Τα εργοστάσια στην Ασία πλέον δυσκολεύονται να προσελκύσουν νέους εργάτες, κάτι το οποίο όμως δεν αποτελεί καλή είδηση για τους καταναλωτές στη Δύση και τα υπέρ-φθηνά προϊόντα στα οποία εκείνοι έχουν συνηθίσει, όπως σημειώνει σε μακροσκελές άρθρο της η Wall Street Journal.
Η Ασία, το εργοστάσιο του κόσμου, «αντιμετωπίζει ένα μεγάλο πρόβλημα», σύμφωνα με το εν λόγω άρθρο: Οι νέοι σε ηλικία Ασιάτες δεν θέλουν πια να εργάζονται σε εργοστάσια, γεγονός το οποίο θα μπορούσε όμως να αποτελέσει πρόβλημα για τις δυτικές εταιρείες που βασίζονται στο φθηνό εργατικό δυναμικό της περιοχής για την παραγωγή οικονομικά προσιτών καταναλωτικών αγαθών.
Το – βασισμένο στα εξαιρετικά φθηνά εργατικά χέρια της Ασίας – παγκοσμιοποιημένο παραγωγικό μοντέλο των περασμένων δεκαετιών οδεύει προς το τέλος του, με ό,τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τους καταναλωτές στη Δύση (βλ. ακριβότερες τιμές προϊόντων) αλλά και για τις δυτικές εταιρείας που είχαν μεταφέρει μέρος της παραγωγής τους στην Ασία.
«Ανθρωποι και εταιρείες θα πρέπει να αλλάξουν τις καταναλωτικές τους συνήθειες», δηλώνει στη WSJ ο Πολ Νόρις ο οποίος έχει εργοστάσιο υφαντουργίας στο Βιετνάμ.
Προκειμένου να προσελκύσουν νέο εργατικό δυναμικό, τα εργοστάσια στην Ασία θα χρειαστεί να αυξήσουν τους μισθούς και να υιοθετήσουν νέες, οικονομικά δαπανηρές (βλ. παροχές κ.ά.), στρατηγικές με στόχο τη διατήρηση των εργαζομένων.
Η εταιρεία κατασκευής παιχνιδιών Hasbro έκανε γνωστό φέτος ότι οι ελλείψεις εργατικού δυναμικού στο Βιετνάμ και στην Κίνα έχουν ανεβάσει το κόστος. Η Mattel από την άλλη πλευρά, η κατασκευάστρια της κούκλας Barbie, επίσης προσπαθεί να διαχειριστεί κόστη τα οποία αυξάνονται. Σημειώνεται ότι και οι δύο αυτές εταιρείες, η Hasbro και η Mattel, έχουν αυξήσει τελευταία τις τιμές των προϊόντων τους. Ενώ και η Nike, η οποία κατασκευάζει τα περισσότερα από τα παπούτσια της στην Ασία, επισήμανε τον Ιούνιο ότι το κόστος των προϊόντων της είχε αυξηθεί λόγω της ανόδου των δαπανών.
Το 2001 η Nike ανέφερε ότι πάνω από το 80% των εργαζομένων της σε εργοστάσια ήταν στην Ασία και ότι ο τυπικός εργαζόμενος ήταν 22 ετών, άγαμος και μεγαλωμένος σε φάρμα. Εν έτει 2023 πια, συγκριτικά, ο μέσος εργαζόμενος της Nike στην Κίνα είναι 40 ετών και στο Βιετνάμ 31.
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1990, η Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας ενσωματώθηκαν στην παγκόσμια οικονομία μετατρέποντας περιοχές όπου ζούσαν κυρίως φτωχοί αγρότες σε εργοστάσια παραγωγής προϊόντων προορισμένων για τις διεθνείς αγορές.
Ωστόσο πλέον, οι νεότεροι σε ηλικία εργαζόμενοι στην Ασία, που είναι καλύτερα μορφωμένοι από τους γονείς τους και ήδη… βετεράνοι των social media, αποφασίζουν δεν θέλουν ο επαγγελματικός τους βίος να εκτυλιχθεί εντός των εργοστασιακών τειχών.
Οι νέοι στην Ασία αποκτούν πια λιγότερα παιδιά από τους γονείς τους και σε μεγαλύτερη ηλικία, πράγμα που σημαίνει ότι δεν νιώθουν την πίεση να έχουν σταθερό εισόδημα ως 20άρηδες. Παράλληλα πια, με φόντο τον τομέα των υπηρεσιών που αναπτύσσεται στις χώρες τους, εκείνοι έχουν την επιλογή της λιγότερο εξαντλητικής εργασίας που δεν είχαν στον ίδιο βαθμό οι γονείς τους, καθώς μπορούν πια να εργαστούν εάν το επιθυμούν ως υπάλληλοι καταστημάτων σε εμπορικά κέντρα, ως ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχεία κ.ά.
Στην Κίνα για παράδειγμα, η ανεργία των νέων άγγιξε το 21% τον περασμένο Ιούνιο, κι αυτό παρά τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού που καλούνται να αντιμετωπίσουν πολλές βιομηχανίες.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον πια, πολυεθνικές εταιρείες μεταφέρουν την παραγωγή τους από την Κίνα σε άλλες χώρες όπως είναι η Μαλαισία, η Ινδονησία, η Ινδία και το Βιετνάμ. Και σε αυτές τις χώρες ωστόσο, τα κόστη ανεβαίνουν. Για παράδειγμα, οι μισθοί των εργαζομένων σε εργοστάσια έχουν υπερδιπλασιαστεί στο Βιετνάμ σε σχέση με το 2011 (και πλέον αγγίζουν τα 320 δολάρια τον μήνα), αν και παραμένουν σημαντικά χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους σε πολλές χώρες της Δύσης.
Στο παρελθόν, όταν οι εταιρείες αντιμετώπιζαν προβλήματα σε ένα σημείο, μπορούσαν να μετακομίσουν σχετικά εύκολα αλλού. Όπως αναφέρει ωστόσο η Wall Street Journal, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο πια. Υπάρχουν κράτη στην Αφρική και στη Νότια Ασία τα οποία διαθέτουν μεν πλήθη εργατικών χεριών αλλά είναι πολιτικά ασταθή ή δεν έχουν υποδομές και επαρκώς εκπαιδευμένους εργάτες. Εταιρείες ένδυσης που είχαν μεταφέρει μέρος της παραγωγής τους σε χώρες που έζησαν πραξικοπήματα και εμφυλίους όπως είναι η Μιανμάρ και η Αιθιοπία τελικώς αντιμετώπισαν προβλήματα.
Από την πλευρά της η Ινδία έχει τεράστιο πληθυσμό και πολλές εταιρείες οι οποίες φεύγουν από την Κίνα επεκτείνονται εκεί. Αλλά ακόμη και στην Ινδία, οι διευθυντές των εργοστασίων αναφέρουν ότι δυσκολεύονται να βρουν εργατικό δυναμικό. Πολλοί νέοι Ινδοί προτιμούν αγροτικές εργασίες στην ύπαιθρο που υποστηρίζονται από κρατικά προγράμματα πρόνοιας ή επιλέγουν δουλειές στις πόλεις, ενώ είναι πολλοί και εκείνοι που ακολουθούν καριέρα στον χώρο της πληροφορικής.
Με πληροφορίες από the Wall Street Journal
