Το να διακρίνεις την απόσταση στις θέσεις της Κάμαλα Χάρις από την ατζέντα του Τζο Μπάιντεν είναι εξ ορισμού δύσκολη υπόθεση, ιδίως στην εξωτερική πολιτική. Πρώτον, διότι διαχρονικά σπανίζουν οι αποκλίσεις στις τοποθετήσεις της προεδρίας και της αντιπροεδρίας των ΗΠΑ. Δεύτερον, επειδή η νέα υποψήφια των Δημοκρατικών δεν φημίζεται για το βαθύ της υπόβαθρο στις εξωτερικές υποθέσεις και άρα δεν προσφέρει ικανό δείγμα για ασφαλή συμπεράσματα. Παρ’ όλα αυτά, προκύπτουν ορισμένα σημεία, τα οποία θα μπορούσαν να αποβούν αντιπροσωπευτικά στο σενάριο που θα αναλάβει τον Λευκό Οίκο.
Μέση Ανατολή
Αν υπάρχει κάποιος ξένος ηγέτης που θεωρητικά έχει καλούς λόγους να ανησυχεί για την αμερικανική εξωτερική πολιτική με πρόεδρο την Κάμαλα Χάρις, δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Αν και διακριτικά, η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ έχει αναδείξει τη θέση της ότι η Ουάσιγκτον οφείλει να επιδείξει μεγαλύτερη βούληση στην προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί από το Ισραήλ όσο συνεχίζεται η στρατιωτική επιχείρηση στη Γάζα.
Η Χάρις πλαισιώνεται από συμβούλους που αξιώνουν μεγαλύτερη πίεση στο Τελ Αβίβ. Θεωρούν ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να απευθυνθούν απευθείας στον ισραηλινό λαό για να καταδείξουν την ανάγκη παύσης των εχθροπραξιών, παρακάμπτοντας επικοινωνιακά «την πιο δεξιά κυβέρνηση που έχει δει ποτέ το Ισραήλ». Η ίδια έχει δώσει μεγαλύτερη έμφαση από τον Μπάιντεν στην παράμετρο του ανθρωπιστικού κόστους όπως αυτό ανακύπτει από τη στρατιωτική επιχείρηση στη Γάζα. Συνειδητή –και ως τέτοια ενδεικτική– θεωρείται η επιλογή της να απουσιάσει από την ομιλία Νετανιάχου στο Κογκρέσο, τηρώντας ευρύτερα μια στάση στο Μεσανατολικό που ευθυγραμμίζεται πιο διακριτά με ένα αντίστοιχο ρεύμα της αμερικανικής κοινής γνώμης, και δη με τους νέους ψηφοφόρους – γεγονός το οποίο σε εκλογικούς όρους ενέχει ευκαιρίες και κινδύνους.
Πάντως, η σκληρή γραμμή απέναντι στον Νετανιάχου δεν είναι τόσο σκληρή επί της ουσίας. Η κυρίαρχη εκτίμηση είναι ότι –εφόσον η Χάρις κερδίσει τον Τραμπ– θα υπάρξει συνέχεια στο δόγμα Μπάιντεν. Ορισμένοι αναλυτές στις ΗΠΑ παρατηρούν ότι η στάση της αντιπροέδρου στο συγκεκριμένο θέμα στην πραγματικότητα διογκώνεται απλώς και μόνον επειδή συγκρίνεται με τη στάση του Μπάιντεν, ο οποίος θεωρείται ότι «έχει βάλει χαμηλά τον πήχυ». Δεν παύουν, όμως, να υφίστανται στοιχεία στην ατζέντα της που θα ήταν σε θέση να διαμορφώσουν τη βάση για μια ανανεωμένη στάση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.
Συνειδητή –και ως τέτοια ενδεικτική– θεωρείται η επιλογή της να απουσιάσει από την ομιλία Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο Κογκρέσο.
Ουκρανία
Η Χάρις ήταν η απεσταλμένη του Μπάιντεν σε διεθνείς συναντήσεις όπως η Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια και η Διάσκεψη για την Ειρήνη στην Ουκρανία – στην πρώτη συμμετείχε τρεις χρονιές στη σειρά. Με τις τοποθετήσεις της, η Χάρις έχει διαβεβαιώσει για την «αταλάντευτη» δέσμευση της Ουάσιγκτον στο ΝΑΤΟ και έχει χαρακτηρίσει «ιερό» το άρθρο 5 της συλλογικής άμυνας. Η ίδια έχει χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα για τη Ρωσία και την επιλογή της να εισβάλει στην Ουκρανία, μιλώντας για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι διαφοροποιήσεις της από την ατζέντα Μπάιντεν είναι δυσδιάκριτες, σε αντιδιαστολή με τις έκδηλες διαφορές της από τις θέσεις Τραμπ. Εξ ου και η καταγραφή στο Κρεμλίνο για τη «μη φιλική» ρητορική της· παρεμπιπτόντως, δεν έχει συναντηθεί ποτέ με τον Πούτιν.
