«Λιγότερο από τέσσερις μήνες πριν τις αμερικανικές εκλογές, η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις βρέθηκε σε μια δύσκολη θέση: Οι άσχημες επιδόσεις του προέδρου Μπάιντεν στο ντιμπέιτ του Ιουνίου πυροδότησαν έντονες επικρίσεις για την ικανότητά του να κερδίσει τις εκλογές. Καθώς η ανησυχία μετατρεπόταν σε ένταση εντός του Δημοκρατικού κόμματος, το όνομά της αναβαθμιζόταν στη λίστα των υποψηφίων αντικαταστατών. Με την ανακοίνωση του Μπάιντεν ότι θα τερματίσει την προεκλογική του εκστρατεία και θα την υποστηρίξει, η Χάρις έφτασε επιτέλους σε μια θέση που επεδίωκε εδώ και καιρό: στην κορυφή του ψηφοδελτίου των Δημοκρατικών και ενδεχομένως στην προεδρία. Όμως, ο δρόμος προς τα εκεί ήταν έντονος και γεμάτος δύσκολα ερωτήματα, ιδίως τους τελευταίους μήνες» σχολιάζει το BBC, συμπυκνώνοντας παρελθόν και φιλοδοξίες της πρώτης αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αμέσως μετά το καταστροφικό για τους Δημοκρατικούς ντιμπέιτ, η γυναίκα που δεν αποκλείεται να διεκδικήσει -και να κερδίσει- την προεδρία ως η νέα υποψήφια των Δημοκρατικών, επέλεξε να στηρίξει αταλάντευτα και χωρίς αστερίσκους τον Μπάιντεν.
«Πιστεύουμε στον πρόεδρό μας, τον Τζο Μπάιντεν, και πιστεύουμε σε αυτό που πρεσβεύει», δήλωνε σε προεκλογική συγκέντρωση, υπεραμυνόμενη της υποψηφιότητάς του σε συνεντεύξεις και εμφανίσεις και ουδέποτε αναζητώντας πρόσφορο έδαφος απομόνωσής του ενόσω εκείνος δεχόταν σκληρή κριτική εντός κι εκτός του κόμματος και πιέσεις για απόσυρσή του.
Πλέον, καθώς η πολιτική συγκυρία στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών την ώθησε στο προσκήνιο, φαίνεται να έχει μια δεύτερη ευκαιρία στην προεδρική κούρσα.
Από τη Γερουσία, αντιπρόεδρος
Μόλις πριν από πέντε χρόνια, η Χάρις ήταν η γερουσιάστρια της Καλιφόρνιας που φιλοδοξούσε να κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία.
Ξεκίνησε την καριέρα της στο γραφείο του εισαγγελέα της κομητείας Αλαμέντα και έγινε εισαγγελέας του Σαν Φρανσίσκο το 2003, προτού εκλεγεί η πρώτη γυναίκα και η πρώτη μαύρη στη θέση του γενικού εισαγγελέα της Καλιφόρνια – η κορυφαία νομικός και αξιωματούχος δικαστικός στην πολυπληθέστερη πολιτεία της Αμερικής.
Απέκτησε φήμη ως μία από τις ανερχόμενες μορφές του Δημοκρατικού Κόμματος, αξιοποιώντας αυτή τη δυναμική για να εκλεγεί, σε ηλικία 54 ετών, ως η νεότερη γερουσιάστρια της Καλιφόρνιας στις ΗΠΑ το 2017.
Όμως οι προεδρικοί της στόχοι ναυάγησαν το 2020 – όπως αποδείχτηκε, προσωρινά.
Οι εξαιρετικές επιδόσεις της τότε στο ντιμπέιτ δεν αποδείχτηκαν επαρκείς για να αντισταθμίσουν τις ανεπαρκώς διατυπωμένες πολιτικές της. Η εκστρατεία της έληξε σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου και ήταν ο Μπάιντεν που επανέφερε τη -σήμερα- 59χρονη στο εθνικό προσκήνιο βάζοντάς την στο ψηφοδέλτιό του.
Για «μεγάλη ανατροπή στην πολιτική τύχη της Χάρις» έκανε λόγο τότε ο Τζιλ Ντουράν, διευθυντής επικοινωνίας της Χάρις το 2013. «Πολλοί δεν πίστευαν ότι είχε την πειθαρχία και τη συγκέντρωση για να ανελιχθεί σε μια θέση στον Λευκό Οίκο τόσο γρήγορα… αν και ο κόσμος γνώριζε ότι είχε φιλοδοξία και δυνατότητες σταρ. Ήταν πάντα σαφές ότι είχε το ακατέργαστο ταλέντο».
Η Χάρις επικεντρώθηκε σε διάφορες πρωτοβουλίες-κλειδιά όσο ήταν στον Λευκό Οίκο και συνέβαλε καθοριστικά σε ορισμένα από τα πιο αξιοσημείωτα επιτεύγματα της διοίκησης Μπάιντεν. Ξεκίνησε μια πανεθνική εκστρατεία για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών, υποστηρίζοντας το δικαίωμά τους να αποφασίζουν για το σώμα τους. Ανέδειξε τα προβλήματα που προκαλούσαν οι απαγορεύσεις των αμβλώσεων, καλώντας το Κογκρέσο να αποκαταστήσει την ιστορική απόφαση Roe v Wade – αφότου οι συντηρητικοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου ανέτρεψαν το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση το 2022.
