Ενας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τη στιγμή που ήχησαν οι πρώτοι συναγερμοί αεροπορικής επίθεσης στο νότιο Ισραήλ κατά την επίθεση της Χαμάς. Ενοπλα μέλη της οργάνωσης σκότωσαν περίπου 1.200 ανθρώπους και αιχμαλώτισαν 250 ομήρους εκείνη την ημέρα, σύμφωνα με τα ισραηλινά στοιχεία.
Μερικές ημέρες μετά, και εν μέσω σφοδρών βομβαρδισμών στη Γάζα, το Ισραήλ ξεκίνησε χερσαία εισβολή στον παλαιστινιακό θύλακα, κατά την οποία σχεδόν 42.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, με βάση τις υγειονομικές αρχές της περιοχής, ενώ περισσότεροι από 2,3 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί.
Εξι φωτογράφοι που κάλυψαν τον πόλεμο για τους New York Times μιλούν για τις φωτογραφίες που κατέγραψαν και αδυνατούν, μέχρι σήμερα, να ξεχάσουν. Ακολουθούν σκληρές εικόνες.
Τρέχοντας για καταφύγιο
Ο φωτογράφος, Ταμίρ Καλίφα θυμάται ότι τη στιγμή που τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία στο Ασκελόν ακούγονταν σειρήνες. Ηταν το απόγευμα της 7ης Οκτωβρίου, και η γυναίκα που τρέχει να βρει καταφύγιο είναι η Εβγκενία Σιμάνοβιτς η οποία είχε φτάσει εκεί για να δει σε τι κατάσταση βρισκόταν το σπίτι της.
«Η κ. Σιμάνοβιτς και εγώ είχαμε μόλις αρχίσει να μιλάμε. Αλλά στο Ασκελόν, έχεις μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να φτάσεις σε ασφαλές σημείο μόλις ηχήσει η σειρήνα. Κοιτάζοντας πίσω, αισθάνομαι ότι αυτή η εικόνα αποτυπώνει την αίσθηση του σοκ, του αποπροσανατολισμού και της αγωνίας που ένιωσαν οι Ισραηλινοί καθώς εκτυλισσόταν η επίθεση. Ακόμα και εκείνη τη στιγμή, πολύ πριν φανεί η έκταση της επίθεσης, υπήρχε μια διαφορετική αίσθηση από προηγούμενους πολέμους. Ωστόσο, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι επρόκειτο να ακολουθήσει», αναφέρει ο Καλίφα.
Μεταφέροντας πτώματα
Στις 10 Οκτωβρίου, θυμάται ο φωτογράφος Σεργκέι Πονομάρεφ, η ατμόσφαιρα στο κιμπούτς του Κφαρ Αζά στο Ισραήλ ήταν γεμάτη αβεβαιότητα και φόβο.
«Ηταν η τρίτη μέρα μετά την επίθεση της Χαμάς και η δεύτερη μέρα μου στο Ισραήλ. Οι στρατιώτες ανέσυραν πτώματα από τα σπίτια και τα πτώματα ορισμένων από τους επιτιθέμενους βρίσκονταν ακόμα στο έδαφος. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μέρη που χτυπήθηκαν από την επίθεση», αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Πονομάρεφ και συνεχίζει: «Θυμάμαι ότι έπρεπε να καταγράψω προσεκτικά αυτό που έβλεπα. Εκείνη την εποχή δεν γνωρίζαμε πόσοι Ισραηλινοί είχαν σκοτωθεί ή απαχθεί. Ακούγονταν παντού φήμες».
Οικογενειακός θρήνος
Αυτή η γυναίκα βρισκόταν έξω από το νοσοκομείο Μαρτύρων του Αλ-Ακσά στο Ντείρ αλ-Μπαλάχ στη Λωρίδα της Γάζας. Η φωτογράφος Σαμάρ Αμπού Ελούφ θυμάται ότι τα πτώματα των Παλαιστινίων που είχαν σκοτωθεί ήταν τόσα πολλά εκείνη την ημέρα που οι υγειονομικές αρχές τα είχαν παρατάξει σε σειρές έξω από το νοσοκομείο.
