Τα κορίτσια παίζουν λιγότερο από τα αγόρια στη φύση, ακόμη και στην ηλικία των δύο ετών. Σ’ αυτό το συμπέρασμα κατέληξε η πρώτη μεγάλη εθνική έρευνα για το παιχνίδι στην προσχολική ηλικία στη Βρετανία, που δημοσιεύθηκε χθες στην εφημερίδα The Guardian. Τη μελέτη έφερε εις πέρας ομάδα καθηγητών και φοιτητών από τα Πανεπιστήμια του Εξετερ και του Κέμπριτζ, η οποία μίλησε με περισσότερους από 1.100 γονείς και φροντιστές παιδιών ηλικίας δύο, τριών και τεσσάρων ετών στην Αγγλία, στη Σκωτία και την Ουαλλία.
Οι ερευνητές, που περίμεναν να δουν τα μεγαλύτερα παιδιά να κοινωνικοποιούνται αναλαμβάνοντας συγκεκριμένους έμφυλους ρόλους σε μεγαλύτερη ηλικία, εντυπωσιάστηκαν βλέποντας πως τέτοια μοτίβα συμπεριφοράς ξεκινούν σε τόσο μικρή ηλικία. Αυτό τους γέννησε φόβους για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία των κοριτσιών, καθώς παρουσιάζουν μείωση της φυσικής δραστηριότητας μεγαλώνοντας και έχουν περισσότερες πιθανότητες από τα αγόρια να εμφανίσουν προβλήματα φυσικής υγείας. Η μελέτη ανακάλυψε ακόμη πως τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες παίζουν λιγότερο εκτός σπιτιού σε σχέση με τα λευκά παιδιά ενώ, όπως είναι φυσικό, τα παιδιά στα αστικά κέντρα παίζουν λιγότερο έξω σε σχέση με τα παιδιά της περιφέρειας. «Τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν ανισότητες σε σχέση με το παιχνίδι ακόμη και στις νεότερες ηλικιακές ομάδες οι οποίες μπορούν να επιδεινώσουν τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες στην υγεία», αναφέρει το κείμενο της έρευνας.
Η ακαδημαϊκή ομάδα ρώτησε τους κηδεμόνες πόση ώρα περνούν τα παιδιά παίζοντας στο σπίτι, σε κάποιον κήπο, στον δρόμο, σε παιδική χαρά ή σε χώρους πράσινου. Επειτα υπολόγισαν τον χρόνο που αφιερώνουν γενικώς σε παιχνίδι, σε παιχνίδι εκτός σπιτιού και σε «περιπετειώδες» παιχνίδι. Βρήκαν πως τα παιδιά προσχολικής ηλικίας περνούσαν περίπου τέσσερις ώρες την ημέρα παίζοντας, από τις οποίες μία ώρα και 45 λεπτά επενδύονταν σε παιχνίδι εκτός σπιτιού, κυρίως σε μικρούς κήπους και αυλές σπιτιών. Εκτός σπιτιού τα παιδιά παίζουν σε παιδικές χαρές και χώρους πρασίνου, ενώ το περιπετειώδες παιχνίδι συνήθως γίνεται σε ειδικά σχεδιασμένους εσωτερικούς χώρους όπως είναι οι παιδότοποι. «Αυτές οι εμπορικές επιλογές είναι σχετικά νέα προσθήκη στις δυτικές κοινωνίες και η δημοτικότητά τους διαρκώς αυξάνεται», αναφέρει η μελέτη. «Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός πως τα εσωτερικά κέντρα παιχνιδιού παρέχουν έναν ασφαλή χώρο που αφαιρεί από τους γονείς τις ανησυχίες για τον καιρό, την κίνηση των οχημάτων και άλλους κινδύνους».
Η δρ Κάθριν Χέσκεθ, συνεπικεφαλής της έρευνας και εργαζόμενη στο Συμβούλιο Επιδημιολογικής Ερευνας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, δήλωσε πως «είναι ανησυχητικό ότι στην ηλικία των δύο χρόνων βλέπουμε ήδη τέτοιες διαφορές στον χρόνο που περνούν τα κορίτσια σε σχέση με τα αγόρια παίζοντας στη φύση. Μεγαλώνοντας τα παιδιά αυτά είναι πολύ πιθανό να αναλάβουν κοινωνικούς ρόλους που σχετίζονται με το φύλο τους και τότε να περνούν ακόμα λιγότερο χρόνο στη φύση. Δεδομένης της σύνδεσης μεταξύ του παιχνιδιού εκτός σπιτιού και της ψυχικής υγείας, μας ανησυχεί να βλέπουμε πως τα κορίτσια ξεκινούν με μειονέκτημα τόσο νωρίς στη ζωή τους».
Μια διαφορετική έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2012 και επικεντρωνόταν στο παιχνίδι των ηλικιών 5-11 αποκάλυψε μια σημαντική μείωση της ελευθερίας των παιδιών να παίζουν έξω χωρίς επιτήρηση από γενιά σε γενιά. Βρήκε ακόμη πως τα παιδιά που περνούσαν περισσότερο χρόνο παίζοντας έξω είχαν λιγότερα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης. Η Χέλεν Ντοντ, καθηγήτρια παιδοψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Εξετερ, που επίσης συμμετείχε στην έρευνα δήλωσε: «Οταν τα παιδιά παίζουν στη φύση, όταν ανεβαίνουν σε δέντρα ή κάθονται στο έδαφος, συνδέονται με αυτή. Μπορούν να γεννηθούν σοβαρά προβλήματα εάν δεν τους δοθούν αρκετές ευκαιρίες να παίξουν σε ένα τολμηρό περιβάλλον και να μάθουν να διαχειρίζονται συναισθήματα αβεβαιότητας και άγχους με ακίνδυνο τρόπο».
