Δύο γεγονότα που συνέβησαν σχεδόν συγχρόνως την περασμένη Κυριακή, ένα στην Ιερουσαλήμ και ένα στο Παρίσι, πρόσθεσαν στην κυβέρνηση Νετανιάχου δύο νέα μέτωπα – σε ενδοκομματικό και διπλωματικό επίπεδο αντίστοιχα.
Το βράδυ της Κυριακής 28/1, σε μία επίδειξη ισχύος οι παρατάξεις της εθνοθρησκευτικής Δεξιάς των Μπεν-Γκβιρ και Σμότριτς γέμισαν το κεντρικό συνεδριακό κέντρο της Ιερουσαλήμ και έδωσαν νέα ώθηση στο αίτημα της επιστροφής των Εβραίων εποίκων σε ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας την επομένη του πολέμου. Ενας τεράστιος χάρτης του θυλάκου περιελάμβανε τους υπό επανασύσταση εποικισμούς, καλύπτοντας ολόκληρη τη σκηνή πίσω από το βήμα των ομιλητών. Παράλληλα συλλέγονταν υπογραφές όσων επιθυμούσαν να συμμετέχουν στις πρώτες ομάδες εποίκων.
Οι απόψεις των νοσταλγών της εποχής του Γκους Κατίφ και η σύσσωμη παρουσία των εθνοθρησκευτικών κομμάτων (με μοναδική εξαίρεση το υπερορθόδοξο θρησκευτικό κόμμα Shas) δεν εξέπληξαν κανέναν. Εξέπληξε, ωστόσο, η παρουσία τεσσάρων υπουργών και δέκα βουλευτών του Λικούντ. Οι δεξιότερες τάσεις του κυβερνώντος κόμματος ξεπέρασαν το φράγμα του φόβου. Αρκεί να ληφθεί υπ’ όψιν πως την παραμονή της εκδήλωσης, ο Νετανιάχου δήλωνε ξεκάθαρα ότι «πέραν της παραμονής του στρατού για όσο χρόνο χρειαστεί», κάθε σκέψη περί μόνιμης κατοχής και επανεποικισμού της Γάζας απορρίπτεται.
Το ίδιο ακριβώς βράδυ, στο Παρίσι, οι επικεφαλής της Μοσάντ, της CIA και των μυστικών υπηρεσιών της Αιγύπτου και του Κατάρ κατέληξαν σε ένα νέο σχέδιο εκεχειρίας, γνωστό ως «πλαίσιο του Παρισιού», ορίζοντας μία διαδικασία σταδιακής απελευθέρωσης Ισραηλινών ομήρων και Παλαιστινίων φυλακισμένων, που πιθανόν να συνοδεύεται με σταδιακή αποχώρηση των στρατευμάτων από τη Γάζα με στόχο την παρατεταμένη διακοπή των μαχών ή τον τερματισμό του πολέμου. Εκτοτε κυκλοφόρησε πλήθος διαρροών, αμερικανικής κυρίως προέλευσης, που όμως διαψεύδονταν επίμονα από πλευράς Νετανιάχου. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη Τετάρτη ο Ισραηλινός πρωθυπουργός με τρεις αλλεπάλληλες δημόσιες τοποθετήσεις του διέψευδε πληροφορίες περί στρατιωτικής απόσυρσης και απελευθέρωσης χιλιάδων Παλαιστινίων βαρυποινιτών, τη στιγμή που ο εξ απορρήτων του υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων Ρον Ντέρμερ ήδη βρισκόταν στην Ουάσιγκτον για κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τη διακυβέρνηση Μπάιντεν. Και όλα αυτά συνέβαιναν με τη Χαμάς, διά των διαφόρων εκπροσώπων της, να εκφράζει όρους και προϋποθέσεις ενόσω εξέταζε το «πλαίσιο του Παρισιού», το ακριβές περιεχόμενο του οποίου επισήμως ουδείς ανακοίνωνε.
Σε μια προσπάθεια πολιτικού ελιγμού και με απώτερο αποδέκτη τον Λευκό Οίκο, την περασμένη Τετάρτη ο Νετανιάχου έφτασε στο σημείο να δώσει την εντολή στον υπέρμαχο της δικαστικής μεταρρύθμισης και υπουργό Δικαιοσύνης Γιαρίβ Λεβίν να προσφέρει αυτοπροσώπως το… υπουργείο του(!) στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιαΐρ Λαπίντ, προσκαλώντας τον στον κυβερνητικό συνασπισμό. Ο Νετανιάχου, εμμέσως και σαφέστατα, προετοιμάζει σχέδιο εθελουσίας εξόδου των ακροδεξιών Μπεν-Γκβιρ και Σμότριτς, ελπίζοντας ότι οι αμερικανικές πιέσεις για άμεση κατάπαυση πυρός και στρατιωτική απόσυρση θα τεθούν υπό κάποιον έλεγχο.
Στην πραγματικότητα, το τελευταίο επταήμερο το Ισραήλ απέκτησε ένα νέο, απροσδόκητο μέτωπο, που δεν εκτυλίσσεται στα πεδία των μαχών. Διαμορφώνεται εν μέσω διπλωματικών διαβουλεύσεων πίσω από κλειστές πόρτες, με αντίπαλο τις προτεραιότητες της διακυβέρνησης Μπάιντεν, που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις αντίστοιχες ισραηλινές.
Φοβούμενη μία εκλογική ήττα τον ερχόμενο Νοέμβριο, η παράταξη Μπάιντεν δείχνει πως αποφάσισε να κερδίσει το χαμένο δημοσκοπικό έδαφος πιέζοντας το Ισραήλ –και τον Νετανιάχου προσωπικά– να συμφωνήσει σε μία εκεχειρία, με όρους που η ισραηλινή κοινωνία υπό τις παρούσες συνθήκες εύκολα θα εκλάβει ως ήττα. Εάν επιστρέψουν τώρα στο Ισραήλ όλα τα στρατεύματα και οι όμηροι, ζωντανοί ή νεκροί, η Χαμάς θα συνεχίζει να υπάρχει στη Γάζα και τόσο ο Νετανιάχου όσο και σύσσωμο το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο δεν θα είναι σε θέση να πείσουν τον μέσο Ισραηλινό πολίτη ότι μια νέα 7η Οκτωβρίου δεν θα αναμένεται προ των πυλών ανά πάσα στιγμή.
*Ο κ. Γαβριήλ Χαρίτος διδάσκει Ιστορία των Πολιτικών Σχέσεων Ελλάδας – Ισραήλ – Κύπρου στο Πανεπιστήμιο Μπεν Γκουριόν και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είναι ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
