Αξιοποιώντας την εμφανή απροθυμία -πιθανόν και αδυναμία- του Ιράν να εμπλακεί μέχρι σήμερα σε απευθείας στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ισραήλ, το τελευταίο εξοντώνει σταθερά και αποτελεσματικά τα ηγετικά στελέχη δύο εκ των σημαντικότερων περιφερειακών συμμάχων της Τεχεράνης, της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.
Η δολοφονία Νασράλα, του ηγέτη της Χεζμπολάχ τα τελευταία 32 χρόνια, μορφής του αντισιωνιστικού αγώνα και συνδιαμορφωτή των περιφερειακών εξελίξεων (π.χ.: διάσωση καθεστώτος Άσαντ, υποστήριξη Σιιτων σε Ιράκ και Χούθι στην Υεμένη) προφανώς τσακίζει το ηθικό της πλέον ικανής οργάνωσης στην περιοχή, η οποία στην παρούσα φάση δείχνει όχι μόνο αποδιοργανωμένη, αλλά και ιδιαίτερα εξασθενημένη.
Το στοίχημα για το Ισραήλ είναι να μην της επιτρέψει να ανασυνταχτεί, γιατί πρόκειται για ένα στρατό 50.000 με ανάλογο αριθμό εφέδρων, ο οποίος στην κατοχή του διαθέτει σύγχρονα πυραυλικά συστήματα και μη επανδρωμένα ικανά να πλήξουν το σύνολο της ισραηλινής επικρατείας.
Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται ότι το ταξίδι αστραπή του Νετανιάχου στη Νέα Υόρκη και οι διαρροές για δήθεν πρόθεση του να κουβεντιάσει το αμερικανικό σχέδιο κατάπαυσης του πυρός ήταν ένα καλοσχεδιασμένο τρικ, που έδωσε τη δυνατότητα στις ισραηλινές δυνάμεις να πλήξουν καίριους στόχους, μεταξύ των οποίων τον αρχηγό και υπαρχηγό της Χεζμπολάχ στο στρατηγείο της οργάνωσης.
Έχοντας καταγράψει σημαντικές επιτυχίες και παίρνοντας με αυτό τον τρόπο το αίμα της πίσω, η ισραηλινή ηγεσία, και μάλιστα λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί η επέτειος από τα τραγικά γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, θα μπορούσε να συζητήσει τώρα που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση το ενδεχόμενο προσωρινής ανακωχής.
Έτσι θα μετέφερε στη σοκαρισμένη ιρανική ηγεσία το βάρος της ευθύνης της από δω και πέρα κλιμάκωσης.
Σημειωτέον πως η Τεχεράνη δεν μπορεί πλέον να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και μόνο ένα εντυπωσιακό χτύπημα θα ανταπέδιδε και θα μετρίαζε τις χαμένες εντυπώσεις και την αίσθηση ότι είναι σε θέση να κοιτάξει το Ισραήλ στα μάτια.
Και ας μην επιθυμούσε τόσο καιρό πολεμική αναμέτρηση μαζί του.
Προκύπτει, όμως, ένα κρίσιμο δίλημμα: Κατά πόσο το Ισραήλ θεωρεί ότι έχει… τελειώσει τη δουλειά, οπότε κάνει ένα βήμα πίσω και προωθήσει/αποδεχτεί, τουλάχιστον τύποις, μία διπλωματική λύση, με τις πιθανότητες αυτή να γίνει αποδεκτή από τις άλλες πλευρές να είναι εξαιρετικά συρρικνωμένες.
Μπορεί να προτάξει την επιστροφή των ομήρων σαν προτεραιότητα και να επιχειρήσει να ανακτήσει μικρό μέρος της τρωθείσας παγκόσμιας δημόσιας εικόνας του.
Είναι πιθανό, πάντως, να πιστεύει ότι έχει τώρα τη μοναδική ευκαιρία να εξουδετερώσει επιχειρησιακά δύο εκ των βασικότερων απειλών ασφαλείας του, τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ.
