Οι κυβερνητικοί του εταίροι (ακροδεξιοί και θιασώτες του εποικισμού πολλοί εξ αυτών, καθώς μιλάμε για πολιτικούς όπως είναι, μεταξύ άλλων, οι Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ και Μπεζαλέλ Σμότριτς) του ζητούν τώρα να χτυπήσει το Ιράν κατά τρόπο δυναμικότατο, σε αντίποινα για τις πυραυλικές επιθέσεις της περασμένης Τρίτης.
Οι ΗΠΑ από την άλλη πλευρά που είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός του στο εξωτερικό, του ζητούν να κρατήσει τα όποια επικείμενα ισραηλινά αντίποινα μακριά από τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και να αποφύγει επιθέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «υπερβολικές» ή «δυσανάλογες».
Τι θα κάνει, τελικά, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου; Εχει ανάγκη όντως να απαντήσει δυναμικά στο Ιράν, ή μήπως δεν τη χρειάζεται πια μια τέτοια επιλογή καθώς έχει σημειώσει άλλες σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες το τελευταίο διάστημα που τον έχουν «ανεβάσει» μάλιστα και στις δημοσκοπήσεις (εξοντώνοντας, μέσα σε διάστημα ολίγων μηνών, τους Νασράλα, Σουκρ, Χανίγια κ.ά.);
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Ισραηλινοί θα απαντήσουν στην ιρανική επίθεση, όπως είχαν κάνει άλλωστε και τον περασμένο Απρίλιο. Στις 19 Απριλίου είχαν χτυπήσει, κατά τρόπο «χειρουργικό», συστήματα αεράμυνας S-300 στο Ισφαχάν (κεντρικό Ιράν), κοντά στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Νατάνζ… στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα στην Τεχεράνη αναφορικά με το εύρος όσων μπορούν να επιτύχουν εάν το θελήσουν. Ο αρχηγός των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, αντιστράτηγος Χέρτσι Χαλέβι, φρόντισε να υπενθυμίσει αυτό το «εύρος» χθες, υπογραμμίζοντας ότι το Ισραήλ μπορεί να πραγματοποιήσει πλήγματα «παντού» στη Μέση Ανατολή.
Από τον περασμένο Απρίλιο ωστόσο και έπειτα, μεσολάβησαν πολλά: η εξόντωση του Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη, η εξόντωση του Χασάν Νασράλα στη Βηρυτό… αλλά και η ιρανική πυραυλική επίθεση της περασμένης Τρίτης με τους σχεδόν 200 βαλλιστικούς πυραύλους που εκτοξεύθηκαν ενάντια στην ισραηλινή επικράτεια, μια επίθεση πολύ ισχυρότερη από εκείνη που είχε προηγηθεί στις 13-14 Απριλίου. Εάν τότε είχαν εκτοξευθεί περίπου 110 πύραυλοι cruise και drones που χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να φτάσουν στο Ισραήλ, προχθές οι πύραυλοι ήταν περίπου 180, βαλλιστικοί και ταχύτεροι καθώς έφτασαν στο Ισραήλ μέσα σε ολίγα λεπτά.
Οπως τον περασμένο Απρίλιο ωστόσο, έτσι και αυτήν την εβδομάδα οι ισραηλινές αεράμυνες λειτούργησαν με επιτυχία, αποκρούοντας σε βαθμό συντριπτικό τα εχθρικά πυρά. Ειρήσθω εν παρόδω, μόνο ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του την περασμένη Τρίτη στο Ισραήλ, κοντά στην Ιεριχώ από θραύσματα ιρανικού πυραύλου, κι αυτός ήταν, κατά τραγική ειρωνεία, Παλαιστίνιος.
Αφού όμως η τελευταία ιρανική επίθεση ήταν ισχυρότερη από την προηγούμενη, τότε με όρους αναλογικότητας θα πρέπει να είναι ισχυρότερη και η ισραηλινή απάντηση που αναμένεται. Τι θα μπορούσε να σημαίνει, πρακτικά, αυτό;
Ο Ισραηλινός αναλυτής Μπεν Κάσπιτ εκτιμά ότι η χώρα του έχει πια μπροστά της κατά βάση τέσσερις επιλογές. Συγκεκριμένα, το Ισραήλ εκτιμάται ότι θα μπορούσε να χτυπήσει:
- ιρανικές πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, πολλές από τις οποίες βρίσκονται στο νησί Χαρκ (Khark) στον Περσικό Κόλπο, σε απόσταση περίπου 25 χλμ. από τις ακτές του Ιράν
- ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και υποδομές, αν και η διοίκηση Μπάιντεν έσπευσε να δηλώσει αντίθετη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο
- Ιρανούς αξιωματούχους (ο θάνατος του Ισμαήλ Χανίγια στην ιρανική πρωτεύουσα τον περασμένο Ιούλιο αποτελεί ανησυχητικό προηγούμενο)
- ή άλλα «σύμβολα» του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος εντός των ιρανικών συνόρων
Σύμφωνα με τον Κάσπιτ, οι Αμερικανοί ζήτησαν από τους Ισραηλινούς να αφήσουν στο απυρόβλητο όχι μόνο τις πυρηνικές αλλά και τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ιράν, φοβούμενοι τις επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν διεθνώς τα όποια «ενεργειακά» πλήγματα σε μια περίοδο όπως η τρέχουσα που είναι προεκλογική για τις ΗΠΑ, ειδικά εάν εκείνα πύκνωναν εν μέσω αλλεπάλληλων αντιποίνων.
«Οι ενεργειακές εγκαταστάσεις στα ανατολικά και στα δυτικά της Αραβικής Χερσονήσου προετοιμάζονται για πιθανές ισραηλινές επιθέσεις ενάντια στο Ιράν», σημειώνει –από το Ντουμπάι όπου βρίσκεται– η Τζένιφερ Γκνάνα, ανταποκρίτρια του ιστοχώρου Al-Monitor, υπογραμμίζοντας δύο στοιχεία: ότι περίπου το 31% της παγκόσμιας παραγωγής αργού προέρχεται από την περιοχή του Κόλπου, αλλά και ότι το Ιράν είναι ο τρίτος μεγαλύτερος πετρελαιοπαραγωγός στις τάξεις του OPEC.
Στην προσπάθειά του να σβήσει τη «ντροπή» της 7ης Οκτωβρίου που σε μεγάλο βαθμό βαρύνει προσωπικά τον ίδιο (με τον όρο «ντροπή» να αναφέρεται συγκεκριμένα στο ότι δεν απετράπησαν οι επιθέσεις της Χαμάς), ο Νετανιάχου άλλοι λένε ότι είναι πια διατεθειμένος να πάρει περισσότερα και μεγαλύτερα ρίσκα από ό,τι άλλοτε, και άλλοι ότι είναι αποφασισμένος να αλλάξει συνολικά τους συσχετισμούς στη Μέση Ανατολή.
Το περασμένο διάστημα η ισραηλινή ηγεσία πήρε όντως ρίσκα για τα οποία δικαιώθηκε στρατιωτικά, εκ του αποτελέσματος. Οσο όμως οι μάχες συνεχίζονται και τα μέτωπα διευρύνονται (βλ. ισραηλινές χερσαίες επιχειρήσεις στον Λίβανο, ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ισραήλ και Ιράν), θα αυξάνονται παράλληλα και οι κίνδυνοι ή οι πιθανότητες αποτυχίας. Οσο για τον στόχο της αλλαγής συνολικά των συσχετισμών στη Μέση Ανατολή, αυτός εξακολουθεί, με τα σημερινά δεδομένα, να φαντάζει μακρινός και αμφίβολος.
