Από όταν ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές το βράδυ της 9ης Ιουνίου, μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, οι δρόμοι του Παρισιού πλημμύριζαν σχεδόν καθημερινά από διαδηλωτές. Αλλά η έκβαση των σημερινών εκλογών και του δεύτερου γύρου της επόμενης Κυριακής δεν επηρεάζει μόνο τους κατοίκους της Γαλλίας – τέσσερις Γάλλοι πολίτες που ζουν στην Αθήνα μιλούν στην «Κ» για την αναταραχή που επικρατεί στη χώρα τους και την επιλογή τους να ζουν μακριά της.
Ραφαέλ Βαλόν, Συνιδιοκτήτης του μπαρ-εστιατορίου Wine is Fine
Παλιά έκρυβες ότι ψηφίζεις Λεπέν
Είμαι γεννημένος και μεγαλωμένος Παριζιάνος. Είχα ένα εστιατόριο στο Παρίσι για μια δεκαετία και πριν από περίπου 3 χρόνια μετακόμισα στην Ελλάδα. Ηθελα να φύγω από τη Γαλλία λόγω των κοινωνικών εντάσεων και του υψηλού κόστους ζωής. Η σύζυγός μου κι εγώ συζητούσαμε για το πού να πάμε, κι ένας φίλος πρότεινε την Αθήνα. Την επισκέφτηκα κι ένιωσα να με καλωσορίζουν οι Ελληνες – είναι εντυπωσιακό πόσο μοιάζει η κουλτούρα μας κάποιες φορές. Ερωτεύτηκα την πόλη.
Το βράδυ των ευρωεκλογών ήμουν στην Αθήνα – δεν είχα ψηφίσει λόγω βαρεμάρας και γιατί ήξερα πως θα έβγαινε ο υποψήφιος που ήθελα. Αλλά εκείνο το βράδυ ένιωσα πως επέστρεψα στο 2002, όταν ήμουν έφηβος και ο πατέρας της Μαρίν Λεπέν είχε περάσει στον 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών. Θυμάμαι τότε όλες τις διαδηλώσεις και το πόσο περήφανος ένιωθα για όσους ήταν στους δρόμους. Τώρα με τρομάζει ότι είναι εντάξει να ψηφίσεις την Εθνική Συσπείρωση – παλιά θα το έκρυβες. Στενοχωριέμαι, αλλά νιώθω ότι η μάχη έχει ήδη χαθεί.
Νιώθω τυχερός που δεν ζω στη Γαλλία αυτή τη στιγμή. Είναι περίπλοκα όλα στο μυαλό μου τις τελευταίες εβδομάδες – έφυγα από τη χώρα εν μέρει γιατί διαφωνούσα με πολλά και κατά κάποιον τρόπο τώρα επιβεβαιώνεται η απόφασή μου. Αν ανοίξεις την τηλεόραση στη Γαλλία, η συζήτηση αφορά το τι σημαίνει να είσαι Γάλλος, ποιος είναι αρκετά Γάλλος και ποιος όχι. Στην εξοχή κάνουν πάρτι που χρηματοδοτούνται από τους δήμους, με κρασί και χοιρινό για να μην μπορούν να πηγαίνουν οι μουσουλμάνοι. Για τον μισό πληθυσμό, ακόμη κι αν εσύ γεννήθηκες στη Γαλλία, αν οι γονείς ή οι παππούδες σου γεννήθηκαν, παραδείγματος χάριν, στο Μαρόκο, δεν σε θεωρούν πια Γάλλο. Αγαπώ τη χώρα μου και την πόλη μου, κάποτε θα ξαναγυρίσω, αλλά τώρα έχει χωριστεί σε δύο κόσμους που δεν μπορούν να αποδεχθούν ο ένας τον άλλον. Τουλάχιστον εδώ ο ήλιος λάμπει, κι ας έχει προβλήματα η Αθήνα, ο κόσμος χαμογελάει ακόμη.
Στεφανί Αρταρί, Συγγραφέας
Εδώ νιώθω ελεύθερη
Ζω στην Ελλάδα εδώ και 8 χρόνια, κι ακόμη δεν μιλάω ελληνικά! Τον χειμώνα τον περνώ στην Αθήνα, το καλοκαίρι στην Αντίπαρο. Τη λατρεύω αυτή τη χώρα, νιώθω ελεύθερη εδώ και είμαι πολύ ευχαριστημένη που αυτή τη στιγμή ζω στο εξωτερικό, μακριά από όλα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία.
