Μετά από 14 χρόνια αλλεπάλληλων συντηρητικών κυβερνήσεων, οι Εργατικοί, υποσχόμενοι «αλλαγή» (θυμίζει κάτι σε εμάς τους Ελληνες αυτό;), αναλαμβάνουν τα ηνία διακυβέρνησης σύμφωνα με το exit poll (σε δείγμα άνω των 20 χιλιάδων ψηφοφόρων!) και το εκλογικό μοντέλο του BBC που δίνει 410 βουλευτές στους Εργατικούς (χρειάζονται 326 για πλειοψηφία) και τους Συντηρητικούς να βγάζουν μόνο 131 βουλευτές (χάνουν πάνω από 231 βουλευτές) σημειώνοντας την χειρότερη μεταπολεμική επίδοση στο Κοινοβούλιο.
Και όμως, παρά την συντριπτική, πάντα κατά το exit poll, νίκη των Εργατικών, ένα αξιοσημείωτο ποσοστό της τάξης του 28% της κοινής γνώμης δεν περιμένει ότι θα αλλάξει κάτι στη ζωή τους! Οι Εργατικοί, λοιπόν, πρέπει να πράξουν, ή τουλάχιστον να θέσουν άμεσα σε κίνηση, τρία πράγματα προκειμένου να αλλάξουν, προς το καλύτερο την ψυχολογία της κοινής γνώμης κάτι που θα ωφελήσει και την οικονομία.
Πρώτον, να μιλήσουν, από την 5η Ιουλίου κιόλας, τη γλώσσα της οικονομικής αλήθειας. Εξηγούμαι άμεσα. Κάθε άλλο παρά ρεαλιστικά, οι Εργατικοί υποσχέθηκαν ότι, μέχρι και τις επόμενες εκλογές του 2029, δεν θα αυξήσουν:
- τον φόρο εισοδήματος,
- τον ΦΠΑ,
- τον συντελεστή φορολογίας επιχειρήσεων, και
- τις φορολογικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών.
Με άλλα λόγια, οι Εργατικοί είναι διατεθειμένοι, ενάντια σε κάθε οικονομική λογική, να απωλέσουν την δυνατότητα χρήσης των βασικών «εργαλείων» φορολογικής πολιτικής σε βάθος πενταετίας! Πώς, λοιπόν, θα βελτιώσουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο «καταρρέει» από τις απίστευτες ουρές αναμονής που πολλαπλασιάστηκαν μετά την πρόσφατη πανδημία; Σύμφωνα με μελέτες, πρόσθετα έσοδα από την αύξηση της φορολογίας εισοδήματος, στο βαθμό που χρησιμοποιηθούν για ενίσχυση των κρατικών επενδύσεων σε έργα υποδομής και το ΕΣΥ, αποτελούν εξαίρετο όπλο αναπτυξιακής πολιτικής!
Δεύτερον, οι Εργατικοί να προχωρήσουν άμεσα σε διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) για βελτίωση των εμπορικών σχέσεων οι οποίες παρουσιάζουν μεγάλες τριβές μετά το Brexit. Αποτέλεσμα των συγκεκριμένων τριβών είναι η οικονομία της Μεγάλης Βρετανίας να αναπτύσσεται πολύ χαμηλότερα από τον ιστορικό μέσο όρο του 2%. Προφανώς οι διαπραγματεύσεις σημαίνουν υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Αυτό πρακτικά σημαίνει μεγαλύτερη ελευθερία μετακίνησης των Ευρωπαίων πολιτών στη Μεγάλη Βρετανία για την εξεύρεση εργασίας.
Τρίτον, οι Εργατικοί να προχωρήσουν στη λήψη μέτρων προκειμένου η παραγωγικότητα της Μεγάλης Βρετανίας (η οποία σήμερα αυξάνεται με 0,1%(!) ετησίως, σε σχέση με το μακροχρόνιο ρυθμό αύξησης του 1,8%) να βελτιωθεί. Αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση μισθών πάνω από τον πληθωρισμό και άρα σε ενίσχυση των δημοσιονομικών εσόδων προκειμένου να αποκλιμακωθεί το δημοσιονομικό έλλειμα από το 6% του ΑΕΠ (στοιχεία για το 2023). Πως θα γίνει αυτό; Μέσω της αύξησης των άμεσων επενδύσεων από το εξωτερικό, οι οποίες έχουν πάρει την κατιούσα από το δημοψήφισμα του Brexit (το 2016) και μετά.
Η επιστροφή στην πολιτική σταθερότητα, μετά από πέντε(!) διαφορετικούς πρωθυπουργούς την τελευταία επταετία, θα ενθαρρύνει τους διεθνείς επενδυτές να «ψηφίσουν» Μεγάλη Βρετανία. Η πολιτική σταθερότητα, από μόνη της, φυσικά δεν αρκεί. Ο νέος πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ πρέπει λοιπόν να δώσει βαρύτητα στη «γλώσσα» της οικονομικής αλήθειας και την αναθέρμανση των σχέσεων με την Ε.Ε. προκειμένου να πείσει ότι η Μεγάλη Βρετανία αξίζει να επιστρέψει στο «στόχαστρο» των διεθνών επενδυτών. Αυτό σημαίνει πραγματική «αλλαγή» την οποία, σε θεωρητικό επίπεδο μέχρι σήμερα, ευαγγελίζεται. Μετά από 14 χρόνια στην αντιπολίτευση, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
