Ο συναγερμός τον ξύπνησε στις 6.30 το πρωί του Σαββάτου. Ο Μάκης Λεβή ήξερε πως έχει 15 δευτερόλεπτα για να σηκώσει από το κρεβάτι τα δύο του παιδιά και να μεταφερθούν στο καταφύγιο που βρίσκεται μέσα στο σπίτι του, το οποίο απέχει 7 χιλιόμετρα από τη Γάζα. «Από τα ξημερώματα άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ρουκέτες, για 4-5 ώρες», δηλώνει στην «Κ».
«Μπήκαν ταυτόχρονα σε 22 οικισμούς, σκότωναν ανθρώπους στα σπίτια τους, στα καταφύγια, στον δρόμο, πήραν αιχμαλώτους», συμπληρώνει ο κ. Λεβή. Στο δικό τους καταφύγιο, όπου έμεινε με τα παιδιά του από το πρωί του Σαββάτου μέχρι τις 5 χθες το απόγευμα, ευτυχώς δεν κατάφεραν να εισβάλουν, ούτε στον οικισμό του, σε αντίθεση με τον οικισμό της πεθεράς του, όπου οι τρομοκράτες «γάζωσαν τα πάντα με αυτόματα», λέει ο κ. Λεβή, τονίζοντας πως η πεθερά του είχε ευτυχώς προλάβει να πάει στο καταφύγιο, όπου δεν κατάφεραν να μπουν.
Αλλά για πολλές, μαρτυρικές ώρες και ο ίδιος φοβόταν πως το τέλος είναι κοντά. «Μιλούσα με κόσμο στο WhatsApp, με ρωτούσαν πώς είμαι, και απαντούσα “για την ώρα ζωντανός”», διηγείται στην «Κ». «Σκεφτόμουν πως κάποιος από αυτούς θα πει αργότερα, “ήμουν ο τελευταίος που τον άκουσε ζωντανό”», δηλώνει.
Ο στόχος του ήταν να προσπαθήσει να κρατήσει τα παιδιά του ήρεμα, να τα προστατεύσει όσο μπορεί από τη χειρότερη απειλή. «Για να σας δώσω μια αίσθηση από Αθήνα, είναι σαν να μένεις στο Ψυχικό και να ακούς ότι μπήκαν στην Κηφισιά, μετά στο Μαρούσι, μετά στο Νέο Ψυχικό», σημειώνει. «Καταλαβαίνεις ότι έρχονται προς το μέρος σου και εσύ είσαι κλεισμένος σε ένα καταφύγιο, έχεις δύο παιδιά, χωρίς όπλο, το μόνο που σου μένει είναι να προσευχηθείς», τονίζει. «Σκότωναν», εξηγεί ο κ. Λεβή, «όποιον έβλεπαν μπροστά τους».
Κατάφεραν με τα παιδιά του να φύγουν από το σπίτι χθες το απόγευμα, με τη βοήθεια του στρατού και της αστυνομίας, δηλώνει. «Πήρε δύο ώρες να φτάσουμε στο Τελ Αβίβ», αναφέρει, «γιατί πήγαμε πρώτα πιο νότια για να απομακρυνθούμε από την κατάσταση». Στον δρόμο, στην αρχή δεν έβλεπαν ανθρώπους, μόνο στρατιωτικά αυτοκίνητα. «Δεν θυμάμαι να βιώνω ποτέ τίποτα αντίστοιχο», λέει στην «Κ» ο κ. Λεβή, ο οποίος φιλοξενείται τώρα με τα παιδιά του σε σπίτι φίλων Ελλήνων στο Τελ Αβίβ, και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο για να έρθουν στην Ελλάδα, πράγμα που αποδεικνύεται δύσκολο καθώς δεν υπάρχουν πτήσεις. «Τελευταία φορά πρέπει να ήταν έτσι στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ», σημειώνει.
Δεν είναι ο μόνος που παρομοιάζει την τωρινή πραγματικότητα στο Ισραήλ με τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973. «Υπήρχε ένας θρήνος τότε στους δρόμους, άκουγα τους οδυρμούς των γειτόνων», λέει στην «Κ» ο Μπένης Νατάν, ο οποίος ζει στη Χάιφα, τη μεγαλύτερη πόλη του βόρειου Ισραήλ, η οποία βρίσκεται περίπου 150 χιλιόμετρα από τη Γάζα. «Και τώρα υπάρχει μεγάλος θρήνος, και θυμός προς την κυβέρνηση, υπάρχει η αίσθηση ότι μας έχουν αφήσει στο έλεος της τύχης μας», τονίζει. Στον πόλεμο ήταν 19 χρόνων – ζούσε ήδη δύο χρόνια στο Ισραήλ. Πενήντα χρόνια αργότερα, λέει πως η επίθεση του Σαββάτου ήταν «πρωτοφανής». «Κανένας δεν περίμενε κάτι τέτοιο», συμπληρώνει. Χθες το πρωί πήγε στο σούπερ μαρκετ – τα ράφια ήταν άδεια. Για τη δική του ζωή δεν νιώθει τόση απειλή από τη Χαμάς, όσο από τη Χεζμπολάχ. Οι χρόνοι του είναι ήδη υπολογισμένοι. «Αν μας βομβαρδίσει η Χεζμπολάχ από τον Λίβανο, έχω ένα λεπτό μέχρι να χτυπήσει ο πύραυλος τη Χάιφα για να πάω στο καταφύγιο που έχω στο σπίτι – θα έχω τον χρόνο να κατέβω», λέει.
