Μέχρι και την ημέρα των ευρωεκλογών έλεγα στον εαυτό μου: ούτε Εθνική Συσπείρωση, ούτε Ανυπότακτη Γαλλία, θεωρώντας και τα δύο κόμματα εξίσου φιλικά προς τον Πούτιν και καταστροφικά για το ευρωπαϊκό σπίτι. Μέχρι τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών έλεγα: ούτε Μπαρντελά, ούτε Μελανσόν, με τα παράλογα, δημαγωγικά, θνησιγενή και εξίσου επικίνδυνα για τις δημοκρατικές αξίες προεκλογικά τους προγράμματα.
Ο Μπαρντελά ετέθη υπό έλεγχο. Οι Γάλλοι, χάρη σε σωτήρια αντανακλαστική κίνηση της τελευταίας στιγμής, δείγμα υψηλής πολιτικής ευφυΐας, είπαν «όχι» στον λεπενισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Η άλλη φράξια, όμως, εκείνη του Μελανσόν, βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας. Αυτή αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία και τη Γαλλία. Πρώτο μας καθήκον είναι η συνέχιση της μάχης των ιδεών. Οι αναγνώστες μου γνωρίζουν πόσα σημειωματάρια έχω αφιερώσει σε αυτόν τον Ταρτούφο, τον Ταρταρίνο της Ταρασκόν, αυτόν τον μαρξιστή-λενινιστή οπερέτας, ο οποίος διακρίνεται πρώτα από τη δίψα του για εξουσία και έχει τόση σχέση με τη Διεθνή όση και ένας βάτραχος με την Αγία Τράπεζα καθολικού ναού. Απέδειξα στο βιβλίο μου «Η Μοναξιά του Ισραήλ» την αργή διολίσθηση, που έγινε ταχεία κατάδυση μετά την 7η Οκτωβρίου, του κόμματος του Μελανσόν προς τον αυθεντικό αντισημιτισμό. Αυτό, όμως, δεν αποδείχθηκε αρκετό.
Πρέπει να δείξουμε πάλι ότι ο άνθρωπος που στάθηκε τη βραδιά της νίκης του στο πλευρό της προπαγανδίστριας της Χαμάς, Ρίμα Χασάν, δεν είναι ο πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου του 1936 Λεόν Μπλουμ, ούτε ο Φρανσουά Μιτεράν, στον οποίο ο Μελανσόν προκαλούσε αισθήματα βαθιάς περιφρόνησης. Ο Μελανσόν είναι ο Ζακ Ντοριό, ο πρώην κομμουνιστής και αργότερα πολιτικό στέλεχος του δωσιλογικού καθεστώτος του Βισί.
Πρέπει να πείσουμε το κοινό ότι οι παράφρονες που πλαισιώνουν τον Μελανσόν, εκφράζοντας τη συμπάθειά τους στους χειρότερους Παλαιστίνιους τρομοκράτες και την απέχθειά τους για τους Εβραίους της Γαλλίας, σκέφτονται όπως ο θεωρητικός του αντισημιτισμού του 19ου αιώνα Εντουάρ Ντριμόν και μιλούν σαν τον Ντριμόν, ξεχνώντας ότι αυτός ο τρόπος σκέψης και έκφρασης στοιχειοθετεί ποινικό αδίκημα στη Γαλλία.
Η δεύτερη αποστολή αφορά τους οπαδούς του Μελανσόν. Ο ηγέτης των Σοσιαλιστών, Ολιβιέ Φορ, ομνύει για να σώσει το τομάρι του στην κληρονομιά του Λεόν Μπλουμ. Ο Ραφαέλ Γκλουκσμάν μετά την ωραία νίκη του στις ευρωεκλογές επέτρεψε στον Ροβεσπιέρο τσέπης – Μελανσόν να τον εκμεταλλευτεί, ενώ τα πιστά σκυλιά του Μελανσόν τον εξύβριζαν. Ακόμη και ο Φρανσουά Ολάντ, παλιός γνώστης των δημαγωγικών τεχνασμάτων του Μελανσόν, άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν. Οι Οικολόγοι, με τους 33 βουλευτές, καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για να σταματήσουν τον Μελανσόν. Η εκλογική συμμαχία, που οικοδομήθηκε νύχτα με στόχο τη δημιουργία ενός ψευδεπίγραφου Λαϊκού Μετώπου, βεβηλώνοντας εκείνο του 1936, αποτέλεσε βαρύ πολιτικό σφάλμα.
Η τρίτη αποστολή αφορά τον Μακρόν, ο οποίος βγαίνει σχετικά αλώβητος από τις εκλογές και οφείλει να μην υποχωρήσει επ’ ουδενί στον εκφοβισμό και στις μπλόφες. Οχι, ο Μακρόν δεν είναι υποχρεωμένος να διορίσει πρωθυπουργό προερχόμενο από την Ανυπότακτη Γαλλία. Οχι, η Ανυπότακτη Γαλλία με τους 75 βουλευτές δεν είναι το πρώτο κόμμα στη Γαλλία. Ο Μελανσόν και οι δικοί του μπορεί να πιστεύουν είτε ότι η πραγματικότητα δεν υπάρχει ή ότι μπορούν να την παραποιούν κατά το δοκούν. Ο πρόεδρος, εγγυητής των θεσμών, οφείλει από τη μεριά του να κρατήσει αυτό το αντισημιτικό συνονθύλευμα φραξιονιστών και φορέων μίσους μακριά από την εξουσία. Ετσι και μόνο έτσι θα αντιμετωπισθεί αυτός ο μηχανισμός του χάους. Μόνο έτσι θα ξεπλύνουμε την κληρονομιά του χάους του Μάη του ’68, το οποίο ήταν ασφαλώς λιγότερο τοξικό από τη σημερινή εκδοχή του. Ο γαλλικός λαός δεν είπε την τελευταία του λέξη. Η στιγμή της αλήθειας είναι τώρα.
* Ο κ. Μπερνάρ Ανρί-Λεβί είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης.
