Ο θάνατος του ηγέτη της Χαμάς Γιαχία Σινουάρ, ο οποίος σκοτώθηκε την Τετάρτη από τις ισραηλινές δυνάμεις στη Γάζα, αποτελεί σημαντικό πλήγμα για την παλαιστινιακή ισλαμιστική οργάνωση.
Το Ισραήλ έχει θέσει την εξόντωση της ηγεσίας της Χαμάς στο επίκεντρο του πολέμου στη Γάζα και θεωρούσε τον Σινουάρ ως βασικό στόχο του.
Ο Σινουάρ, ο οποίος θεωρούνταν επί μακρόν από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες ως ο σχεδιαστής της στρατιωτικής στρατηγικής της Χαμάς στη Γάζα, ανέλαβε επίσης τον ρόλο του πολιτικού ηγέτη της οργάνωσης πριν από δύο μήνες, μετά τη δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγια.
Δεν υπάρχουν πολλές διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με την ακριβή δομή της Χαμάς και τα ηγετικά στελέχη της. Ακολουθεί ό,τι είναι γνωστό για όσα από αυτά εκτιμάται ότι είναι ακόμη στη ζωή ή η τύχη τους αγνοείται και ενδέχεται να διαδεχθούν τον Γιαχία Σινουάρ.
Χαλέντ Μεσάλ, πρώην πολιτικός ηγέτης της Χαμάς
Γεννημένος κοντά στην πόλη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης, ο Μεσάλ έγινε επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς το 1996 και ηγείτο της οργάνωσης από την εξορία. Δύο χρόνια αργότερα, Ισραηλινοί πράκτορες του έκαναν ένεση με δηλητήριο βραδείας δράσης στην Ιορδανία, στέλνοντάς τον σε κώμα. Σώθηκε από αντίδοτο που του παρείχε το Ισραήλ στο πλαίσιο διπλωματικής συμφωνίας με την Ιορδανία.
Ο Μεσάλ πέρασε την καριέρα του μετακινούμενος από το ένα αραβικό κράτος στο άλλο, ζώντας στο Κουβέιτ, στην Ιορδανία, στο Κατάρ και στη Συρία. Οταν παραιτήθηκε από την ηγεσία του πολιτικού γραφείου, τον διαδέχθηκε το 2017 ο Χανίγια. Ο Μεσάλ παραμένει αξιωματούχος με μεγάλη επιρροή στην ομάδα.
Χαλίλ αλ Χάγια, υπαρχηγός της Χαμάς
Ο Αλ Χάγια, ο οποίος ζει εξόριστος στο Κατάρ, είναι αξιωματούχος της Χαμάς εδώ και δεκαετίες και υπαρχηγός του Σινουάρ.
Επέζησε από ισραηλινή απόπειρα δολοφονίας το 2007, όταν αεροπορική επιδρομή στο σπίτι του στη Γάζα σκότωσε μέλη της οικογένειάς του ενώ ο ίδιος δεν βρισκόταν εκεί.
Μούσα Αμπού Μαρζούκ, μέλος του κορυφαίου πολιτικού γραφείου της Χαμάς
Ενας από τους ιδρυτές της Χαμάς, ο Αμπού Μαρζούκ, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου βοήθησε στην ίδρυση παραρτήματος της Παλαιστινιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, από την οποία δημιουργήθηκε η Χαμάς, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων.
Αργότερα πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου βοήθησε στην ίδρυση ισλαμικών ιδρυμάτων, πολλά εκ των οποίων επικεντρώνονται στην παλαιστινιακή υπόθεση. Το 1996, όταν ήταν επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, αντιμετώπισε ισραηλινές κατηγορίες για χρηματοδότηση και ενίσχυση της Χαμάς, η οποία θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ. Επειτα από 22 μήνες κράτησης σε φυλακή του Μανχάταν, ως ύποπτος για τρομοκρατία, συμφώνησε να παραιτηθεί από το καθεστώς του μόνιμου κατοίκου στις Ηνωμένες Πολιτείες και δήλωσε ότι δεν αμφισβητεί τις κατηγορίες για τρομοκρατία που οδήγησαν στην κράτησή του. Στη συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες τον απέλασαν στην Ιορδανία.
Μοχάμεντ Ντέιφ, διοικητής του στρατιωτικού σκέλους της Χαμάς (το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι τον δολοφόνησε)
Ο Ντέιφ, ένας ακόμη από τους φερόμενους «εγκεφάλους» των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου, εντάχθηκε στη Χαμάς σε νεαρή ηλικία. Το 2002 έγινε ηγέτης της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς, των Ταξιαρχιών Κασάμ, διαδεχόμενος τον ιδρυτή της, ο οποίος σκοτώθηκε σε ισραηλινό χτύπημα. Ο Ντέιφ έχει έκτοτε ενορχηστρώσει πολλές επιθέσεις στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης μιας σειράς βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας το 1996.
Τον Ιούλιο, οι ισραηλινές δυνάμεις βομβάρδισαν πυκνοκατοικημένη παράκτια περιοχή της Γάζας με βαριά πυρομαχικά σε μία προσπάθεια να σκοτώσουν τον Ντέιφ. Δεκάδες κάτοικοι της Γάζας σκοτώθηκαν στην επίθεση. Ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε αργότερα ότι σκότωσε τον Ντέιφ κατά την επίθεση. Η Χαμάς δεν επιβεβαίωσε ούτε διέψευσε τον θάνατό του.
Βρισκόταν στην κορυφή λίστας με τους πλέον καταζητούμενους τρομοκράτες του Ισραήλ για δεκαετίες, ενώ νωρίτερα είχε αποφύγει περισσότερες από οκτώ απόπειρες δολοφονίας του, σύμφωνα με τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Το 2014, ισραηλινή αεροπορική επιδρομή σκότωσε μία από τις συζύγους και τον μικρό γιο τους.
Πηγή: New York Times
