Παρακολούθησα το ντιμπέιτ Μπάιντεν – Τραμπ, μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Λισσαβώνα και με έπιασαν τα κλάματα. Δεν μπορώ να θυμηθώ στη διάρκεια της ζωής μου μια πιο σπαρακτική στιγμή σε αμερικανική προεκλογική εκστρατεία, επειδή αποκάλυψε ακριβώς αυτό: ο Τζο Μπάιντεν, ένας καλός άνθρωπος και καλός πρόεδρος, δεν έχει καμία δουλειά να διεκδικεί την επανεκλογή του.
Και ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας κακόβουλος άνθρωπος και ποταπός πρόεδρος, δεν έμαθε τίποτα ούτε ξέχασε τίποτα. Είναι ο ίδιος οχετός ψεμάτων, εμμένει στις ίδιες ακριβώς διαμαρτυρίες, δεν έχει δηλαδή το παραμικρό προσόν από όσα θα έπρεπε να κατέχει ένας ηγέτης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τον 21ο αιώνα.
Η οικογένεια Μπάιντεν και οι πολιτικοί του συνεργάτες πρέπει να συγκεντρωθούν γρήγορα και να διενεργήσουν μια δύσκολη συζήτηση με τον πρόεδρο, μια συζήτηση αγάπης, σαφήνειας και αποφασιστικότητας. Για να δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τη μεγαλύτερη δυνατή ευκαιρία να αναχαιτίσουν την απειλή Τραμπ τον Νοέμβριο, ο πρόεδρος θα πρέπει να διακηρύξει ότι δεν θα διεκδικήσει την επανεκλογή του και αποδεσμεύει τους συνέδρους του στο συνέδριο των Δημοκρατικών.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αν οι ηγέτες του είχαν ίχνος ακεραιότητας, θα έπρεπε να κάνει το ίδιο, αλλά δεν θα το κάνει, επειδή δεν έχουν. Αυτό το καθιστά ακόμη πιο επιτακτικό να βάλουν οι Δημοκρατικοί πρώτο το συμφέρον της χώρας και να ανακοινώσουν τη δημόσια διαδικασία που θα ξεκινήσει για διαφορετικούς υποψηφίους να διεκδικήσουν το χρίσμα: δημοτικά συμβούλια, ντιμπέιτ, συναντήσεις με δωρητές, οτιδήποτε ταιριάζει στην περίσταση.
Ναι, θα μπορούσε το συνέδριο των Δημοκρατικών που έχει προγραμματιστεί να γίνει στο Σικάγο στις 19 Αυγούστου να είναι χαοτικό και συγκεχυμένο, αλλά πιστεύω ότι η απειλή Τραμπ είναι υπερβολικά σοβαρή ώστε να οδηγήσει στην ταχεία συσπείρωση των συνέδρων γύρω από ένα συναινετικό υποψήφιο.
Αν η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις θέλει να αγωνιστεί στην κούρσα, να το κάνει. Αλλά οι ψηφοφό-ροι αξίζουν μια ανοιχτή διαδικασία σε αναζήτηση ενός προεδρικού υποψηφίου που είναι σε θέση να ενώσει όχι μόνο το κόμμα αλλά ολόκληρη τη χώρα, προσφέροντας κάτι που ουδείς εκ των δύο ανδρών έκανε το βράδυ της Πέμπτης στη σκηνή της Ατλάντα: να περιγράψει με πειστικό τρόπο πού βρίσκεται ο κόσμος αυτή τη στιγμή και να σκιαγραφήσει ένα πειστικό όραμα τι μπορεί και πρέπει να κάνει η Αμερική για να συνεχίσει να ηγείται του κόσμου αυτού, από ηθικής, οικονομικής και διπλωματικής απόψεως.
Ημουν έτοιμος να αναγνωρίσω στον Τζο Μπάιντεν το τεκμήριο της αμφιβολίας, επει-δή όσες φορές ήρθα σε επαφή μαζί του κατ’ ιδίαν, θεώρησα ότι είναι ικανός να ασκήσει τα καθήκοντά του. Προφανώς δεν είναι πια.
Η οικογένεια και οι συνεργάτες του πρέπει να το γνωρίζουν. Τον έκλεισαν στο Καμπ Ντέιβιντ και τον προετοίμαζαν γι’ αυτό το κρίσιμο ντιμπέιτ μέρες τώρα. Αν αυτή είναι η καλύτερη επίδοση που μπόρεσαν να του αποσπάσουν, είναι καιρός για τον Τζο να διατηρήσει την αξιοπρέπεια που του πρέπει και να εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή στο τέλος αυτής της θητείας.
Αν το κάνει οι Αμερικανοί θα αποθεώσουν τον Τζο Μπάιντεν γι’ αυτό που ουδέποτε θα κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ: να βάλει το καλό της χώρας μπροστά από τον εαυτό του. Αν επιμείνει να κατέβει και χάσει από τον Τραμπ, ο Μπάιντεν, η οικογένειά του, οι σύμβουλοι και τα μέλη του Δημοκρατικού κόμματος που τον ενθάρρυναν να το κάνει, θα πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Αξίζουν καλύτερα. Η Αμερική αξίζει καλύτερα. Οπως και ο κόσμος αξίζει καλύτερα.
