Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο Αλέν Ντελόν, ένας θρύλος του γαλλικού κινηματογράφου.
««Ο Αλέν Φαμπιάν, η Ανούσκα, ο Αντονί, καθώς και ο (σκύλος του) Λούμπο, με απέραντη θλίψη ανακοινώνουν πως έφυγε ο πατέρας τους. Εσβησε ειρηνικά στο σπίτι του στο Ντουσί, έχοντας γύρω του τα τρία παιδιά του και τους δικούς του. (…) Η οικογένειά του σας παρακαλεί να σεβαστείτε τις ιδιωτικές στιγμές τους αυτή τη στιγμή του εξαιρετικά οδυνηρού πένθους», σημειώνει Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η οικογένεια του εκλιπόντος.
Η Le Monde σημειώνει ότι ο Αλέν Ντελόν ενσάρκωσε την τελειότητα ως ηθοποιός, βιώνοντας την τέχνη του με απαράμιλλη ένταση. Η Liberation τονίζει ότι ο Αλέν Ντελόν έφερε επανάσταση στη γαλλική κομψότητα τη δεκαετία του 1960, ενώ τον χαρακτηρίζει ως το «αρσενικό αντίστοιχο της Μπριζίτ Μπαρντό».
Ο Αλέν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν (γεν. 8 Νοεμβρίου 1935) έγινε γνωστός ως ένας από τους πιο εξέχοντες ηθοποιούς και σύμβολα του σεξ της Ευρώπης από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Κέρδισε την κριτική έπαινο για τους ρόλους του σε ταινίες όπως: Γυμνοί στον ήλιο (1960), Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του (1960), Η έκλειψη (1962), Ο γατόπαρδος (1963), Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (1967), Η πισίνα (1969), Ο κόκκινος κύκλος (1970), Ο μπάτσος (1972) και ο Κύριος Κλάιν (1976).
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Λουκίνο Βισκόντι, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, Μικελάντζελο Αντονιόνι και Λουί Μαλ.
Το 1985 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Η ιστορία μας (1984). Το 1991, έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας.
Στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του απονεμήθηκε η τιμητική Χρυσή Αρκτος.
Το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
Το 1997 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία.
Από ανάδοχη οικογένεια, πεζοναύτης στην Ινδοκίνα
Γεννήθηκε στο Σω (σημερινό Ω-ντε-Σεν), του Ιλ-ντε-Φρανς, ένα πλούσιο προάστιο του Παρισιού. Οι γονείς του, Εντίτ (το γένος Αρνόλντ, 1911–1995) και Φαμπιάν Ντελόν (1904–1977), χώρισαν όταν ο Ντελόν ήταν τεσσάρων ετών.
Και οι δύο ξαναπαντρεύτηκαν, ως αποτέλεσμα ο Ντελόν είχε μια ετεροθαλή αδερφή και δύο ετεροθαλείς αδελφούς. Η γιαγιά του από τον πατέρα του ήταν Κορσικανή, από το Προυνέλι-ντι-Φιουμόρμπο.
Όταν οι γονείς του χώρισαν, ο Ντελόν στάλθηκε να ζήσει με ανάδοχους γονείς. Μετά τον θάνατο των ανάδοχων γονέων, οι γονείς του Ντελόν ανέλαβαν από κοινού την επιμέλειά του, αλλά η συμφωνία δεν αποδείχθηκε ικανοποιητική. Φοίτησε σε καθολικό οικοτροφείο, το πρώτο από τα πολλά σχολεία από τα οποία αποβλήθηκε λόγω απείθαρχης συμπεριφοράς.
Ο Ντελόν άφησε το σχολείο στα 14 του και εργάστηκε για λίγο στο κρεοπωλείο του πατριού του. Κατατάχθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία 17 ετών, και κατά τη διάρκεια του 1953-1954 υπηρέτησε ως πεζοναύτης στον Πρώτο Πόλεμο της Ινδοκίνας.
Το 1956, μετά τη ναυτική του θητεία, ο Ντελόν επέστρεψε στη Γαλλία και ξεκίνησε να εργάζεται ως σερβιτόρος, αχθοφόρος, γραμματέας και βοηθός πωλήσεων.
Οι Κάννες κι ο πρώτος ρόλος
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγινε φίλος με την ηθοποιό Μπριζίτ Ομπέρ, και ενώθηκε της σε ένα ταξίδι στο Φεστιβάλ των Καννών, απ’ όπου θα ξεκινούσε η κινηματογραφική του καριέρα.
