Μια ημέρα από τη ζωή στον πόλεμο της Γάζας περιγράφει η Israa Ali, διερμηνέας των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» στην Τζαμπάλια, στα βόρεια της Γάζας.
Η Israa Ali, εκτοπισμένη εδώ και μέρες από το σπίτι της, μοιράζεται την εμπειρία του να αναζητά καταφύγιο με τα παιδιά της. Μεταξύ άλλων αναφέρεται στον αγώνα για επιβίωση, καθώς οι προμήθειες είναι ελάχιστες αλλά και στις τύψεις που αισθάνεται για το γεγονός ότι έφερε τα παιδιά της σε έναν κόσμο με τόσο δύσκολες συνθήκες και συχνούς πολέμους. Η «Κ» εξασφάλισε τη μαρτυρία της από τη ΜΚΟ.
«Οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν μια μέρα από τη ζωή των ανθρώπων στη Γάζα αυτή τη στιγμή. Το πρωί μας βρίσκει ήδη ξύπνιους. Στριφογυρίζουμε και προσπαθούμε να κοιμηθούμε για λίγο, αλλά ο ήχος των βομβαρδισμών δεν μας το επιτρέπει.
Ξαγρυπνάμε και ακούμε τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Σε αυτή τη σύγχρονη εποχή, θα έπρεπε να έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα και πρόσβαση στο διαδίκτυο, αλλά τα τηλέφωνά μας δεν λειτουργούν.
Τρέχουμε να δούμε αν υπάρχουν καύσιμα για να ανάψουμε τη γεννήτρια και στη συνέχεια συνειδητοποιούμε ότι ούτε η γεννήτρια λειτουργεί. Εδώ, συνειδητοποιούμε ότι ζούμε στην πολιορκημένη Γάζα.
Ο ήχος της φωνής του παιδιού μου με επιστρέφει σιγά σιγά στην πραγματικότητα: “Μαμά, πεινάω, θέλω να φάω πρωινό”.
Ενώ φτιάχνω το πρωινό με τις ελάχιστες προμήθειες, αρχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου που έκανα παιδιά και τα έφερα σε έναν κόσμο με τόσο δύσκολες συνθήκες και συχνούς πολέμους – ειδικά αυτόν τον άθλιο πόλεμο.
Οταν έχεις παιδιά, κάνεις ό,τι μπορείς για να τα προστατεύσεις και να τους παρέχεις τα πάντα. Η συχνότητα που βιώνεις τους δυνατούς ήχους από τις βόμβες οι οποίες πέφτουν κατά τη διάρκεια της ημέρας αξίζουν μια δεύτερη σκέψη. Είναι μια στιγμή που υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι δυνατός γονιός, να παραμείνεις ήρεμος για τα παιδιά σου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχεις πραγματικά ανάγκη από κάποιον που θα σε ηρεμήσει.
Φοβόμαστε το σούρουπο. Τα ισραηλινά drones, τα πολεμικά αεροπλάνα, τα πολεμικά πλοία, οι ρουκέτες και οι βόμβες εξαπλώνονται σαν πυρκαγιά. Αφού προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου, που ξυπνούν πολλές φορές κλαίγοντας, σκέφτομαι τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και την οικογένειά μου, που έχουν βρει καταφύγιο μακριά, αλλά κάτω από τις ίδιες συνθήκες.
Προσπαθείς να σκεφτείς θετικά, ότι βρίσκονται μακριά από τις βόμβες, αλλά μάταια. Θα ανησυχώ μέχρι να ακούσω τη φωνή τους».
