Ο Ζούκερμπεργκ απαθανατίζεται σε κάτι σαν πολεμικές μανούβρες. Είναι αστείος και τρυφερός στις πλατφόρμες που δημιούργησε ή εξαγόρασε, επειδή δεν είχε φίλους. Σε κάποια βίντεο μιλάει κινέζικα, σε άλλα αθλείται ντυμένος άστεγος. Μοιάζει σχεδόν ανθρωπόμορφος. Στις διακοπές περνάει άνετα και για καθαριστής πισίνας. Ως μάστορας σε μία δυσκολοπρόφερτη πολεμική τέχνη ανταγωνίζεται τον Μασκ που διαρκώς ομορφαίνει, γιατί, όπως όλοι ξέρουν, τα χρήματα αγοράζουν την ομορφιά. Κάνουν διαρκώς αστεία αυτοί οι δύο. Έχουν την ελαφράδα του ανθρώπου που έχει ένα χοντρό δίχτυ προστασίας κάτω απ’ τα πόδια του.
Φωτογραφίες δείχνουν τον Ζούκερμπεργκ ξυπόλητο και καταϊδρωμένο σ’ ένα τουρνουά. Αυτός ο θρίαμβός του στο πεδίο της φυσικής υπεροχής είναι μία νέα ψηφίδα στον μύθο του. Η ιστορία που λέει ξεκίνησε με πρωταγωνιστή ένα φυτό κι ένα γκαράζ, τώρα η πλοκή εστιάζει σ’ έναν κατακτητή, οραματιστή, ηγέτη. Μού μοιάζει σαν τον ημίτρελο αντιδραστικό τυπάκο στο Κρέας Για Τους Λύκους που κάποια στιγμή αποφάσισε να μην είναι πια «φλούφλης» και να μάθει να επιβιώνει στη φύση, μόνος, ως άγριο αρσενικό, μακριά απ΄ τα ανόητα παιχνίδια των ελίτ και της οργανωμένης κοινωνίας που με τον πολιτικό φιλελευθερισμό της οδηγείται στον αφανισμό.
Εκτός μυθιστορήματος, στον πραγματικό κόσμο, μια σειρά από απολύτως δημοφιλή podcasts στην Αμερική μιλούν για την επιβίωση εκτός κοινωνίας, το κυνήγι με τόξο και βέλος, τη φυσική υπεροχή και την προετοιμασία για τον Αρμαγεδώνα. Είναι λες και οι άνθρωποι βαρέθηκαν να είναι άνθρωποι και θέλουν να πάνε να ζήσουν μέσα σ’ ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Στο βιβλίο Bunker (του B. Garrett), που δεν είναι μυθοπλασία αλλά ανθρωπολογική μελέτη, μπορεί κανείς να διαβάσει γι ανθρώπους που περιμένουν την αποκάλυψη, με τα όπλα τους, την κάβα τους, της γεννήτριες τους και τα θωρακισμένα οχήματά τους.
Αυτή η αγωνία για τη μάχη της φυσικής επικράτησης έχει κάτι βαθιά βιολογικό (να πω δαρβινικό;) που με τρομάζει. Όταν τόσοι άνθρωποι οραματίζονται την κατάρρευση της κοινωνίας, τι δείχνουν οι φαντασιώσεις τους; Προσεκτικά επιμελημένες φωτογραφίες και βίντεο φυσικής υπεροχής έχει διαρρεύσει κατά καιρούς κι ο Πούτιν. Σ’ ένα απ’ αυτά, αφού έχει νικήσει σε κάτι σαν ζίου ζίτσου παίρνει μία απολύτως ταπεινή έκφραση του στυλ: είναι απλώς ένα άθλημα. Κι όμως, ποτέ δεν είναι.
Οι γκουρού της τεχνολογίας κάνουν πολιτική. Ακόμη κι όταν οι εφαρμογές τους αποπολιτικοποιούν την πολιτική ή την τρέπουν σε βούρκο, κάνουν πολιτική. Κι όταν αθλούνται δημοσίως πολιτική κάνουν. Η εικόνα τους φιλοτεχνείται προσεκτικά ακριβώς γι αυτόν τον λόγο. Ξεκινούν με χαλαρό τρεξιματάκι, πρωινό του φτωχού, κρυοσυντήρηση σε μηχανήματα νεότητας και προχωρούν σε συναντήσεις με πολιτικούς, υπαλλήλους και εξέχουσες προσωπικότητες στις οποίες φέρονται όπως σε εμπόδια που πρέπει κανείς να υπερπηδάει στον στίβο. Όταν δεν αλλάζουν τον κόσμο προς το καλύτερο και το χειρότερο, κάνουν πολεμικές τέχνες. Ανάσα δεν παίρνουν. Υπεράνθρωποι.
