Η περιφρόνηση των Αμερικανών για το Κογκρέσο είναι δικαιολογημένη. Το νομοθετικό όργανο, που όφειλε να είναι φάρος φιλελεύθερων αξιών, συνεχίζει να υποκύπτει στις δυνάμεις της παράλυσης. Πώς είναι δυνατόν μια χούφτα νομοθέτες από τις παρυφές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να κρατούν σε ομηρία μία από τις παλαιότερες σύγχρονες δημοκρατίες;
Χωρίς πρόεδρο, η Βουλή δεν μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της. Οι ψηφοφορίες και η συζήτηση για τη χρηματοδότηση του κράτους έχουν ανασταλεί, παρότι τα χρήματα τελειώνουν σε έξι εβδομάδες. Δεν θα υπάρξει συζήτηση για τη βοήθεια στην Ουκρανία ή για τη δια-χείριση της μεταναστευτικής κρίσης στα νότια σύνορα των ΗΠΑ ή για όποια άλλη κρίση αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον.
Πριν ακόμη παυθεί από τα καθήκοντά του, ο Κέβιν Μακάρθι και η πλειοψηφία του άφησαν το έθνος να ταλαντεύεται ανάμεσα στην κρίση των ορίων ομοσπονδιακού δανεισμού και στην κρίση της διακοπής λειτουργίας των κρατικών υπηρεσιών, με μοναδικό στόχο να κερδίσουν πολιτικούς πόντους και να βελτιώσουν έτσι τις πιθανότητες επανεκλογής τους στις επόμενες εκλογές. Βρισκόμαστε σήμερα εν μέσω μιας ακόμη ανούσιας αντιπαράθεσης, αυτή τη φορά γύρω από τη χρηματοδότηση του κράτους και την ηγεσία της Βουλής.
Το Σάββατο, οι Ρεπουμπλικανοί έδειξαν στη Βουλή ότι ήταν πρόθυμοι να συμβιβασθούν προκειμένου να αποφευχθεί η διακοπή λειτουργίας του κράτους. Στις επερχόμενες ψηφοφορίες για την εκλογή νέου προέδρου θα πρέπει να κάνουν το ίδιο, αποδεικνύοντας την προσήλωσή τους στη χρηστή διακυβέρνηση. Ο επόμενος πρόεδρος της Βουλής θα πρέπει να έχει και τις ψήφους των Δημοκρατικών, εφόσον δεσμευθεί να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο, με στόχο τη διακομματική συμπόρευση και το κοινό καλό.
Οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι πρέπει να απαιτήσουν από το Κογκρέσο να υπηρετεί τα συμφέροντά τους και να εκλέξει πρόεδρο έτοιμο να εργασθεί με αυτό τον σκοπό. Είναι πιθανό το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να είναι επιτέλους έτοιμο να επιλέξει τον ρεαλισμό αντί της ιδεολογίας. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Μακάρθι εξασφάλισε τη στήριξη εκατοντάδων Δημοκρατικών βουλευτών για την ψήφιση της χρηματοδότησης του κράτους.
Ο Ματ Γκετζ και οι σύμμαχοί του δεν πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να καθαιρούν κατά το δοκούν τον πρόεδρο της Βουλής. Τη δυνατότητα αυτή τους είχε εκχωρήσει συνειδητά ο παυθείς πρόεδρος Μακάρθι, χωρίς να περιμένει ότι θα χρησιμοποιείτο από τους πάλαι ποτέ συμμάχους του για να τον αποκαθηλώσουν.
Η αντιπαράθεση που έφερε την παύση του Μακάρθι αντικατοπτρίζει, όμως, πιο πιστά την πραγματικότητα της σύγχρονης Ουάσιγκτον. Οι Δημοκρατικοί ελέγχουν τον Λευκό Οίκο και τη Γερουσία, χάρη σε πλειοψηφία μιας έδρας, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί κυριαρχούν στη Βουλή και στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η εκτελεστική εξουσία του προέδρου Μπάιντεν εκτείνεται μέχρι τα όρια που έχει ορίσει η Δικαιοσύνη, ενώ η ψήφιση νομοσχεδίων στη Γερουσία απαιτεί διακομματική σύμπνοια εξαιτίας της απειλής «φιλιμπάστερ», της κατάληψης του βήματος από ομιλητή, μπλοκάροντας τη διαδικασία. Οι δημοκρατικοί θεσμοί, όπως και το έθνος, είναι διχασμένοι και κάθε ενωτική προοπτική μοιάζει ακόμη πολύ απομακρυσμένη.