5 χρόνων – Φωτ. αρχείου: ΑP Photo/Marcio Jose Sanchez
Η Χάρις σημείωσε νέο ρεκόρ για τις περισσότερες καθοριστικές ψήφους από αντιπρόεδρο στην ιστορία της Γερουσίας. Η ψήφος της συνέβαλε στην ψήφιση του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού (Inflation Reduction Act) και του αμερικανικού σχεδίου διάσωσης (American Rescue Plan), το οποίο παρείχε κονδύλι για την ανακούφιση της COVID, συμπεριλαμβανομένων των πληρωμών για την ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας.
Η κρίσιμη ψήφος της σφράγισε τον διορισμό της δικαστή της Κετάνζι Μπράουν Τζάκσον στο Ανώτατο Δικαστήριο – η οποία έγινε η πρώτη αφροαμερικανή, μετά από 223 χρόνια, μεταξύ των εννέα μελών του ανώτατου δικαστικού σώματος των ΗΠΑ.
Ωστόσο, η θητεία της δεν ήταν δίχως επικρίσεις και αντιδράσεις – διακομματικά.
Παρά τον προοδευτισμό της σε θέματα όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων και η θανατική ποινή, αντιμετώπισε επανειλημμένες επιθέσεις επειδή δεν ήταν «αρκετά προοδευτική» για μερίδα δημοκρατικών ψηφοφόρων.
«Η Καμάλα είναι μπάτσος» ήταν μια κοινή επωδός στην προεκλογική εκστρατεία του 2020.
Ο Μπάιντεν κάλεσε επίσης την αντιπρόεδρό του να ηγηθεί των προσπαθειών στην αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών της μετανάστευσης, ενόσω αριθμός ρεκόρ μεταναστών κατέφευγε στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού – θέμα στο οποίο οι πολιτικοί αντίπαλοι αποδίδουν στη διοίκηση Μπάιντεν πως δεν έχει κατορθώσει εξαιρετική πρόοδο.
Δέχθηκε επικρίσεις από τους Ρεπουμπλικάνους και ορισμένους Δημοκρατικούς επειδή χρειάστηκε έξι μήνες για να προγραμματίσει ένα ταξίδι στα σύνορα μετά την ανάληψη των καθηκόντων της.
Ωστόσο, τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς η φιλολογία σχετικά με την σωματική και πνευματική επάρκεια του Μπάιντεν για μία δεύτερη θητεία γιγαντωνόταν, η Χάρις κατάφερε να ανανεώσει τη βάση στήριξής της.
Τα πολλά πρόσωπα της Κάμαλα Χάρις
Γεννήθηκε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια από μητέρα Ινδή και πατέρα Τζαμαϊκανό. Οι μετανάστες γονείς της χώρισαν όταν εκείνη ήταν πέντε χρόνων και εκείνη τη μεγάλωσε κατά βάση η ινδουίστρια μαμά της, Σιαμάλα Γκοπαλάν Χάρις, μια ερευνήτρια για τον καρκίνο και ακτιβίστρια πολιτικών δικαιωμάτων.
Μεγάλωσε με ινδικές επιρροές, ταξιδεύοντας συχνά στην Ινδία με τη μαμά της, η οποία -όπως έχει παραδεχτεί η Χάρις στο παρελθόν- μεγάλωσε εκείνη και την αδερφή της, Μάγια μυώντας τες στη μαύρη κουλτούρα του Όκλαντ.
«Η μητέρα μου καταλάβαινε πολύ καλά ότι μεγάλωνε δύο μαύρες κόρες. Γνώριζε πως η δεύτερη πατρίδα της έβλεπε τη Μάγια κι εμένα ως μαύρα κορίτσια και ήταν αποφασισμένη να διασφαλίσει πως θα μεγαλώναμε με αυτοπεποίθηση ως δύο περήφανες μαύρες γυναίκες» έγραψε στην αυτοβιογραφία της The Truths We Hold.
Λόγω των φυλετικών καταβολών της και του τρόπου ανατροφής της, η Χάρις ενσαρκώνει την Αμερικανίδα της πολυπολιτισμικότητας, ενσωματώνοντας πολυταυτοτικά χαρακτηριστικά και συμβολίζοντας, για τα μέρη εκείνα της χώρας με τις ραγδαίες δημογραφικές αλλαγές, μια πολιτικό με την οποία μπορούν να ταυτιστούν.
Όπως έχει περιγράψει η ίδια, ήταν τα χρόνια της στο πανεπιστήμιο Χάουαρντ, ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά μαύρα κολέγια και πανεπιστήμια της χώρας, μία από τις εμπειρίες που διαμόρφωσαν τη ζωή της.
