Το ζεστό νερό θεωρείτο πολυτέλεια στο σπίτι όπου μεγάλωσε η Αντζελα Ράινερ, νυν αναπληρώτρια πρωθυπουργός της Βρετανίας. Ο Γουές Στρίτινγκ, υπουργός Υγείας, μεγάλωσε από μια χωρισμένη μητέρα που πούλαγε τα κοσμήματά της για να τα βγάλει πέρα. Ακροδεξιοί σκίνχεντ ξεφώνιζαν απειλές έξω από το σπίτι του νεαρού Ντέιβιντ Λάμι, του μαύρου Βρετανού που πλέον υπηρετεί ως υπουργός Εξωτερικών. Είναι γεγονός πως το υπουργικό συμβούλιο της νέας κυβέρνησης Στάρμερ είναι ένα από τα πιο «εργατικά» στην ιστορία της Βρετανίας. Ακόμη κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι ένα γνήσιο τέκνο της εργατικής τάξης, γιος βιομηχανικού εργάτη, που σε πρόσφατη συνέντευξη ανακάλεσε τις εποχές που οι πάροχοι έκοβαν το τηλέφωνο στο σπίτι του διότι οι γονείς του δεν είχαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.
Oμως, ενώ η νέα κυβέρνηση δείχνει να βρίσκεται πιο κοντά στον μέσο όρο των ανθρώπων που κυβερνά, εντούτοις οι Βρετανοί δεν δείχνουν να συγκινούνται ιδιαίτερα από αυτή την αλλαγή. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του ιστότοπου YouGov, μόλις ένας στους τέσσερις Βρετανούς πιστεύει πως οι υπουργοί της κυβέρνησης είναι «καθημερινοί άνθρωποι», ενώ σχεδόν τα δύο τρίτα θεωρούν πως δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τα προβλήματα των καθημερινών ανθρώπων.
Παρά την κοινωνικοοικονομική τους καταγωγή, τα περισσότερα πρόσωπα εντός του κόμματος θυμίζουν μάλλον «κλασικούς» πολιτικούς σε μια εποχή όπου το εκλογικό σώμα φαίνεται να θέλγεται όλο και λιγότερο από τη μέινστριμ πολιτική. «Ενας λόγος για τον οποίο οι πολιτικοί που προέρχονται από την εργατική τάξη βρίσκονται στη συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι επειδή έχουν συμφιλιωθεί με ένα μοντέλο άσκησης της εξουσίας, που πολλοί άνθρωποι βρίσκουν απωθητικό», δήλωσε στους New York Times ο Στίβεν Φίλντινγκ, καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, προσθέτοντας πως η άνοδος σε κάποιο θεσμικό αξίωμα αλλάζει άμεσα και απαρέγκλιτα τον τρόπο με τον οποίο σε βλέπει το κοινό. «Εάν είσαι μέλος της κυβέρνησης, τότε –εξ ορισμού– δεν είσαι πια ακριβώς εργατική τάξη».
Πολλοί πρώην πρωθυπουργοί (και όχι μόνο) έχουν θελήσει να καταγράψουν τις εμπειρίες τους από το κορυφαίο αξίωμα. Αλλοι απολογητικά, άλλοι με μία διάθεση ενδοσκόπησης και αναστοχασμού. Οχι όμως ο Μπόρις Τζόνσον. Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Unleashed» (Απελευθερωμένος), ο Τζόνσον μιλάει για την εποχή που ήταν δήμαρχος του Λονδίνου, την εποχή που ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Brexit, τα χρόνια του ως υπουργός Εξωτερικών και, τελικά, ως πρωθυπουργός. «Απομνημονεύματα ενός κλόουν» το χαρακτηρίζει καυστικά η βρετανική εφημερίδα Guardian. Χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, ο πρώην πρωθυπουργός μιλάει για τον εαυτό του και το πώς εξωτερικοί παράγοντες προσπάθησαν να δυσχεράνουν το έργο του, ενώ δίνει δικές του (αθωωτικές) ερμηνείες για περιστατικά όπως το διαβόητο Partygate, που εξόργισε τη βρετανική κοινωνία με τις συναθροίσεις στην προεδρική κατοικία ενόσω η χώρα βρισκόταν σε αυστηρό lockdown. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι μερικά από τα ανέκδοτά του δεν είναι εντυπωσιακά. Ο Τζόνσον φαίνεται πως είχε σκεφτεί στα σοβαρά μια ένοπλη επιδρομή στην Ολλανδία προκειμένου να φέρει εκατομμύρια δόσεις εμβολίου AstraZeneca στη Βρετανία. Θυμάται ακόμη πως παραλίγο να πνιγεί στις διακοπές του στη Σκωτία το καλοκαίρι του 2020, επειδή ήταν αποφασισμένος να καθίσει στη θάλασσα μέσα σε ένα φουσκωτό καγιάκ. Τέλος, φτάνει πολύ κοντά στο να υπονοήσει ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου τοποθέτησε ο ίδιος μια συσκευή παρακολούθησης στο ιδιωτικό του μπάνιο, την εποχή που ο Τζόνσον υπηρετούσε ως υπουργός Εξωτερικών.
