Καθώς το Ισραήλ ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη δεύτερη ομάδα ομήρων που απελευθερώνει η Χαμάς, το κλίμα στη χώρα είναι έντονα φορτισμένο και τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Το βράδυ της Παρασκευής, οι εικόνες με τους πρώτους ομήρους να εισέρχονται σε ισραηλινό έδαφος και να βουτούν στις αγκαλιές των συγγενών τους έφερε την πρώτη στιγμή ανακούφισης από την έναρξη του πολέμου στις οικογένειες όσων απελευθερώθηκαν, επιτείνοντας παράλληλα την αγωνία εκείνων που γνωρίζουν πως οι αγαπημένοι τους βρίσκονται ακόμη στη Γάζα ή ανήκουν στη λίστα των αγνοουμένων.
Συγκίνηση και αγωνία
Η εύθραυστη εκεχειρία δίνει ελπίδα για την απελευθέρωση και των υπόλοιπων παιδιών, από τα σαράντα που πιστεύεται πως κρατά η οργάνωση από τις 7 Οκτωβρίου. Μέλη των οικογενειών τους συγκεντρώθηκαν και σήμερα, από νωρίς το πρωί, στην πλατεία του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Ισραήλ, η οποία εδώ και 50 ημέρες έχει μετατραπεί σε σύμβολο της προσπάθειας επιστροφής των ομήρων.
Με βουρκωμένα μάτια από τη συγκίνηση για την επιστροφή της πρώτης ομάδας και την αγωνία στο κόκκινο για τους δικούς τους ανθρώπους, περιμένουν να έρθει η στιγμή που θα δουν το λεωφορείο να μπαίνει στο Ισραήλ από το πέρασμα του Κερέμ Σαλόμ.
Η Οφρί Λεβί βρίσκεται στην πλατεία από την πρώτη ημέρα του πολέμου. Φεύγει για λίγες ώρες το βράδυ και επιστρέφει πάλι το πρωί. Η Χαμάς κρατά ομήρους τον αδελφό της, τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους.
«Εδω και 50 ημέρες, από τη στιγμή που τους έσυραν στη Γάζα, ζούμε έναν εφιάλτη», λέει στην «Κ».
Ο εφιάλτης αυτός επιτείνεται διότι η Οφρί δεν έχει καμία ένδειξη ότι οι αγαπημένοι της βρίσκονται εν ζωή. «Τα παιδιά και η μητέρα τους μπορεί να απελευθερωθούν, αν και τώρα δεν βρίσκονται στη λίστα. Τι θα γίνει, όμως, με τον αδελφό μου και όσους βρίσκονται ακόμη στη Γάζα;» αναρωτιέται, ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει τα συναισθήματά της μεταξύ θλίψης, αγωνίας και οργής.
Το ψυχολογικό τραύμα
«Η μοναδική καταγεγραμμένη περίπτωση ομηρίας, αντίστοιχη με αυτή που αντιμετωπίζουμε τώρα, είναι οι απαγωγές κοριτσιών από την Μπόκο Χαράμ», σύμφωνα με τον δρ Ρόνι Μπεργκέρ, κλινικό ψυχολόγο και καθηγητή του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν. Η επαναφορά των παιδιών στην καθημερινότητα και η θεραπεία του ψυχολογικού τραύματος θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, λέει στην «Κ».
«Δεν έχουμε ακόμη επαρκείς πληροφορίες σχετικά με το τι βίωσαν αυτά τα παιδιά. Ξέρουμε ότι οι όμηροι κατά τη μεταφορά τους στη Γάζα ξυλοκοπήθηκαν και ήταν μάρτυρες βασανισμών και δολοφονιών. Αλλά δεν έχουμε πλήρη εικόνα του τι βίωσαν. Το ίδιο και κατά την παραμονή τους σε ομηρία. Ηταν όλα μαζί στον ίδιο χώρο; Ακουγαν κλάματα και φωνές; Είδαν ανθρώπους να βιάζονται, να βασανίζονται ή να δολοφονούνται; Είχαν φαγητό ή παιχνίδια; Ολες αυτές οι παράμετροι θα κρίνουν τη διαδικασία επαναφοράς τους».
«Είναι δεδομένο ότι η ψυχή τους έχει σημαδευτεί από τη φρίκη. Το είδαμε και στα πρόσωπα των μητέρων που κρατούσαν πάνω τους τα παιδιά τους. Αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσουν ποτέ», εξηγεί ο δρ Μπερκέρ.
«Το χειρότερο, όμως, είναι η συνήθεια. Η συνήθεια του να είσαι όμηρος. Χάνεις κάθε έννοια της ανθρώπινης φύσης. Και αν τα μικρότερα παιδιά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει, οι μητέρες είχαν πλήρη επίγνωση. Και αυτό που έχουμε παρατηρήσει είναι ότι αναπτύσσουν αισθήματα ενοχής. Αν φρόντισαν τα παιδιά τους και έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να τα κρατήσουν ασφαλή. Το τραύμα των ομήρων, αλλά και των οικογενειών τους, θα παραμείνει μια ανοιχτή πληγή για την ισραηλινή κοινωνία, και δεν αναμένουμε να επουλωθεί».