Η Λίτα Ροζάριο-Ρίτσαρντσον γνώρισε τη Χάρις στα φοιτητικά τους χρόνια στο Χάουαρντ, τη δεκαετία του 1980, όταν οι φοιτητές συγκεντρώνονταν στην περιοχή Yard της πανεπιστημιούπολης για παρέα και συζητήσεις για πολιτική, μόδα και… κουτσομπολιά.
«Παρατήρησα ότι είχε έντονη αίσθηση της επιχειρηματολογίας», είπε.
Τις δύο γυναίκες έφεραν κοντά οι παθιασμένες αντιπαραθέσεις με τους Ρεπουμπλικανούς του πανεπιστημίου, η εμπειρία τους σε μονογονεϊκές οικογένειε, ακόμη και το κοινό τους ζώδιο (του Ζυγού). Ήταν δε, μια εποχή που τις διαμόρφωσε και πολιτικά.
«Ο Ρέιγκαν ήταν πρόεδρος εκείνον τον καιρό και ήταν η εποχή του απαρτχάιντ, ενώ γινόταν πολύς λόγος για την εκποίηση της χώρας με την “τρανς Αφρική” και το θέμα της αργίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ», εξηγεί η Ροζάριο Ρίτσαρντσον.
«Γνωρίζαμε ότι, ως απόγονοι σκλάβων και μη λευκών ανθρώπων που είχαν μόλις αποτινάξει την αποικιοκρατία, είχαμε έναν ιδιαίτερο ρόλο και η μόρφωση μας δίνει μια ιδιαίτερη θέση στην κοινωνία για να συμβάλλουμε στην αλλαγή», διευκρινίζει η ίδια για τη φιλοσοφία της ίδιας και της Χάρις στα χρόνια του πανεπιστημίου.
Ωστόσο, η διαμονή της μονογονεϊκής οικογένειας Χάρις για κάποια χρόνια στον Καναδά -λόγω μιας θέσης διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο ΜακΓκίλ που πήρε η μητέρα τους- έκανε τη Χάρις εξίσου δημοφιλή σε κοινότητες λευκών.
Όπως έχει πει η ίδια, πάντα ένιωθε άνετα με την ταυτότητά της, αυτοπροσδιοριζόμενη απλώς ως «Αμερικανίδα».
Το 2019 είχε δηλώσει στην Washington Post ότι οι πολιτικοί δεν θα πρέπει να διαχωρίζονται λόγω καταγωγής ή χρώματος.
«Η άποψή μου διαχρονικά ήταν: Είμαι αυτή που είμαι. Είμαι καλά με αυτό. Ίσως χρειαστεί να το διαπιστώσετε αλλά είμαι καλά με αυτό».
Η αντιπρόεδρος «Μάμαλα»
Από την πρώτη στιγμή, όπως θυμάται η φίλη της Ροζάριο Ρίτσαρντσον, η Κάμαλα έδειξε τις ικανότητες ως μίας από τις λίγες γυναίκες που κατάφεραν να σπάσουν τα όρια.
Το 2014, η τότε γερουσιάστρια Χάρις παντρεύτηκε τον δικηγόρο Νταγκ Εμχοφ και έγινε μητέρα των δύο παιδιών του. Το 2019 έγραψε ένα άρθρο για το περιοδικό Elle σχετικά με την εμπειρία της μητρότητας, αποκαλύπτοντας πώς την αποκαλούν τα παιδιά – τίτλος που κυριάρχησε σε πολλά πρωτοσέλιδα στη διάρκεια της πολιτικής καριέρας της.
«Όταν παντρευτήκαμε με τον Νταγκ, τα παιδιά του, ο Κόουλ, η Ελα και εγώ συμφωνήσαμε ότι δεν μας άρεσε ο όρος “μητριά”. Αντ’ αυτού, σκέφτηκαν το όνομα ‘Momala’» έχει πει η ίδια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι Χάρις-Εμχοφ προέβαλαν ως η επιτομή της σύγχρονης αμερικανικής «μικτής» οικογένειας, μια εικόνα που τα μέσα ενημέρωσης υιοθέτησαν και προώθησαν.
«Είναι διάδοχος μιας κληρονομιάς οργανωτών βάσης, εκλεγμένων αξιωματούχων και υποψηφίων που άνοιξαν αυτό το δρόμο προς τον Λευκό Οίκο. Οι μαύρες γυναίκες θεωρούνται πολιτική δύναμη στη δημοκρατική πολιτική και στο Δημοκρατικό Κόμμα», δήλωσε στο BBC η Νάντια Μπράουν, αναπληρώτρια καθηγήτρια πολιτικών επιστημών και αφροαμερικανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Purdue.
Η Φάνι Λου Χάμερ, η Έλα Μπέικερ και η Σέπτιμα Κλαρκ (σ.σ ακτιβίστριες για τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα) είναι μερικές από τις μορφές των οποίων τα χνάρια ακολουθεί, υποστηρίζει η Μπράουν. «Η νίκη της είναι ιστορική, αλλά δεν είναι μόνο δική της. Τη μοιράζεται με αμέτρητες μαύρες γυναίκες που κατέστησαν αυτήν την ημέρα εφικτή».
Πηγή: BBC
