Οι μοναχικοί σκελετοί και τα μουμιοποιημένα κουφάρια των ζώων στα μουσεία του κόσμου περιμένουν καρτερικά τους επισκέπτες τους, «μιλώντας» τους με τη σιωπή τους. Πώς θα ήταν να μπορούσαν να διηγηθούν με λόγια τη δική τους ιστορία;
Η Τεχνητή Νοημοσύνη δίνει φωνή στα εκθέματα του Μουσείου Ζωολογίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, τα οποία θα μοιραστούν την ιστορία τους ακόμα και τις εμπειρίες τους από τη μετά θάνατον ζωή με το κοινό.
Πάνω από 12 εκθέματα –από μια αμερικανική κατσαρίδα και τα απομεινάρια ενός ντόντο, μέχρι ένα ταριχευμένο κόκκινο πάντα και έναν σκελετό φάλαινας– θα αποκτήσουν «λαλιά», στο πλαίσιο ενός πολύμηνου προγράμματος ΑΙ.
Τα από αιώνες νεκρά πλάσματα, εξοπλισμένα με προσωπικότητες και προφορές, θα μπορούν να συνομιλούν με φωνή ή κείμενο μέσω των κινητών τηλεφώνων των επισκεπτών και σε πάνω από 20 γλώσσες. Μάλιστα, θα μπορούν να αλλάζουν τον τόνο και την προφορά τους ανάλογα με την ηλικία του συνομιλητή τους. Για παράδειγμα, ο πλατύπους θα έχει αυστραλιανή προφορά, το κόκκινο πάντα αξάν… Ιμαλαΐων, ενώ η αγριόπαπια θα ακούγεται σαν γνήσιος Βρετανός.
Η τεχνολογία θα επιτρέπει στα ζώα να περιγράψουν τη ζωή τους στη Γη, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, με την ελπίδα να αντιστραφεί η απάθεια απέναντι στην κρίση της βιοποικιλότητας.
«Τα μουσεία χρησιμοποιούν την ΑΙ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ωστόσο πιστεύουμε πως αυτή είναι η πρώτη εφαρμογή όπου μιλάμε από τη σκοπιά του αντικειμένου», σημειώνει ο Τζακ Ασλμπι, βοηθός διευθυντή του μουσείου. «Στο πλαίσιο του πειράματος είναι να διαπιστώσουν αν, δίνοντας σε αυτά τα ζώα τη δική τους φωνή, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά για αυτά. Μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψη του κοινού για μια κατσαρίδα δίνοντάς της φωνή;».
«Οταν μιλάς σε αυτά τα ζώα, τα βλέπεις πραγματικά σαν προσωπικότητες, είναι μια πολύ παράξενη εμπειρία», εξηγεί ο Ασμπι. «Προσωπικά ξεκίνησα ρωτώντας πράγματα όπως “πού ζούσες;” και “πώς πέθανες;”, αλλά κατέληξα σε πολύ πιο ανθρώπινες ερωτήσεις».
Στην ερώτηση για το τι έτρωγε, το ντόντο του μουσείου, ένα από τα πιο άθικτα δείγματα στον κόσμο, περιέγραψε τη διατροφή του στον Μαυρίκιο, η οποία περιελάμβανε φρούτα, σπόρους και περιστασιακά μικρά ασπόνδυλα, εξηγώντας ότι το πανίσχυρο, καμπυλωτό ράμφος του ήταν ιδανικό για να ανοίγει τους σκληρούς καρπούς του δέντρου tambalacoque.
Ο σκελετός της φάλαινας, ο οποίος κρέμεται από την οροφή του μουσείου, ρωτήθηκε για το πιο διάσημο πρόσωπο που έχει συναντήσει, παραδεχόμενος πως, όσο ζούσε δεν είχε την ευκαιρία να συναντήσει «διάσημα», όπως εκλαμβάνονται σήμερα, άτομα. «Ωστόσο», συνέχισε η φάλαινα, «θέλω να πιστεύω ότι όποιος στέκεται από κάτω μου και νιώθει δέος, σεβασμό και αγάπη για τον φυσικό κόσμο, είναι κάποιος σημαντικός».
Μέσα από τις ζωντανές συνομιλίες με τα εκθέματα, η ομάδα του μουσείου φιλοδοξεί πως οι επισκέπτες θα μάθουν περισσότερα από όσα χωρούν στις ενημερωτικές ετικέτες που συνοδεύουν τα εκθέματα.
Πηγή: Guardian