Στις Κάννες, ο Ντελόν εθεάθη από έναν ανιχνευτή ταλέντων του Αμερικανού παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ. Μετά από μια οντισιόν, ο Σέλζνικ του πρόσφερε συμβόλαιο, υπό την προϋπόθεση ότι θα μάθει αγγλικά.
Ο Ντελόν επέστρεψε στο Παρίσι για να μάθει την γλώσσα, αλλά εκεί γνώρισε τον Γάλλο σκηνοθέτη Υβ Αλεγκρέ, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι έπρεπε να μείνει στη Γαλλία για να ξεκινήσει την καριέρα του. Ο Σέλζνικ επέτρεψε στον Ντελόν να ακυρώσει το συμβόλαιό του και ο Αλεγκρέ του έδωσε τον πρώτο κινηματογραφικό του ρόλο στην ταινία Send a Woman When the Devil Fails (γαλλ. Quand la femme s’en mêle, 1957).
Ο Μαρκ Αλεγκρέ (αδελφός του Ιβ) έδωσε στον Ντελόν τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Sois belle et tais-toi (1958), στην οποία συμμετείχε και ο νεαρός ηθοποιός Ζαν Πολ Μπελμοντό. Στη συνέχεια, ο Ντελόν έπαιξε στη ρομαντική ταινία Κριστίν (1958), βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Άρθουρ Σνίτσλερ, δίπλα στη Ρόμι Σνάιντερ.
Ο Ντελόν και η Σνάιντερ ξεκίνησαν μια ερωτική σχέση, η οποία έλαβε μεγάλη δημοσιότητα εκείνη την εποχή. Η ταινία ήταν η 17η πιο δημοφιλής ταινία στο γαλλικό box office εκείνη τη χρονιά.
Σταρ στο διεθνές στερέωμα
Ο Ντελόν πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κωμωδία: Οι γυναίκες είναι αδύναμες (Faibles femmes, 1959), η οποία υπήρξε μια μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και ήταν η πρώτη από τις ταινίες του Ντελόν που προβλήθηκε στην Αμερική.
Ο Ντελόν έκανε κάποιες προσωπικές εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη για την προώθηση της ταινίας.
Στη συνέχεια ο Ντελόν έπαιξε σε δύο ταινίες που του εξασφάλισαν τη διεθνή φήμη. Το 1960, εμφανίστηκε στην ταινία Γυμνοί στον ήλιο (Plein Soleil) δίπλα στον Μορίς Ρονέ σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν, που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, το οποίο βασίστηκε στο μυθιστόρημα «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» της Πατρίσια Χάισμιθ.
Ο Ντελόν υποδύθηκε τον Τομ Ρίπλεϊ, λαμβάνοντας κριτικό έπαινο για την ερμηνεία του. Η Χάισμιθ δήλωσε θαυμάστρια της ερμηνείας του Ντελόν. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και στο κύκλωμα του art house στις αγγλόφωνες χώρες.
Στη συνέχεια έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του (1960). Ο κριτικός κινηματογράφου Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times έγραψε ότι η ερμηνεία του Ντελόν ήταν «συγκινητικά εύκαμπτη και εκφραστική».
Ο Ντελόν έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο το 1961 με το έργο του Τζον Φορντ Κρίμα που είναι πόρνη με τη Ρόμι Σνάιντερ στο Παρίσι. Ο Λουκίνο Βισκόντι σκηνοθέτησε την παράσταση που έσπασε ρεκόρ εισιτηρίων.
Συναντήθηκε ξανά με τον Ρενέ Κλεμάν στην ιταλική κωμωδία για τον φασισμό, Che gioia vivere (1961). Ήταν μια μικρή επιτυχία. Πιο δημοφιλής ήταν μια σπονδυλωτή ταινία με πολλούς αστέρες, το Amours célèbres (1961), όπου ο Ντελόν υποδύθηκε τον Αλβέρτο Γ’ της Βαυαρίας απέναντι από την Μπριζίτ Μπαρντό.
Περίπου αυτή την εποχή ο Ντελόν αναφέρθηκε ως πιθανότητα να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Λόρενς της Αραβίας.
