Η Εϊμι Ντέιβιντσον, αρθρογράφος και ρεπόρτερ του «New Yorker», γράφει στην έκδοση της 7ης Νοεμβρίου του περιοδικού κάτι πολύ σημαντικό, σ’ ένα εκτενές κείμενο για την υπόθεση με τις διαρροές των emails της Χίλαρι Κλίντον: «Το ότι για τους συνηγόρους της Κλίντον όλα αυτά (σ.σ.: όσα αναφέρονται στα μηνύματα) είναι απλώς συνηθισμένη πολιτική αρκεί για να εξηγήσει τον λόγο που τόσο πολλοί Αμερικανοί δεν έχουν καμιάν εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και, ίσως, τον λόγο που η πολιτική πρέπει να αλλάξει. Η ίδια η Κλίντον πρέπει να καταστήσει σαφές ότι μπορεί να φέρει αυτή την αλλαγή. Και της έχει μείνει μία βδομάδα για να το καταφέρει».
Είναι πράγματι προκλητική η υποβάθμιση του γεγονότος από τους συνηγόρους της προεδρικής υποψηφίας των Δημοκρατικών, αλλά αυτή είναι η δουλειά τους. Εντούτοις, ακόμη κι αν ήθελε κανείς να παρακάμψει το περιεχόμενο ως «συνηθισμένο», «μια απ’ τα ίδια», θα ήταν σχεδόν αδύνατον να διαγράψει το γεγονός καθαυτό.
Οσο κι αν ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, φάνηκε δηκτικός απέναντι στην «ασάφεια» των νέων δηλώσεων του διευθυντή του FBI Τζέιμς Κόουμι, σε μία, κατά τα άλλα, ωραία ομιλία υπέρ της Κλίντον στο Οχάιο την περασμένη Τρίτη, το «στίγμα» του σοβαρού παραπτώματος της Δημοκρατικής υποψηφίας θα παραμένει, έστω και ως μία θολή, ακαθόριστη αχλή.
Αυτό, ωστόσο, που παρατηρείται στον διεθνή αλλά και στον καθ’ ημάς Τύπο είναι ότι αυτό το γεγονός αποτελεί κάτι που θα μπορούσαμε να «συγχωρήσουμε» στη Χίλαρι Κλίντον και ότι, τελικά, μάλλον ήταν «μια απ’ τα ίδια». Ηταν; Οι δηλώσεις του διευθυντή του FBI τον περασμένο Ιούλιο διασαφήνισαν ότι η προεδρική υποψήφια είναι «καθαρή». Από την άλλη, όσον αφορά τις νέες αποκαλύψεις του Γραφείου την προπερασμένη Παρασκευή, ο πρόεδρος Ομπάμα αλλά και η ίδια η Κλίντον έχουν δίκιο: «Αν έχετε κάτι σαφές να πείτε, πείτε το».
Ας κάνουμε μιαν υπόθεση εργασίας, πληκτική αλλά απαραίτητη: τι θα γινόταν αν αυτό είχε συμβεί στον Τραμπ; Χαλασμός Κυρίου. Με τη Χίλαρι Κλίντον, πάντως, είμαστε και φαινόμαστε επιεικείς. Το πρόβλημα σε τούτη την περίπτωση είναι ότι έχουμε λόγο – και, μάλλον, δίκιο. Η υπόθεση με τα emails δεν προκάλεσε καμία σοβαρή αναταραχή στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αν και, προφανώς, έπληξε το κύρος της Κλίντον. Το μόνο έρεισμα για θεωρίες –ίσως ρεαλιστικής– συνωμοσίας δόθηκε στον βαθμό που η Ρωσία όντως ενεπλάκη σε όλη αυτή την υπόθεση, όπως, εξάλλου, είναι πεπεισμένες οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ότι συνέβη.
Δεν είναι, βεβαίως, μόνον ότι δεν προκλήθηκε κάποιο «ανεπανόρθωτο πλήγμα στο αμερικανικό έθνος». Είναι, ταυτόχρονα, το γεγονός πως το περί ου ο λόγος πλήγμα επίκειται, τουλάχιστον για τους αναλυτές, σε ενδεχόμενη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.
Σε μία εκλογή ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να «δέσει τα κορδόνια του»· εκείνου που τα προβλήματα, για να το θέσουμε κομψά, που έχει προκαλέσει ήδη στον κόσμο γύρω του είναι ενδεικτικά –τρομερό!– του πώς προτίθεται να προεδρεύσει ενός από τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου, με βαριά, βαρύτατη κληρονομιά. Οι υπόνοιες περί αναξιοπιστίας της Χίλαρι Κλίντον είναι πέτρα σε σφεντόνα μπροστά στην κινούμενη χειροβομβίδα που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ.
Σε αναλυτικό ρεπορτάζ της Εϊμι Τζόζικ στους «New York Times» την περασμένη Πέμπτη, διαβάζουμε για τις υποθέσεις που αναλάμβανε στο Αρκάνσας η Χίλαρι Κλίντον όταν ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στη μαχόμενη δικηγορία: μήνυση κατά μεταφορικής εταιρείας που έσπασε ένα τραπέζι σε μία μετακόμιση, ένα συζυγικό καβγαδάκι που οδήγησε στα δικαστήρια, αλλά η σύζυγος απέσυρε τις κατηγορίες την τελευταία στιγμή και άλλα παρόμοια.
Στο ρεπορτάζ αυτό, με πληροφορίες από πρώην πελάτες της Κλίντον και πρώην δικαστικούς που προήδρευαν στις υποθέσεις της, χτίζεται η εικόνα μιας γυναίκας λαϊκής, αυτοδημιούργητης (οπωσδήποτε!), πασπαλισμένης με μια ελαφρότητα απέναντι στη ζωή. Μελοδραματικός γλυκασμός… Ακόμη κι αν είναι έτσι, όμως, αυτό το μελό παραμένει έτη φωτός πιο «ανώδυνο» από τις σαμπάνιες και τ’ ακριβά αυτοκίνητα ενός σεξιστή που δεν πληρώνει εφορία· έτη φωτός ασφαλέστερο από το να βρεθεί ένας τόσο ασταθής άνθρωπος με εξουσία στα χέρια. Τέτοια παραδείγματα, αν και διαφορετικής κλίμακας, έχουμε. Φευ!