Κίνα
Σε αντίθεση με τον Τζο Μπάιντεν, η Χάρις δεν έχει περάσει τόσο χρόνο με τον πρόεδρο της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ. Ωστόσο, έχει επιχειρήσει να αναδείξει τη στήριξη των ΗΠΑ στους συμμάχους της στον Ινδοειρηνικό, επισκεπτόμενη περιοχές όπως το Βιετνάμ, η Σιγκαπούρη και οι Φιλιππίνες. Η θέση της είναι ότι ο εμπορικός ανταγωνισμός με την Κίνα δεν θα πρέπει να αναιρεί τη συνεργασία σε διεθνείς προκλήσεις όπως η κλιματική αλλαγή. Το ενδιαφέρον είναι ότι έχει επικρίνει την πολιτική δασμών του Τραμπ, ξεκαθαρίζοντας ότι η ίδια δεν είναι μια «προστατευτική Δημοκρατική». Κι ας ήταν αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία σε μεγάλο βαθμό διατήρησε την επιθετική πολιτική απέναντι στο Πεκίνο. Με την ευκαιρία, μιλώντας για εμπορική στρατηγική, η Χάρις έχει εκφράσει την αντίθεσή της σε συμφωνίες όπως η NAFTA, επικαλούμενη ελλείψεις σε όρους εργασιακής και περιβαλλοντικής προστασίας. Μάλιστα, για παρόμοιους λόγους είχε ταχθεί εναντίον και της Δια-Ειρηνικής Εμπορικής Συμφωνίας (TTP), η οποία έφερε την υπογραφή του Μπαράκ Ομπάμα. Σημειωτέον, η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ έχει συμπρωταγωνιστήσει στην υποστήριξη νομοθετικών πρωτοβουλιών που αφορούν την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα.
Ελλάδα – Τουρκία
Σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μόνο έμμεσα συμπεράσματα νομιμοποιείται να εξαγάγει κάποιος για την προσέγγιση της Κάμαλα Χάρις. Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές ήταν το θερμό χειροκρότημα και το πλατύ χαμόγελο κατά τη διάρκεια της ομιλίας Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Ο Ελληνας πρωθυπουργός με εκείνη την εμφάνιση είχε στηλιτεύσει τα αυταρχικά καθεστώτα της εποχής μας και τις αναθεωρητικές βλέψεις τους. «Οι δεσμοί μεταξύ των δύο χωρών μας είναι ισχυροί και βαθαίνουν μέρα με τη μέρα», δήλωνε στη συνέχεια με tweet η Χάρις, η οποία σε συναντήσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει επαναβεβαιώσει το ιστορικά υψηλό επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Ο Ταγίπ Ερντογάν συγκαταλέγεται στους περίπλοκους ηγέτες, εταίρους της Ουάσιγκτον, που δεν συμπεριλαμβάνονται στα ημερολόγια των κλήσεων της αντιπροέδρου των ΗΠΑ. Ως γερουσιαστής, η Χάρις θεωρείται ότι έχει τηρήσει πιο σκληρή στάση από τον Μπάιντεν σε θέματα που αφορούν χώρες όπως η Τουρκία και θα μπορούσαν να περιπλέξουν τις σχέσεις της Ουάσιγκτον μαζί τους. Μεταξύ άλλων, έχει υποστηρίξει τη νομοθεσία για την τιμή και αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Ο ρόλος των συμβούλων
Μέχρι σήμερα, το έργο της Κάμαλα Χάρις έχει επικεντρωθεί στη νομοθεσία και στην επιβολή της. Εκ των πραγμάτων, δουλειά της δεν ήταν να χαράξει πολιτική, αλλά να την εκτελέσει. Ωστόσο, θα αναγκαστεί πλέον να διαμορφώσει τη δική της ταυτότητα και στην εξωτερική πολιτική. Επιδραστικός θα είναι ο ρόλος των συνεργατών της, όπως ο επί μακρόν σύμβουλος σε θεσμικά όργανα των ΗΠΑ Φιλ Γκόρντον, ο οποίος εκτιμάται πως θα «τρέξει» την ατζέντα στις εξωτερικές υποθέσεις. Κατά τα φαινόμενα, ο Γκόρντον ευθυγραμμίζεται με απόψεις του Μπάιντεν σε τομείς όπως η Μέση Ανατολή. Η αναπληρώτριά του, Ρεμπέκα Λίσνερ, αναμένεται επίσης να διαδραματίσει ρόλο στην ομάδα της Χάρις για την εξωτερική πολιτική, η οποία συνολικά φέρεται να υποστηρίζει μια Αμερική που δεν θα λειτουργεί «επιθετικά και μόνη».