Ο Πίτερ Ο’Τουλ τελικά επιλέχτηκε, αλλά στη συνέχεια ο Ντελόν υπέγραψε με τη Seven Arts μια συμφωνία τεσσάρων ταινιών, συμπεριλαμβανομένης μιας διεθνούς ταινίας μεγάλου προϋπολογισμού της ιστορίας του Μάρκο Πόλο και του βασιλιά του Παρισιού, που σχετιζόταν με τον Αλέξανδρο Δουμά.
Καμία από τις δύο ταινίες δεν ολοκληρώθηκε. Αντίθετα, έλαβε την συμμετοχή στην ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι Η έκλειψη (1962), μια σημαντική κριτική επιτυχία, αν και το κοινό ήταν μικρό.
Η «μέθοδος του Ντελόν»
Το 1963 ο παραγωγός Ζακ Μπαρ έκανε την ταινία «Η μεγάλη ληστεία του καζίνο» με πρωταγωνιστή τον Ζαν Γκαμπέν και με την υποστήριξη της MGM. Ο συμπρωταγωνιστής του Γκαμπέν επρόκειτο να είναι ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν μέχρι που ο Ντελόν άσκησε πίεση στον Μπαρ για τον ρόλο.
Ο Ντελόν πήρε τα δικαιώματα διανομής της ταινίας σε ορισμένες χώρες αντί για έναν απλό μισθό.
Επειδή αυτό δεν είχε γίνει ποτέ πριν στη Γαλλία, έγινε γνωστό ως «μέθοδος του Ντελόν». Το στοίχημα απέδωσε καλά, με τον Γκαμπέν να ισχυρίζεται αργότερα ότι ο Ντελόν κέρδισε 10 φορές περισσότερα χρήματα από ό,τι είχε ως αμοιβή. Ωστόσο, το 1965, ο Ντελόν ισχυρίστηκε ότι «κανείς άλλος δεν το έχει δοκιμάσει από τότε και έχει βγάλει χρήματα».
Ωστόσο, η εμπειρία έδωσε στον Ντελόν μια γεύση για την παραγωγή ταινιών. Υπέγραψε επίσης μια συμφωνία πέντε ταινιών με την MGM, από τις οποίες «Η μεγάλη ληστεία του καζίνο» ήταν η πρώτη.
Η φήμη του ενισχύθηκε περαιτέρω όταν δούλεψε ξανά με τον Λουκίνο Βισκόντι για τον Γατόπαρδο (Il Gattopardo) με τον Μπαρτ Λάνκαστερ και την Κλαούντια Καρντινάλε.
Αυτή ήταν η έβδομη μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς στη Γαλλία και Η μεγάλη ληστεία του καζίνο ήταν η έκτη.
Ο Γατόπαρδος προβλήθηκε επίσης ευρέως στις ΗΠΑ από τη 20th Century Fox.
Ο Ντελόν ήταν πλέον ένας από τους πιο δημοφιλείς σταρ στη Γαλλία. Πρωταγωνίστησε στη Μαύρη τουλίπα (La tulipe noire, 1964), μια άλλη επιτυχία.
Το Les Félins (1964), που τον ένωσε ξανά με τον Ρενέ Κλεμάν και συμπρωταγωνίστησε με την Τζέιν Φόντα, γυρίστηκε σε γαλλική και αγγλική έκδοση. Η ταινία διανεμήθηκε από την MGM, αλλά δεν είχε επιτυχία.
Το 1964, ο Ντελόν ίδρυσε μια εταιρεία παραγωγής, την Delbeau Production, με τον Ζορζ Μπομέ. Παρήγαγαν την ταινία Ο επαναστάτης του Αλγερίου (L’insoumis) (1964), όπου ο Ντελόν υποδύθηκε έναν δολοφόνο του OAS.
Επρεπε να επανεξεταστεί λόγω νομικών ζητημάτων. Παρά το γεγονός ότι διανεμήθηκε από την MGM, το κοινό ήταν μικρό.
Ο Ντελόν ήταν τόσο επιχειρηματίας όσο και ηθοποιός, αξιοποιώντας την εμφάνισή του για να πουλάει επώνυμα καλλυντικά και ασχολούμενος με ιπποδρομίες με παλιούς φίλους του υποκόσμου.
Επένδυσε σε έναν ιπποδρομιακό στάβλο με τον Ζακί «Le Mat» Ιμπέρ, μια διαβόητη φιγούρα στην ακμάζουσα εγκληματική σκηνή της Μασσαλίας.
