«Βλέπω εφιάλτες κάθε μέρα, ήταν σαν να με σκότωσαν και σήμερα πρέπει να ξαναγεννηθώ», λέει η Μάζαλ Ταζάζο στην «Κ». Στις 7 Οκτωβρίου 2023 βρισκόταν με τους φίλους της στο μουσικό φεστιβάλ Nova του Ισραήλ, όταν έγινε η επίθεση των τρομοκρατών. Προσποιήθηκε ότι ήταν νεκρή, καθώς γύρω οι άνδρες της Χαμάς δολοφονούσαν όποιον έβρισκαν στο πέρασμά τους. Η φίλη της, Ντανιέλ Κοέν, και ο φίλος της, Γιοχάι Μπεν Ζεχαρία, ήταν ανάμεσα στα 364 θύματα του φεστιβάλ, ενώ η ίδια κατάφερε να επιβιώσει με βαριές σωματικές βλάβες. Ενα χρόνο μετά, η Μάζαλ επαναφέρει στη μνήμη της τις άγριες στιγμές που έζησε, σε μια συνέντευξη που διακόπηκε αρκετές φορές λόγω της συναισθηματικής φόρτισης.
Στις 6 Οκτωβρίου η Μάζαλ επισκέφθηκε με τους φίλους της, Ντανιέλ Κοέν και Γιοχάι Μπεν Ζεχαρία, το φεστιβάλ Nova. Με το σύνθημα «φιλία, αγάπη και άπειρη ελευθερία», το φεστιβάλ διοργανώθηκε στην έρημο Νεγκέβ, σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τα σύνορα Γάζας – Ισραήλ. Οπως αφηγείται η Μάζαλ, «είχα συμμετάσχει στο φεστιβάλ Nova τρεις φορές στο παρελθόν, οπότε αγοράσαμε τα εισιτήρια τρεις μήνες πριν από την εκδήλωση».
«Το πάρτι ήταν καταπληκτικό και η νύχτα ήταν πολύ όμορφη γιατί ήμασταν σαν μια οικογένεια. Το τελευταίο βίντεο που τράβηξα ήταν στις 6.20 το πρωί. Μετά πήγα στη σκηνή μου για να πάρω τα γυαλιά ηλίου. Εκείνη τη στιγμή ακούω τις σειρήνες να ηχούν και βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Ωστόσο, ήμουν πιο χαλαρή γιατί μένω στην πόλη Νετιβότ κοντά στη Γάζα και σκέφτηκα πως είναι μόνο ρουκέτες. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που συνέβη…».
Η στιγμή της εισβολής
Τη στιγμή των πρώτων ρουκετών, εκατοντάδες τρομοκράτες της Χαμάς διεισδύουν εντός των ισραηλινών εδαφών προς τα κιμπούτς Κφαρ Αζά, Μπέρι και Ρέιμ, ενώ ένοπλοι τρομοκράτες προσγειώνονται με αλεξίπτωτα πλαγιάς κοντά στο φεστιβάλ στις 6.30 το πρωί. «Ο φύλακας ασφαλείας ήρθε με κάποιους άλλους τύπους και μας είπαν ότι πρέπει να φύγουμε, να πάρουμε τα πράγματά μας και να πάμε σπίτια μας. Ξαφνικά ακούμε τους θορύβους από τις ρουκέτες που εκρήγνυνται, η μουσική έχει σταματήσει.
»Γύρω στις 7.20 αρχίζουμε να οδηγούμε από τον δρόμο του φεστιβάλ προς τον κεντρικό δρόμο, αλλά κολλάμε στην κίνηση. Εκείνη τη στιγμή αρχίζουμε να ακούμε πυροβολισμούς και αναρωτιόμαστε “τι συμβαίνει;”. Δεν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί και προσπαθούμε να περάσουμε το μποτιλιάρισμα. Κινούμαστε με το αυτοκίνητο στα πλάγια και προσπαθούμε να περάσουμε ανάμεσα στα δέντρα. Ωστόσο, το αμάξι κολλάει επειδή υπήρχαν μεγάλες λακκούβες και δεν μπορούσε να κινηθεί».