Η ιστορία που μάς λένε είναι απλή: αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας, εμείς ξέρουμε. Το ότι μεγάλο μέρος του πλούτου τους βασίζεται στην αξιοποίηση της συσσωρευμένης γνώσης της ανθρωπότητας, στην εκμετάλλευση των δεδομένων μας, στο κρατικό χρήμα και στην έρευνα που με χίλιους κόπους παράγουν τα πανεπιστήμια, αποσιωπάται. Στη δική τους ιστορία η κοινωνία παρασιτεί γύρω τους ενώ αυτοί μεγαλουργούν. Δεν υποτιμώ όλες τις εφευρέσεις τους, για παράδειγμα τα αυτοκίνητα tesla είναι κάτι προφανώς αξιοθαύμαστο. Η ιστορία που λένε δεν μού κάθεται. Υπερτονίζεται το στοιχείο της αξιοσύνης. Το φυτό που υποαμείβεται και αλλάζει τον κόσμο είναι ένας βολικός μύθος που οδηγεί χιλιάδες φυτά σε κακές θέσεις εργασίας. Η φαντασιόπληκτη ταύτιση με τον Ελον βολεύει για όταν έρχεται η ώρα της φορολογικής δήλωσης. Οι ίδιοι άνθρωποι που αγορεύουν στα podcasts και τους ιντερνετικούς καφέδες για τις άπειρες δυνατότητες της ανθρωπότητας έχουν μετατρέψει το ίντερνετ σ’ ένα μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής άχρηστης πληροφορίας. Είναι αυτοί που έχουν κάνει τον μέσο χρήστη του διαδικτύου απλήρωτο παραγωγό περιεχομένου, «storyteller», «influencer» και διαλυμένη προσωπικότητα γενικώς. Τόσο το Twitter όσο και το Instagram είναι πλήγματα στην ψυχική υγεία, αυτό το κουρέλι.
Όταν λες μια ιστορία επιλέγεις τι θα πεις. Οι ιστορίες που λένε οι τεχνολογικοί ηγέτες για τους εαυτούς τους απονευρώνουν το αίτημα για ρυθμίσεις στη ζούγκλα του ίντερνετ και κάνουν τα επιτεύγματα της πληροφορικής να φαίνονται δουλειά μιας χούφτας ανθρώπων, ενώ χιλιάδες επί χιλιάδων εργάζονται ώστε να είναι το ίντερνετ λειτουργικό.
Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν κάθονται ήσυχα αυτοί οι άνθρωποι, όπως τόσοι πλούσιοι; Γιατί κάνουν καμπάνιες; Γιατί επενδύουν τόσο στην ήπια ισχύ τους; Μα φυσικά γιατί η μάχη για τη (μη) ρύθμιση της τεχνολογίας από τεχνοκράτες και επαγγελματίες πολιτικούς (δηλαδή κράτη ή ενώσεις κρατών) είναι διαρκής.
Έχει κάτι αντιδημοκρατικό όλο αυτό, παρόλο που το ίντερνετ εγκυμονούσε κυρίως υποσχέσεις για περισσότερη δημοκρατία, παρόλο που ήταν ανέκαθεν ο χώρος των ουτοπιστών, των αναρχικών και των κάθε λογής ανένταχτων και παρόλο που το βασίλειο του Meta δεν εδράζεται στην κληρονομικότητα. Υπάρχει μια υπερσυγκέντρωση δύναμης, πληροφορίας, δεδομένων και προσοχής που είναι-τουλάχιστον-τρομακτική. Αν η ζωή των κανονικών βασιλιάδων έχει κάτι από μελόδραμα με βρετανική προφορά, το drama Ελον-Ζούκερμπεργκ, που κατέληξε σε κάλεσμα για πάλη σε κλουβί, έχει κάτι από τελευταίας διαλογής αμερικανικό reality και mortal kombat.