Δεν βρίσκω όμως αναπάντεχο αυτό που γίνεται – είμαι 56 χρόνων και από όταν ήμουν 18 ψηφίζουμε κατά της Aκροδεξιάς, η οποία κερδίζει έδαφος εδώ και 30 χρόνια. Είναι στενάχωρο, αλλά συμβαίνει. Οι άνθρωποι στη Γαλλία γίνονται ολοένα και φτωχότεροι, και τους πολιτικούς απασχολεί περισσότερο ο πόλεμος παρά τα νοσοκομεία της Γαλλίας. Είναι πολύ πιο εύκολο να μιλάς για το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, παρά για την εσωτερική πολιτική σου.
Μπορώ να ψηφίσω κι από εδώ, δεν θα ήθελα καθόλου να είμαι στη Γαλλία αυτή τη στιγμή, προτιμώ να είμαι μπροστά στη θάλασσα, να κοιτάζω τον μπλε ουρανό. Δεν έχω λόγο να είμαι εκεί.
Το βράδυ των ευρωεκλογών ένιωσα πως επέστρεψα στο 2002, όταν ο πατέρας της Μαρίν Λεπέν είχε περάσει στον 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών – Ραφαέλ Βαλόν
Βινσέντ Μερινιάκ, Καλλιτέχνης και συνιδρυτής της ΑΜΚΕ και γκαλερί Noucmas
Ακούω τις συζητήσεις και τρομάζω
Είμαι 32 χρόνων και ζω στην Ελλάδα τα τελευταία 7 χρόνια – ήρθα μετά τις σπουδές μου γιατί ήθελα να φύγω από το Παρίσι, όπου μεγάλωσα, και να πάω σε ένα μέρος που βρίσκω ενδιαφέρον. Εχουμε αυτή τη μη κερδοσκοπική οργάνωση στην Κυψέλη, όπου οργανώνουμε εκθέσεις, κι είναι μια ευκαιρία που δεν θα ήταν δυνατή σε άλλα μέρη.
Εχω σκοπό να μείνω στην Αθήνα, αλλά μετά τις ευρωεκλογές έτυχε να ταξιδέψω στο Παρίσι για τον γάμο του αδερφού μου. Ηταν πολύ περίεργη εμπειρία, γιατί συνήθως δεν είμαι ποτέ στη Γαλλία σε περίοδο εκλογών. Οταν ζεις στο εξωτερικό παρακολουθείς τις ειδήσεις αλλά δεν ξέρεις ακριβώς ποια είναι η συζήτηση στη χώρα. Οσο ήμουν στην Αθήνα δεν είχα αντιληφθεί ότι άνθρωποι που ψήφιζαν κόμματα του Κέντρου ή της Δεξιάς, τώρα είναι πραγματικά έτοιμοι να ψηφίσουν Aκροδεξιά. Είναι τρομακτικό να το βλέπεις.
Η άνοδος της Aκροδεξιάς και η κανονικοποίηση μιας ρατσιστικής ταυτότητας που έχουν πλέον πολλοί Γάλλοι ήταν από τους λόγους που έφυγα από τη Γαλλία – στο Παρίσι επικρατεί μια παράνοια γύρω από τους μουσουλμάνους, τους συγχέουν με τρομοκράτες, οπότε είναι καλύτερο να έχεις μια απόσταση από αυτή την κατάσταση. Τουλάχιστον δεν έχεις αυτές τις τρελές συζητήσεις κάθε μέρα.
Θοδωρής Κουτσαύτης, Σύμβουλος σε φεστιβάλ, πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Πώς έγινε η μετατόπιση προς τα δεξιά
Μεγάλωσα στην Αθήνα, παιδί Γαλλίδας μητέρας και Eλληνα πατέρα. Εκανα τις σπουδές μου και εργάστηκα για χρόνια στο Παρίσι. Σήμερα μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα στις δύο χώρες.
Φυσικά και θα ψηφίσω για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, τη συσπείρωση των κομμάτων της Αριστεράς. Ετυχε να έχω μεταφέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα στην Αθήνα και άρα να ψηφίζω για έναν από τους 11 βουλευτές που εκπροσωπούν τους Γάλλους του εξωτερικού – από τους 577 συνολικά.
Αυτές οι εκλογές είναι, δυστυχώς, το αποτέλεσμα μακρόχρονου φλερτ των περασμένων κυβερνήσεων με την Aκροδεξιά. Σε πολλά θέματα –προσφυγικό, κοινωνικά ζητήματα– έχουμε ακούσει τη γαλλική κυβέρνηση να υιοθετεί όρους και έννοιες από το λεξιλόγιο της Aκροδεξιάς, κάνοντάς τα με αυτόν τον τρόπο πιο αποδεκτά από το ευρύ κοινό και μεταφέροντας τη συλλογική συνείδηση προς τα δεξιά.