«Οι πυροβολισμοί πλησιάζουν όλο και πιο κοντά», συνεχίζει η Μάζαλ, «και αρχίζουμε να βλέπουμε αστυνομικούς να πυροβολούν και να έρχονται όλο και πιο κοντά και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει. Ακούμε τους αστυνομικούς που πλησιάζουν και ουρλιάζουν ο ένας στον άλλον και οι πυροβολισμοί συνεχίζουν προς τα αριστερά. Είμαστε ακόμα στον παράδρομο του φεστιβάλ κολλημένοι και οι πυροβολισμοί ακούγονται στον κεντρικό δρόμο.
»Κρυβόμαστε στο πλάι του αυτοκινήτου μέχρι που καταλαβαίνουμε ότι όλα τα αυτοκίνητα που βλέπουμε μπροστά μας είναι εγκαταλελειμμένα και οι άνθρωποι έτρεχαν να φύγουν γιατί είδαν τους τρομοκράτες. Χρειαζόμαστε χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι συμβαίνει πραγματικά και ότι πρέπει να φύγουμε από αυτό το μέρος, να εγκαταλείψουμε το αυτοκίνητο και να τρέξουμε στον δρόμο με την ελπίδα ότι υπάρχουν περισσότεροι αστυνομικοί.
»Εγκαταλείπουμε λοιπόν το αμάξι μας και τρέχουμε προς τον κεντρικό δρόμο και καταλαβαίνουμε ότι μας πυροβολούν. Οι τρομοκράτες έρχονται από όλες τις πλευρές, σκύβουμε και σερνόμαστε ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Συνεχίζουν να μας πυροβολούν από όλες τις κατευθύνσεις και κρυβόμαστε μέσα στους θάμνους στην άκρη του δρόμου. Εκείνη τη στιγμή αρχίζουμε να ακούμε τις φωνές των Αράβων που πλησιάζουν και συνεχίζουν να πυροβολούν, φοβόμαστε…».
Το χτύπημα στο κεφάλι
«Στους θάμνους, η Ντανιέλ και ο Γιοχάι καλύπτουν τα σώματά τους. Εκανα το ίδιο, αλλά δεν ένιωθα ασφαλής σε αυτήν τη θέση. Γύρισα το σώμα μου να προστατεύσω το κεφάλι μου και έτσι το πρόσωπό μου κοιτούσε στο έδαφος. Επειτα από λίγα δευτερόλεπτα οι τρομοκράτες έρχονται. Φωνάζουν στα αγγλικά “σήκω, σήκω!” και ένας παίρνει το πίσω μέρος του όπλου του και με κοπανάει στο κεφάλι. Ολα μαυρίζουν, χτυπούν ακόμα και το χέρι μου και τώρα είμαι αναίσθητη.
Με σκότωσαν εκείνη την ημέρα και σήμερα πρέπει να ξαναγεννηθώ και να ξεκινήσω από την αρχή. Φοβάμαι να βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο όπου επικρατεί τρέλα. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή είμαι Ισραηλινή και Εβραία; Στο πάρτι ήταν Αραβες, μουσουλμάνοι, χριστιανοί και άνθρωποι που δεν ήταν από τη χώρα, και αυτοί (οι τρομοκράτες) ήθελαν μόνο να υποφέρουμε.
»Υστερα από λίγο οι αισθήσεις μου επανέρχονται, συνεχίζω να προσποιούμαι ότι είμαι νεκρή και νιώθω κάποιον να μου τεντώνει τα πόδια και να αρχίζει να με δένει με σχοινιά. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι να κάνω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να προσποιηθώ ότι είμαι νεκρή, και αρχίζουν να μιλούν μεταξύ τους στα αραβικά. Ενας από αυτούς έρχεται κοντά μου, πιάνει το πρόσωπό μου, προσπαθώ να μην κινούμαι, με κοιτάζει για να δει αν είμαι νεκρή και με βλέπει με το λευκό πουκάμισο μέσα στο αίμα από το κεφάλι μου. Μάλλον υπέθεσε ότι ήμουν νεκρή και με άφησε στο έδαφος. Αφησαν τα σχοινιά που με είχαν δέσει και έφυγαν. Ημουν άσχημα χτυπημένη. Το κεφάλι μου είχε ανοίξει και ήμουν σίγουρη ότι θα πεθάνω. Δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει, βρισκόμουν στο έδαφος και προσευχόμουν στον Θεό. Χάνω τις αισθήσεις μου…».