Και ταυτόχρονα, όσο το Ιράν παραμένει μουδιασμένο, να το εκθέτει στα μάτια υποστηρικτών και αντιπάλων. Θα πάρει, άραγε, το ρίσκο ο Νετανιάχου να διατάξει χερσαία εισβολή στο νότιο Λίβανο για τη δημιουργία ουδέτερης ζώνης εντός της λιβανικής επικρατείας;
Κατά πολλούς ισραηλινούς αυτή είναι αναγκαία συνθήκη για την επιστροφή των 70 χιλιάδων συμπατριωτών τους στα βόρεια της χώρας που εδώ και ένα χρόνο έχουν εκτοπιστεί.
Για πολλές ηγεσίες, όμως, εντός και εκτός περιοχής, αυτή η ενέργεια θα κατέλυε ότι έχει απομείνει από την περιφερειακή τάξη και θα έβαζε στο παιχνίδι πολλές από τις δυνάμεις που στηρίζονται από το Ιράν και οι οποίες κατοικοεδρεύουν στη Συρία, στο Ιράκ, την Υεμένη αλλά και τον Λίβανο.
Και ενδεχομένως να ξεσήκωνε ένα γενικότερο κύμα αντιδράσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, αν και η απήχηση του σιιτικού Ιράν σε αυτόν είναι περιορισμένη.
Μία τέτοια επιχείρηση θα έφερνε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση τους συμμάχους του Ισραήλ, γιατί δεν θα εξελισσόταν αναίμακτα και θα παρέτεινε αόριστα τον πόλεμο, καθώς δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή εναλλακτική για τη διατήρηση μίας ζώνης ανάσχεσης εντός του Λιβάνου πλην από τις ισραηλινές δυνάμεις.
Είναι δεδομένο ότι οι ένοπλες δυνάμεις του Λιβάνου, παρά την υποστήριξη που έχουν δεχτεί, μεταξύ άλλων από τις ΗΠΑ, δεν είναι προσώρας σε θέση να ελέγξουν αποτελεσματικά μία τέτοια νέα συνθήκη στην επικράτεια τους.
Πάντως, με τον συναισθηματισμό να κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ έναντι της λογικής και την ηγεσία της χώρας να δείχνει απτόητη απέναντι στις διεθνείς πιέσεις, έχοντας μαζί της και ένα μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινωνίας, το σενάριο της μερικής χερσαίας επέμβασης στον νότιο Λίβανο συγκεντρώνει σοβαρές πιθανότητες, περίπου όσες και το σενάριο της διαμεσολάβησης για προσωρινή έστω κατάπαυση του πυρός.
Παρότι έχει γίνει κλισέ, ιδίως για την περιοχή της Μέσης Ανατολής, είναι αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή το μέλλον της κρέμεται σε μία κλωστή.
Με ό,τι έχει απομείνει στη Χεζμπολάχ (άνω των 200 χιλιάδων όλμοι, ρουκέτες, πύραυλοι) να χρησιμοποιείται για μία ισχυρή ανταπάντηση, που ενδεχομένως να θεωρείται ελεγχόμενη από τους ισραηλινούς, αλλά και το Ιράν, που μάλλον ήθελε να κερδίσει χρόνο για την ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος, να είναι πλέον υποχρεωμένο να βγει απ’ το καβούκι του και να επιχειρήσει ένα παραδειγματικό, ανταποδοτικό χτύπημα.
Το Ισραήλ είχε έως τώρα την πρωτοβουλία των κινήσεων, απαντώντας κλιμακωτά και σε κάποιες περιπτώσεις θεαματικά στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, προκαλώντας όμως μία τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα η οποία πιθανόν να ακολουθηθεί και στον Λίβανο.
Από εδώ και πέρα, ωστόσο, εναπόκειται στο Ιράν να αντιδράσει και μένει να διαπιστωθεί, αφενός, αν είναι σε θέση κατά μόνας και μέσω των πληρεξουσίων του (κινητοποιώντας τον άξονα της αντίστασης που έχει εμφανώς αποδυναμωθεί), να εξαπολύσει επιθέσεις που θα αλλάξουν το υφιστάμενο καθεστώς επιχειρησιακής κυριαρχίας του Ισραήλ, και αφετέρου, αν Ισραήλ και ΗΠΑ είναι επαρκώς προετοιμασμένοι ώστε να αποτρέψουν ή να ανασχέσουν οποιουδήποτε τύπου επίθεση.
