Η επιλογή της ημερομηνίας για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν εξ ορισμού υπονομευτική για τον πρωθυπουργό Ρίσι Σούνακ. Τα λογοπαίγνια και οι αναφορές στην 4η Ιουλίου, την εθνική γιορτή των ΗΠΑ («Τα βεγγαλικά αυτή τη φορά θα συμπέσουν με τα exit polls, στις δέκα το βράδυ») και τη γνωστή ταινία «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» («Πεθαμένος την 4η Ιουλίου») κατέκλυσαν τα σόσιαλ μίντια. Η κωμικοτραγική εικόνα του Σούνακ μούσκεμα από την καταρρακτώδη βροχή να ανακοινώνει την αναμέτρηση δεν βοήθησε πολύ την ήδη δεινή θέση του. Ακόμη και οι βουλευτές των Τόρις είναι έξαλλοι με τον Σούνακ για το ρίσκο που ανέλαβε τόσο για τον εαυτό του όσο και για τις έδρες τους. Αναλυτές όμως επιμένουν ότι οποιαδήποτε άλλη χρονική συγκυρία θα ήταν χειρότερη.
Τις τελευταίες μέρες ανακοινώθηκαν κάποια θετικά οικονομικά στοιχεία, η μείωση του πληθωρισμού και εγκρίθηκε το αμφιλεγόμενο μεταναστευτικό νομοσχέδιο, γνωστό και ως νομοσχέδιο Ρουάντα. Παράλληλα, ο λαϊκιστής ηγέτης Νάιτζελ Φάρατζ, πρωτεργάτης του Brexit και της ξενοφοβίας στη χώρα, δήλωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στις εκλογές, ανοίγοντας μία σημαντική δεξαμενή ψηφοφόρων προς διεκδίκηση από τους Τόρις. Με τις πενιχρές αυτές επιτυχίες στην τσέπη ο Σούνακ οδεύει προς την κάλπη, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει σωρεία σκανδάλων και πάνω απ’ όλα την κόπωση του εκλογικού σώματος από τη 14χρονη παραμονή των Συντηρητικών στην εξουσία. Το κυβερνών κόμμα υπολείπεται των Εργατικών στις δημοσκοπήσεις εδώ και πολλούς μήνες κατά 20 μονάδες, μια διαφορά που ουδέποτε στην ιστορία έχει καλυφθεί στην προεκλογική περίοδο, σύμφωνα με το περιοδικό Economist. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης σερ Κιρ Στάρμερ θεωρείται ήδη εν αναμονή πρωθυπουργός. Ο σερ Κιρ δεν είναι ούτε χαρισματικός ούτε ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα του. Είναι όμως μεθοδικός και θυμίζει στους ψηφοφόρους τον μακροβιότερο πρωθυπουργό των Εργατικών στον 21ο αιώνα, Τόνι Μπλερ (1997-2007). Χωρίς σαφή ατζέντα σε επιμέρους ζητήματα, έχει καταφέρει να αποσείσει τον φόβο που είχε προκαλέσει στο εκλογικό σώμα ο προκάτοχός του, ο «κόκκινος Τζέρεμι» Κόρμπιν, μετακινούμενος ιδεολογικά προς το Κέντρο. Αν και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από μία μεσοαστική οικογένεια ως ακτιβιστής δικηγόρος των αδυνάμων (μεταξύ άλλων είχε εκπροσωπήσει δύο ακτιβιστές κατά των Μακντόναλντς στη δεκαετία του 1990), ο Στάρμερ διετέλεσε στη συνέχεια γενικός εισαγγελέας για την Αγγλία και την Ουαλλία από το 2008 έως το 2013, έλαβε τίτλο ευγενείας για το έργο του και έγινε μέλος της ελίτ.
Αυτό του προσάπτουν συχνά τόσο η αριστερή πτέρυγα του κόμματός του που τον παρουσιάζει ως απομακρυσμένο από τα προβλήματα του λαού, όσο και οι Τόρις που τον εντάσσουν στην «αριστερά του χαβιαριού». Ωστόσο, η εμπειρία του από την ασθένεια της μητέρας του, που έπασχε από ένα σπάνιο αυτοάνοσο και υποχρεώθηκε σε ακρωτηριασμό, τον έκανε ένθερμο υποστηρικτή του δημόσιου συστήματος υγείας στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το όνομά του προέρχεται από τον Κιρ Χάρντι, τον πρώτο ηγέτη των Εργατικών (1906-1908).
