Οι δρόμοι της Πόλης του Μεξικού «ζωντάνεψαν» το βράδυ της Κυριακής (22 Οκτωβρίου), καθώς χιλιάδες άνθρωποι γιόρτασαν την παροδική επιστροφή στη Γη των νεκρών συγγενών και των αγαπημένων.
Ουσιαστικά, πιστεύεται ότι αυτές τις μέρες οι νεκροί επιστρέφουν στον κόσμο των ζωντανών για μια σύντομη επανένωση με τις οικογένειες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η επανένωση αυτή περιλαμβάνει φαγητό, ποτό και γιορτή.
Με τις ρίζες του βαθιά στην καρδιά της μεξικανικής κουλτούρας, το Día de los Muertos, που μεταφράζεται στα αγγλικά σε «Ημέρα των Νεκρών», γιορτάζεται περισσότερο από χίλια χρόνια και προέρχεται από τους αρχαίους Αζτέκους.
Παρόμοιοι εορτασμοί γίνονται κάθε χρόνο σε όλη τη Λατινική Αμερική, συνήθως την 1η και 2η Νοεμβρίου (αν και οι ημερομηνίες εορτασμού ενδέχεται να ποικίλλουν ανά περιοχή).
Η «Día de los Muertos» είναι μια τόσο αρχαία γιορτή η οποία στο παρελθόν κρατούσε έναν ολόκληρο μήνα. Στο παρελθόν στη γιορτή προήδρευε η θεά Mictecacihuatl, που αναφέρεται επίσης ως «Κυρία των Νεκρών». Ενα από αυτά τα γόνιμα σύμβολα είναι τα κρανία και τα οστά, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από τους πρώτους Αζτέκους κατά τη διάρκεια της Día de los Muertos για να τιμήσουν την Mictecacihuatl.
Στα κεράσματα της ημέρας την τιμητική τους έχουν τα «Calaveras», ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου, φερέτρου ή σκελετού, μεθυστικά ποτά και το περίφημο «ψωμί των νεκρών» το οποίο είναι πασπαλισμένο με κόκκινη ζάχαρη που συμβολίζει το αίμα, ενώ στους στολισμούς δεσπόζουν τα πορτοκαλί λουλούδια, γνωστά ως «λουλούδια του θανάτου», για να τον ξορκίσουν.
Κεντρική θέση στη γιορτή έχει η «Catrina», ίσως η πιο γνωστή θηλυκή μορφή στο Μεξικό μετά την Παρθένο της Γουαδαλούπης. Αποτελεί το πιο γνωστό έργο του Χοσέ Ποσάδα (1852 – 1913). Η μυστηριώδης γυναικεία μορφή «βαφτίστηκε» Catrina από τον Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος το 1948 την απεικόνισε πλούσια ντυμένη – μεταξύ άλλων φέροντας και το φτερωτό φίδι, σύμβολο του προϊσπανικής κουλτούρας του Μεξικού – σε μια τοιχογραφία μήκους 15 μέτρων. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σατιρικό σχόλιο του Ποσάδα για τις ιθαγενείς Μεξικανές, οι οποίες, κατά τη γνώμη του, παραμελούσαν και μάλιστα ηθελημένα επέλεγαν να ξεχάσουν τη μεξικανική κληρονομιά τους επιδιώκοντας μια πλούσια, ανώτερη τάξη, ευρωπαϊκή ζωή.