«Η γυναίκα κινούνταν κατά μήκος των σειρών με τα πτώματα, ψάχνοντας για τα αδέλφια της και την αδελφή της. Μόλις βρήκε την αδελφή της, η οποία, όπως είπε, ήταν έγκυος και είχε συσπάσεις το προηγούμενο βράδυ, άρχισε να της μιλάει. “Φοβόσουν τον τοκετό και τώρα πήγες να ξεκουραστείς πριν χρειαστεί να το περάσεις”, της είπε. Μίλησε και στα αδέρφια της, φωνάζοντας τα ονόματά τους. Εκλαιγε και οι άνθρωποι την παρηγορούσαν», αναφέρει η Αμπού Ελούφ.
Οσα κουβαλούσαν
«Περπατώντας στον τόπο της σφαγής του φεστιβάλ Nova, είδα αντικείμενα που μου θύμιζαν τα δικά μου: σαγιονάρες, οδοντόβουρτσες, σακίδια πλάτης, όλα γνώριμες μάρκες. Η περιοχή είχε γίνει μια κλειστή στρατιωτική ζώνη, σχεδόν έρημη, και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν οι βομβαρδισμοί στο βάθος. Μερικά από αυτά τα αντικείμενα θα μπορούσαν να ανήκουν σε ανθρώπους που γνώριζα προσωπικά. Η αντίθεση ανάμεσα στην ομορφιά αυτής της περιοχής και στα απομεινάρια τόσων δολοφονιών, με την παρατεταμένη μυρωδιά του θανάτου, έφερε έναν συνδυασμό συναισθημάτων που ποτέ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βίωνα», λέει ο φωτογράφος, Αμίτ Ελκαγιάμ.
Απώλειες
«Το βλέμμα αυτού του παιδιού με έχει στοιχειώσει», δηλώνει ο φωτογράφος Γιουσέφ Μασούντ.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε έξω από το νοσοκομείο Νάσερ στη Χαν Γιουνίς της Γάζας. Ο Μασούντ κοιμόταν στο εν λόγω νοσοκομείο και όταν άκουσε μια έκρηξη και ασθενοφόρα έσπευσε στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών.
«Αυτό το αγόρι ήταν ένα από τα πρώτα που μεταφέρθηκαν μέσα στη φασαρία και το χάος. Οι τραυματιοφορείς το μετέφεραν γρήγορα μέσα. Πρόλαβα και το είδα μόνο μέσα από τη φωτογραφική μου μηχανή. Ηταν καλυμμένο με σκόνη, στάχτη και αίμα. Τα μάτια του με διαπέρασαν. Μετά το παιδί συνέχισαν να έρχονται και άλλοι τραυματίες και νεκροί. Ο αέρας μύριζε αίμα», θυμάται ο Μασούντ.
Στο σκοτάδι
Είναι Νοέμβριος του 2023 και τα ισραηλινά στρατεύματα έχουν φτάσει έξω από το νοσοκομείο Αλ-Σίφα, το μεγαλύτερο ιατρικό συγκρότημα της Γάζας.
«Μας πήγαν εκεί σε μια νύχτα που δεν είχε φεγγάρι. Οι οδηγοί των τεθωρακισμένων οχημάτων φορούσαν γυαλιά νυχτερινής όρασης για να περιηγηθούν στους σκονισμένους δρόμους. Καθώς εισερχόμασταν στην πόλη της Γάζας, μπορούσαμε να διακρίνουμε το ελάχιστο περίγραμμα της καταστροφής που μας περιέβαλλε», θυμάται ο Ντάνιελ Μπερεχουλάκ και συνεχίζει:
«Στον χώρο του νοσοκομείου συναντήσαμε ερείπια […] Ο στρατός δεν μας επέτρεψε να πάρουμε συνεντεύξεις από ασθενείς ή ιατρικό προσωπικό. Το Ισραήλ ισχυρίστηκε ότι το συγκρότημα λειτουργούσε ως κέντρο διοίκησης και αποθήκη όπλων για τη Χαμάς, αλλά αυτό που μας έδειξαν [οι αποδείξεις] δεν ήταν ξεκάθαρο. Είχαν περάσει πέντε εβδομάδες από την έναρξη του πολέμου και ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα υπολογιζόταν ήδη σε 11.000».