«Ξυπνάω μετά δύο ώρες, περίπου στις 11.30, και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να αναζητήσω τη φίλη μου την Ντανιέλ. Φωνάζω, “Ντανιέλ, Ντανιέλ” και δεν απαντάει. Πιάνω το κεφάλι και βλέπω ότι είναι νεκρή. Κοιτάω προς τα δεξιά και βλέπω τον Γιοχάι δίπλα μου, επίσης νεκρό. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει… Ξέρω μόνο ότι είμαι μόνη μου και μιλάω με τον Θεό, τον παρακαλώ να σταματήσει αυτή η ψευδαίσθηση. Οι πυροβολισμοί δεν σταματούν και νιώθω κάποιον να έρχεται κοντά μου ξανά. Είμαι σίγουρη ότι είναι τρομοκράτης και άρχισε να κοιτάζει το σώμα μου και προσποιούμαι ότι δεν αναπνέω».
«Μετά 15 λεπτά νιώθω ότι υπάρχει κάποιος που κρύβεται στους θάμνους πιο μακριά και δεν είναι τρομοκράτης», θυμάται η Μάζαλ. «Κουνάω με προσοχή το κεφάλι μου και βλέπω μια 22χρονη κοπέλα που ήταν στο φεστιβάλ Nova και έχασε τους φίλους της. Κοίταξε να δει αν είχα πάνω μου το τηλέφωνό μου και στην αρχή δεν το βρήκε γιατί είχα πέσει πάνω του. Ηταν σίγουρη ότι ήμουν νεκρή και είδε ότι σκότωσαν τον φίλο μου τον Γιοχάι. Τελικά βρίσκει το τηλέφωνο και στέλνει με μήνυμα στο WhatsApp την τοποθεσία μας.
»Ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο ένιωσα ότι κάτι συνέβαινε και κοίταξα γύρω μου και είδα φωτιά. Οι τρομοκράτες είχαν βάλει φωτιά στους θάμνους και έκαιγαν τα πάντα. Η φωτιά άρχισε να έρχεται από τα πλάγια προς το μέρος μας και άρχισε να με τρομάζει περισσότερο από τους τρομοκράτες στον δρόμο. Λέω στην κοπέλα “βγαίνω έξω”. Βλέπω ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο και τρέχω, δεν το σκέφτομαι· είδα τη φωτιά και προτίμησα να δεχτώ μια σφαίρα παρά να καώ ζωντανή, και έτρεξα…
»Ανοίγω την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου, μπαίνω μέσα και κάθομαι στο πάτωμα με τα χέρια μου στο κεφάλι σαν μπάλα για να μη φαίνομαι από τα παράθυρα. Βρίσκω μια κουβέρτα και σκεπάζομαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου, μόνο ότι υπάρχουν αυτοκίνητα που καίγονται και ακούγονται εκρήξεις. Οι τρομοκράτες συνεχίζουν να πυροβολούν, άλλοτε πιο κοντά και άλλοτε πιο μακριά. Και ξαφνικά ένας “άγγελος” ανοίγει την μπροστινή πόρτα. Το όνομά του είναι Ιτάι και ήταν στο φεστιβάλ όπως και εγώ και κρυβόταν στους θάμνους.