Στα καταφύγια πήγαν αρκετές φορές το Σάββατο και πολίτες που ζουν στο Τελ Αβίβ, όπως ο Γιαννίβ Δημόπουλος. «Ζω δέκα χρόνια εδώ, έχω περάσει αρκετούς πολέμους και διενέξεις αλλά σαν το χθεσινό δεν έχει συμβεί ποτέ στην πρόσφατη ιστορία του κράτους», δηλώνει στην «Κ». Ξύπνησαν στις 6.30 από τον συναγερμό και έτρεξαν πολλές φορές μέσα στη μέρα στο καταφύγιο της πολυκατοικίας τους. «Προχθές είχαμε πέντε επιθέσεις στην περιοχή που μένουμε», τονίζει, οι οποίες διαρκούσαν από δέκα λεπτά μέχρι μισή ώρα. Παρ’ όλα αυτά, χθες, στο Τελ Αβίβ ήταν κλειστά μόνο τα σχολεία και κάποιες δημόσιες υπηρεσίες, σημειώνει. «Ο λαός του Ισραήλ έχει μάθει να ζει με αυτό στην καθημερινότητά του», συμπληρώνει.
«Είναι όλοι μουδιασμένοι εδώ και υπάρχει ανησυχία», λέει στην «Κ» ο Χρήστος Τρακάς, ένας ακόμα Ελληνας πολίτης που ζει στο Ισραήλ, «αλλά τίποτα ιδιαίτερο που να με κάνει να φοβηθώ». Οι περισσότερες επιχειρήσεις ήταν ανοιχτές χθες αλλά η κίνηση στους δρόμους του Τελ Αβίβ ήταν μειωμένη, αναφέρει. «Είσαι στο σπίτι γενικά», σημειώνει. Ο ίδιος έχει καταφύγιο μέσα στο σπίτι του – «στα νεότερα κτίσματα στο Ισραήλ, όλες οι οικοδομές και τα σπίτια είναι υποχρεωτικό να έχουν καταφύγιο ειδικά ενισχυμένο ώστε να αντέχει τα βλήματα», δηλώνει. Εκεί πέρασε και εκείνος μεγάλο μέρος του Σαββάτου. Αλλά δεν σκέφτεται να φύγει από τη χώρα, σε αντίθεση με τον κ. Δημόπουλο. «Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε προσπάθεια επαναπατρισμού για 149 Ελληνες επισκέπτες», αναφέρει ο κ. Δημόπουλος, υπογραμμίζοντας πως, από όσο γνωρίζει, μέσα σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται και μόνιμοι κάτοικοι του Ισραήλ.
Δύο από τα άτομα που προσπαθούν να φύγουν από τη χώρα αυτή τη στιγμή είναι και οι κόρες της Ιβέτ Ναχμία και του Ηλία Μεσσίνα, η 18χρονη Νώα-Ορ και η 16χρονη Εντεν. Οι γονείς τους βρίσκονταν στην Ελλάδα όταν έγινε η επίθεση, κι εκείνες στο σπίτι τους στην Ιερουσαλήμ. «Ανοιξαν το καταφύγιο, το σφουγγάρισαν, το καθάρισαν, έβαλαν τους καναπέδες», δηλώνει στην «Κ» η κ. Ναχμία. «Είναι πολύ φοβισμένες», τονίζει. Η ίδια προσπάθησε να πετάξει στο Ισραήλ, αλλά δεν υπήρχε πτήση. Τώρα προσπαθούν να τις φέρουν στην Ελλάδα. «Νιώθω», λέει, «σαν να τις έχω προδώσει».
Αντιθέτως, η αδερφή Δανιηλία, μοναχή στο Ορος των Ελαιών, αναφέρει πως στην Ιερουσαλήμ νιώθει πολύ ασφαλής. «Οι σειρήνες ηχούσαν δυνατά, ακούγαμε τον θόρυβο από τις ρουκέτες, τρανταζόταν όλο το σπίτι, αλλά η εμπειρία μας εδώ μας έχει διδάξει να τα ξεπερνάμε αυτά», λέει. Δεν είναι όμως μόνο η σχετική εξοικείωση που απέκτησε με τον ήχο σειρήνων και ρουκετών το 2014 που της προσδίδει μια αίσθηση ασφάλειας. «Είναι το τέμενος Αλ-Ακσα εδώ, δεν πρόκειται να ρισκάρουν χτύπημα», λέει στην «Κ». Χθες, στην Ιερουσαλήμ ήταν όλοι μουδιασμένοι, συμπληρώνει. «Αλλά η εμπειρία μου λέει ότι τρεις μέρες κρατάει αυτό το σκοτάδι», τονίζει. «Μετά», συνεχίζει, «αναγκαζόμαστε να ζήσουμε – δεν γίνεται διαφορετικά».