Ηταν το πρώτο μέλος της οικογένειάς του που πήγε στο πανεπιστήμιο, πρώτα στο Λιντς και μετά στην Οξφόρδη. «Μεγάλωσα μέσα στην εργατική τάξη. Αγωνίστηκα σε όλη μου τη ζωή. Και δεν πρόκειται να σταματήσω τώρα», διακήρυξε στο συνέδριο του κόμματος τον περασμένο Οκτώβριο και καταχειροκροτήθηκε.
Ο Στάρμερ έχει καταφέρει να αποσείσει τον φόβο που είχε προκαλέσει στο εκλογικό σώμα ο προκάτοχός του, ο «κόκκινος Τζέρεμι» Κόρμπιν, μετακινούμενος ιδεολογικά προς το Κέντρο.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 2015, σε μία ακόμη αναμέτρηση στην οποία το κόμμα του ηττήθηκε. Συγκρούστηκε πολλές φορές με τον τότε ηγέτη του κόμματός του, Τζέρεμι Κόρμπιν, αφού ο ίδιος ήταν τότε ένθερμος οπαδός της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. Εσχάτως όμως στο όνομα του πραγματισμού έχει αναδιπλωθεί, προαναγγέλλοντας ότι δεν σκοπεύει να ανακινήσει το ζήτημα του Brexit. Ο ίδιος ο Κόρμπιν επρόκειτο στο μεταξύ να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του στο βόρειο Λονδίνο ως ανεξάρτητος κατά των Εργατικών, εξέλιξη που αποτελεί ένα σοβαρό πονοκέφαλο για τον σερ Κιρ. Η απόφασή του δεν αποκλείεται να διχάσει τους Εργατικούς, καθώς ο Κόρμπιν εξακολουθεί να ασκεί σημαντική επιρροή στην αριστερή πτέρυγα.
Ενα από τα σημεία αποξένωσης του Στάρμερ από την αριστερή βάση είναι το Μεσανατολικό. Αφενός ο ίδιος φρόντισε να εξυγιάνει το κόμμα από αντισημιτικά στοιχεία και φαινόμενα που είχαν εκδηλωθεί επί Κόρμπιν κι αφετέρου οι δηλώσεις του μετά τις επιθέσεις της Χαμάς κατά του Ισραήλ ήταν σχεδόν εναρμονισμένες με την κυβέρνηση, εκφράζοντας την κατανόησή του για την αρχική ισραηλινή πολιτική στη Γάζα. Ειδικά το μουσουλμανικό και φιλοπαλαιστινιακό ακροατήριο ένιωσε βαθιά πληγωμένο από αυτή τη στάση, αν και τον τελευταίο καιρό ο Στάρμερ επιμένει να μιλάει για την ανάγκη εκεχειρίας.
Εξι φιλόδοξοι στόχοι
«Aλλαγή» ήταν η πρώτη του αντίδραση μετά την προκήρυξη των εκλογών, αλλά πολλοί αναλυτές προβλέπουν πως θα υπαναχωρήσει από τους έξι φιλόδοξους προεκλογικούς στόχους που έθεσε: οικονομική σταθερότητα, περικοπή της λίστας αναμονής στο ΕΣΥ, πάταξη της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, πρόσληψη 6.500 νέων εκπαιδευτικών, νέα διοίκηση για την ασφάλεια των συνόρων και ίδρυση μιας κρατικής εταιρείας πράσινης ενέργειας. Το πρόβλημα είναι πως οι υποσχέσεις αυτές θυμίζουν στο εκλογικό σώμα τις 10 δεσμεύσεις με τις οποίες αναδείχθηκε ο σερ Κιρ ηγέτης των Εργατικών. Πολλές εξ αυτών ξεχάστηκαν τελείως ή μετριάστηκαν ως προς το εύρος τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο στόχος της επαναφοράς της δωρεάν φοίτησης στα πανεπιστήμια και η εθνικοποίηση των βασικών δημόσιων υποδομών. Ούτε ένας αριθμός, ούτε ένας απτός μετρήσιμος στόχος στο πρόγραμμμά του είναι η κεντρική επιφύλαξη δημοσιογράφων και πολιτικών παρατηρητών. «Ηγέτης της αντιπολίτευσης είναι η πιο εκνευριστική δουλειά στον κόσμο. Ελπίζω να μην την έχω για πολύ ακόμη», είχε δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian. Ενας μήνας (και κάτι μέρες) του έμεινε.
