Οταν η Κάμαλα Χάρις έδωσε μόλις τη δεύτερη μεγάλη τηλεοπτική συνέντευξή της στο πλαίσιο της εκστρατείας της, την περασμένη εβδομάδα στο θυγατρικό κανάλι του ABC στη Φιλαδέλφεια, ο παρουσιαστής τη ρώτησε να «πει δυο-τρία συγκεκριμένα μέτρα» πώς σκοπεύει να μειώσει τις τιμές και να κάνει τη ζωή πιο εύκολη για τον αμερικανικό λαό. Απάντησε ενθυμούμενη ότι είναι παιδί της μεσαίας τάξης, που μεγάλωσε σε μια κοινότητα εργατών, νοσοκόμων και εκπαιδευτικών, ανθρώπων «πολύ περήφανων για το γρασίδι τους». Mνημόνευσε τη μητέρα της, η οποία αποταμίευσε για να αγοράσει το πρώτο σπίτι της οικογένειάς της… Επειτα από σχεδόν δύο λεπτά, άρχισε να αναλύει το σχέδιό της για φοροαπαλλαγές 50.000 δολαρίων σε μικρές startup επιχειρήσεις, ελαφρύνσεις στον ιδιωτικό τομέα για την τόνωση του κατασκευαστικού τομέα με την κατασκευή 3 εκατ. οικημάτων τα επόμενα τέσσερα χρόνια και 25.000 δολάρια βοήθεια για όσους θέλουν να αποκτήσουν το πρώτο τους σπίτι.
Είναι έθιμο της σύγχρονης πολιτικής στρατηγικής να απαντούν οι υποψήφιοι τις ερωτήσεις που θέλουν και όχι εκείνες που τους ρωτούν. Η Χάρις αντιμετωπίζει μια μοναδική πρόκληση να συστηθεί στο εκλογικό σώμα, το οποίο ελάχιστα τη γνωρίζει. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να της συγχωρήσει το γεγονός ότι ξεκίνησε με ένα χείμαρρο βιογραφικών στοιχείων που κάνει κάποιους ψηφοφόρους να θεωρούν ότι δεν μπορούν να την εμπιστευθούν να απαντήσει ευθέως σε μια ερώτηση. Σε μια αναμέτρηση, όμως, στην οποία ο Ντόναλντ Τραμπ γεμίζει τις μέρες μας με ανοησίες και μονοπωλεί τη δημόσια συζήτηση (και ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια κούρσα στήθος με στήθος στην οποία η Χάρις υπολείπεται της υποστήριξης που απολάμβανε ο Τζο Μπάιντεν το 2020 σε κάποιες πληθυσμιακές ομάδες) η αντιπρόεδρος δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει προσκολλημένη σε προβαρισμένες απαντήσεις, που δεν πείθουν τους ψηφοφόρους. Γράφοντας για πολιτικούς εδώ και δεκαετίες, είμαι πεπεισμένος πως οι ευθείες απαντήσεις κι εξηγήσεις θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν πολύ περισσότερο από όσο συνειδητοποιεί: πείθοντας τους ψηφοφόρους ότι ξέρουν αρκετά για την ίδια και τα σχέδιά της. Yπάρχουν φορές που η καλύτερη στρατηγική για τη Χάρις είναι να μείνει μακριά από τον δρόμο του Τραμπ. Ωστόσο, οι πρόσφατες επιθέσεις του κατά μεταναστών, τους οποίους κατηγόρησε ότι τρώνε κατοικίδια, και οι οργισμένες καταγγελίες του ότι οι Δημοκρατικοί φταίνε για τις δύο απόπειρες κατά της ζωής του, του επιτρέπουν για άλλη μια φορά να κυριαρχεί στην ειδησεογραφία μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση της Χάρις στο ντιμπέιτ. Οσο διεστραμμένο και αν ηχεί, η Ιστορία έχει δείξει πως οποτεδήποτε ο Τραμπ είναι το υποκείμενο μιας πρότασης, με κάποιο τρόπο καταφέρνει συνήθως να κερδίζει.
Ετσι, αν η Χάρις θεωρεί ότι ο Τύπος θέλει απλώς να την πιάσει στα πράσα, απροετοίμαστη –και πιστέψτε με, έχει κάποιο δίκιο– τότε ας δεχθεί ερωτήσεις από απλούς ψηφοφόρους, ακόμη και εχθρικούς, σε συναντήσεις με την κοινότητα. Οι απαντήσεις της θα έδειχναν αναμφισβήτητα πώς σκέφτεται αυθόρμητα. Τι είναι αυτό που τη συναρπάζει, αγγίζει την καρδιά της, την εξοργίζει και εμπνέει το όραμά της. H Χάρις μοιάζει να φοβάται να εξηγήσει την αλλαγή απόψεών της μετά την αποτυχημένη προσπάθειά της για το χρίσμα το 2020. Στο ντιμπέιτ με τον Τραμπ είπε πως ήθελε να το κάνει, αλλά τελικά δεν το έκανε. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να ανησυχεί. Πέρασε τέσσερα χρόνια στον θώκο της, στη διάρκεια των οποίων η θεωρητική σκέψη της σε ζητήματα όπως το φράκινγκ, η οπλοκατοχή, η ασφάλεια υγείας για όλους εξελίχθηκε στην πράξη. Μια προσέγγιση είναι ότι έκανε στροφή 180 μοιρών, μια άλλη ότι αυτό αποτελεί απόδειξη της ωρίμανσης μιας αρχηγού κράτους. Γιατί να μην υιοθετήσει τη δεύτερη εκδοχή;
