις εκτάσεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, απλά πρέπει να είσαι προσεκτικός».
Πηγή: CNN