»Η κοπέλα που είχα βρει στους θάμνους δεν έβγαινε έξω, φοβόταν τους τρομοκράτες και κάηκε λίγο από τη φωτιά που είχε φτάσει πλέον μέχρι εμάς. Ωστόσο, τη στιγμή που οι τρομοκράτες άρχισαν να απομακρύνονται από εκείνο το σημείο, βγήκε και αυτή έξω και με πήραν, βρήκαμε το αυτοκίνητό τους και πήγαμε σε ένα ασφαλές μέρος. Πρέπει να σας πω ότι όλοι οι άνθρωποι που κρύβονταν στους θάμνους πέθαναν. Είδα ανθρώπους πυροβολημένους, πιθανότατα φίλους, γιατί κάθονταν δίπλα δίπλα και ήταν γεμάτοι αίματα.
»Στις τρεις το απόγευμα μιλήσαμε με κάποιον στο τηλέφωνο και μας είπε πώς να πάμε με ασφάλεια στο νοσοκομείο. Οπως κινούμασταν βλέπαμε πτώματα στον δρόμο. Δεν ξέρω πώς καταφέραμε να φύγουμε από αυτό το μέρος και δεν μπορώ να εξηγήσω πώς βρίσκομαι σήμερα εδώ, μόνο ο Θεός ξέρει.
»Στο νοσοκομείο με χειρούργησαν και περιμένω να κάνω άλλο ένα χειρουργείο, αλλά δεν είναι τίποτα, όταν είδα τον φίλο μου (τον Γιοχάι) που τον βρήκαν μετά μια εβδομάδα καμένο».
Ενα χρόνο μετά τη φρίκη της 7ης Οκτωβρίου, η Μάζαλ περιγράφει ότι η πιο δύσκολη στιγμή είναι όταν είδε τον Γιοχάι νεκρό. «Βλέπω εφιάλτες κάθε μέρα», εξηγεί συγκινημένη. «Τους σκέφτομαι όλη μέρα και γίνεται δυσκολότερο όταν νυχτώνει».
«Με σκότωσαν εκείνη την ημέρα και σήμερα πρέπει να ξαναγεννηθώ και να ξεκινήσω από την αρχή», προσθέτει και σημειώνει: «Φοβάμαι να βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο όπου επικρατεί τρέλα. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή είμαι Ισραηλινή και Εβραία; Στο πάρτι ήταν Αραβες, μουσουλμάνοι, χριστιανοί και άνθρωποι που δεν ήταν από τη χώρα, και αυτοί (οι τρομοκράτες) ήθελαν μόνο να υποφέρουμε».
Σήμερα, με περισσότερους από 100 αιχμαλώτους στη Γάζα, η Μάζαλ απευθύνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα. «Δεν καταλαβαίνω πώς κάνουμε διαπραγματεύσεις για την ανθρώπινη ζωή σαν να διαπραγματευόμαστε για χρήματα ή γη», υπογραμμίζει και συμπληρώνει με αγανάκτηση: «Αγωνιζόμαστε να φέρουμε τους ανθρώπους μας πίσω και πρέπει να είστε μαζί μας γιατί είμαστε και εμείς άνθρωποι που πατάμε σε αυτήν τη γη. Αυτή τη στιγμή στη Γάζα κρατούνται αιχμάλωτα δύο μωρά παιδιά και κάποιοι βγαίνουν και λένε στον κόσμο ότι κάνουμε γενοκτονία, ενώ εμείς τους ενημερώνουμε πριν επιτεθούμε για να εκκενώσουν τις περιοχές τους. Αντιθέτως, κανείς δεν με ενημέρωσε πριν σκοτώσουν τους φίλους μου…».
Κεντρική φωτό: Αεροφωτογραφία από την τοποθεσία όπου διοργανώθηκε το φεστιβάλ Nova τον Οκτώβριο του 2023 στην έρημο Νεγκέβ, σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τα σύνορα Γάζας – Ισραήλ. Λίγες ημέρες μετά την επίθεση, στο σημείο είχαν απομείνει μόνο τα καμένα αυτοκίνητα των κατασκηνωτών – υπόμνηση της φρίκης που έζησαν εκατοντάδες άνθρωποι κατά την επιδρομή της Χαμάς. [Sergey Ponomarev / The New York Times]