Ο Ντελόν εκτός σκηνής εξέφραζε ανοιχτά τις απόψεις του, ακόμα κι αν ενοχλούσαν. Είχε προκαλέσει αντιδράσεις πολλές φορές ιδίως όταν δήλωσε ότι λυπάται για την κατάργηση της θανατικής ποινής, ενώ είχε μιλήσει απαξιωτικά για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, ο οποίος νομιμοποιήθηκε στη Γαλλία το 2013.
Υπερασπίστηκε δημόσια το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο και τηλεφώνησε στον ιδρυτή του Ζαν-Μαρί Λεπέν, έναν παλιό του φίλο, για να τον συγχαρεί όταν το κόμμα τα πήγε καλά στις τοπικές εκλογές το 2014.
Στις ερωτικές σχέσεις του Ντελόν περιλαμβάνονταν η Ρόμι Σνάιντερ και η Γερμανίδα τραγουδίστρια Νίκο, με την οποία απέκτησε έναν γιο. Το 1964, παντρεύτηκε τη Ναταλί Μπαρτελεμί και απέκτησε έναν δεύτερο γιο, προτού τερματίσει τον γάμο και ξεκινήσει μια 15ετή σχέση με τη Μιρέιγ Νταρκ. Απέκτησε άλλα δύο παιδιά με τη Ροζαλί βαν Μπρέμεν, μοντέλο από την Ολλανδία.
Σε συνέντευξή του τον Ιανουάριο του 2018, ο Ντελόν δήλωσε στο Paris Match ότι είχε βαρεθεί τη σύγχρονη ζωή και είχε ετοιμάσει ένα παρεκκλήσι και έναν τάφο για τον ίδιο στον κήπο του σπιτιού του κοντά στη Γενεύη, καθώς και για τον βελγικό ποιμενικό του σκύλο.
«Αν πεθάνω πριν από αυτόν, θα ζητήσω από τον κτηνίατρο να μας αφήσει να φύγουμε μαζί. Θα κάνει στον σκύλο μια ένεση ώστε να πεθάνει στην αγκαλιά μου».
Η τελευταία μεγάλη δημόσια εμφάνιση του Ντελόν ήταν να παραλάβει τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών τον Μάιο του 2019.
Τα τελευταία χρόνια, ο Ντελόν βρέθηκε στο επίκεντρο μιας οικογενειακής διαμάχης για τη φροντίδα του, η οποία έγινε πρωτοσέλιδο στα γαλλικά ΜΜΕ.
Τον Απρίλιο του 2024 ένας δικαστής έθεσε τον Ντελόν υπό «ενισχυμένη επιτροπεία», πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχε πλέον πλήρη ελευθερία στη διαχείριση των περιουσιακών του στοιχείων.
Βρισκόταν ήδη υπό νομική προστασία λόγω ανησυχιών για την υγεία του.
Οι αντιδράσεις του Γαλλικού Τύπου
Alain Delon, étoile universelle du cinéma français, est mort https://t.co/oGekBjqsPV
— Le Monde (@lemondefr) August 18, 2024
⚫ Alain Delon est mort, annoncent ses enfants. Figure tutélaire du cinéma, symbole d’une masculinité ombrageuse, l’acteur au charisme fou a enchaîné les chefs-d’œuvre. Il avait 88 ans. https://t.co/6tl080ejFP
— Libération (@libe) August 18, 2024
⚫ Alain Delon, monstre sacré du cinéma, est mort à 88 ans
➡️ https://t.co/98b65a45DU pic.twitter.com/OHsT8iJz8L
— Le Parisien (@le_Parisien) August 18, 2024
⚫️ Alain Delon est décédé à 88 ans ! pic.twitter.com/NLRvzGRUiS
— Le JDD (@leJDD) August 18, 2024
L’acteur français, né le 8 novembre 1935, est décédé le 18 août à l’âge de 88 ans. Sa beauté d’ange diabolique et sa présence féline révolutionneront le cinéma dans les films de Clément, Melville et Visconti.
➡️ https://t.co/KA3W62BMFt pic.twitter.com/uJyJm15fU2— Le Figaro (@Le_Figaro) August 18, 2024
« Je suis un acteur. Un comédien joue, il passe des années à apprendre, alors que l’acteur vit. Moi, j’ai toujours vécu mes rôles. Je n’ai jamais joué. Un acteur est un accident. Je suis un accident. Ma vie est un accident. Ma carrière est un accident »
Alain Delon, 1935-2024. pic.twitter.com/Dp7UTv6Ib6
— La Cinémathèque (@cinemathequefr) August 18, 2024
