Εύκολοι είναι οι παραλληλισμοί μεταξύ της επίθεσης της Χαμάς το πρωινό του Σαββάτου με τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, που ξέσπασε πριν 50 χρόνια.
Σήμερα, όπως και τότε, το Ισραήλ έμοιασε να πιάνεται εντελώς απροετοίμαστο απέναντι σε εχθρό, τις ικανότητες του οποίου είχε υποτιμήσει επικίνδυνα. Σήμερα, όπως και τότε, οι Ισραηλινοί υπέστησαν απώλειες, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνες προηγούμενων ετών. Σήμερα, όπως και τότε, η προοπτική ευρύτερου και πιο αιματηρού πολέμου φαντάζει πιθανή, τότε με τη ΕΣΣΔ, τώρα με το Ιράν και τους αντιπροσώπους του σε Συρία και Λίβανο.
Τώρα, όπως και τότε, ο στρατός, οι υπηρεσίες πληροφοριών και η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ θα δεχθούν -όπως και τότε δέχθηκαν- σκληρές ερωτήσεις για την αποτυχία τους να προβλέψουν την επίθεση. Ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ οδήγησε στην πτώση του Εργατικού Κόμματος. Ο σημερινός πόλεμος ίσως κάνει το ίδιο για το Λικούντ.
Ομοιότητες συναντάμε και στην αραβική πλευρά. Οπως η Αίγυπτος και η Συρία το 1973, η Χαμάς προσβλέπει σε στρατηγικά οφέλη που ξεπερνούν την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής και την τρομοκράτηση Ισραηλινών πολιτών. Η Χαμάς επιτίθεται σε αμάχους με τρόπο υπολογισμένο, προκειμένου να προκαλέσει καταστροφικά ισραηλινά αντίποινα, όπως άλλωστε έχει υποσχεθεί ο Ισραηλινός πρωθυπουργός. Μεγάλος αριθμός παλαιστινιακών απωλειών μπορεί να εκτροχιάσει ενδεχόμενη ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, να πυροδοτήσει την οργή στον μουσουλμανικό κόσμο κατά του εβραϊκού κράτους και να προσφέρει στην ισραηλινή ακροδεξιά ισχυρά επιχειρήματα εναντίον κάθε συμβιβαστικής λύσης στο παλαιστινιακό.
Κάποιοι παραλληλισμοί, όμως, δεν προμηνύουν καλό για τη Χαμάς. Το 1973, το Ισραήλ ανέκαμψε γρήγορα από τις αρχικές του αποτυχίες, καταστρέφοντας τους εχθρούς του και στερώντας τους δια παντός την ικανότητα να το απειλήσουν ξανά. Με τη βοήθεια της Ουάσιγκτον, ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ οδήγησε στις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου το 1978.
Και αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει αίσια κατάληξη για την Ιερουσαλήμ, το Ριάντ και την Ουάσιγκτον, εφόσον όλοι υιοθετήσουν το ίδιο σύνθημα: Ελευθερώστε τη Γάζα.
Μιλώντας με τον Νετανιάχου το 2009, ο εν αναμονή τότε πρωθυπουργός παρότι είχε επαινέσει τις ενέργειες του στρατού στη σύρραξη με τη Χαμάς, είχε εμφανισθεί λάβρος εναντίον των πολιτικών. «Παρά τα χτυπήματα που υπέστη η Χαμάς, συνεχίζει να κυριαρχεί στη Γάζα», μου είχε πει. Υπογράμμισε δε ότι η καθεστωτική αλλαγή, η ανατροπή της Χαμάς και η επαναφορά της Παλαιστινιακής Αρχής στη Γάζα, θα αποτελούσε «την ιδανική εξέλιξη». Ενας αποτελεσματικός αποκλεισμός της Λωρίδας προκειμένου να στερέψει η προμήθεια ρουκετών και πυρομαχικών ήταν και αυτός αναγκαίος, σύμφωνα με τον Μπίμπι το 2009.
Πολλοί πόλεμοι και 15 χρόνια αργότερα, η Χαμάς συνεχίζει να κυβερνά και τα πυρομαχικά να καταφθάνουν. Σήμερα, όμως, η κατάσταση αυτή ευνοεί πολιτικά τον Νετανιάχου. Ο έλεγχος της Γάζας από τη Χαμάς έχει διχάσει την παλαιστινιακή πολιτική σκηνή και λειτουργεί ως υπενθύμιση στους Ισραηλινούς των λόγων που δεν επιτρέπουν την απόδοση της Δυτικής Οχθης στους Παλαιστίνιους. Και όλα αυτά, με ελάχιστο ανθρώπινο κόστος για τον ισραηλινό στρατό.
Ολα άλλαξαν, όμως, αυτό το Σαββατοκύριακο. Ο,τι και να γίνει στο πεδίο της μάχης, η ισραηλινή στρατηγική έχει αποτύχει. Το Ισραήλ πρέπει τώρα να τιμωρήσει τη Χαμάς και να δώσει οριστικό τέλος στην κυριαρχία της. Πώς μπορεί, όμως, να το κάνει αυτό χωρίς η Λωρίδα να διολισθήσει στην αναρχία και χωρίς νέα κατοχή της; Η απάντηση είναι η μετατροπή της Γάζας σε αποστρατικοποιημένη ζώνη υπό διεθνή εποπτεία. Παρά την αντι-ισραηλινή της ρητορική, η Σαουδική Αραβία είναι βαθιά καχύποπτη απέναντι στη Χαμάς εξαιτίας των στενών σχέσεων της οργάνωσης με το Ιράν. Η Αίγυπτος θεωρεί τη Χαμάς ένοπλη πτέρυγα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία διώκει απηνώς, ενώ η γερασμένη Παλαιστινιακή Αρχή βλέπει στη Χαμάς τον κυριότερο αντίπαλό της για την εξουσία.
Η τελική εκρίζωση της Χαμάς από τη Γάζα εξυπηρετεί όχι μόνο τα συμφέροντα του Ισραήλ, αλλά και του αραβικού κόσμου. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να καταλήξουμε στο πόσο αυτός ο πόλεμος μοιάζει με εκείνον που σχεδόν κατέστρεψε στο Ισραήλ πριν 50 χρόνια. Δεν είναι, όμως, πολύ νωρίς για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς η καταστροφή αυτή μπορεί να έχει την καλύτερη δυνατή κατάληξη.
